သားေမြးေန႔မွာေရးတဲ့စာ

သားေမြးေန႔မွာ ေရးတဲ့စာ

သား ဝသုန္

ဒီေန႔ ၂ဝဝ၉ ခုနွစ္ ႏုိဝင္ဘာလ ၂၁ ရက္ေန႔။ သားအသက္ ၉ ႏွစ္ျပည့္ျပီေနာ္။
၂ဝဝ၉ က ေမေမ့အတြက္ ကံေကာင္းတဲ့ ႏွစ္လား ကံဆုိးတဲ့ ႏွစ္လားဆုိတာ ေမေမ မခဲြျခားတတ္ပါဘူး။ ေမေမသိတာကေတာ့ ဒီႏွစ္မွာ က်ေရာက္တဲ့ သားတုိ႔ သမီးတုိ႔ရဲ့ ေမြးေန႔ေတြမွာ ေမေမ ရွိမေနႏုိင္တာကိုပဲ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနရတာ။ ျပီးခဲ့တဲ ၾသဂုတ္လ ၁ဝ ရက္ေန႔က သားညီမေလး နဒီရဲ့ ၇ ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔မွာလည္း ေမေမသားတုိ႔နဲ႔ အတူရွိမေနဘူး။ ဗနာက္ ဇူလုိင္လ ၂၄ ရက္ေန႔မွာ ၁၃ ႏွစ္ျပည့္ခဲ့တဲ့ မမယမံုရဲ့ ေမြးေန႔လည္း ထုိ႔အတူပဲေနာ္ ေမေမျပန္မလာ ႏုိင္ခဲ့ဘူး။
အဲဒါေတြကိုပဲ ေမေမက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရင္း ေမေမတုိ႔ ေမာင္ႏွစ္မေတြငယ္ငယ္က ေမေမ့ အေမ (သားတုိ႔ ဖြားဖြား အညာ အေခၚ အေမႀကီးေပါ့) က ေျပာတဲ့စကားတစ္ခြန္းကို ေမေမ အျမဲသတိရေနရင္း သားတုိ႔ ဖြါးဖြါးကိုပါ ေရာလြမ္း ေနမိတာေပါ့။ သားတုိ႔ ဘြားဘြားက ေမေမ တုိ႔ငယ္ငယ္က ဘာေျပာခဲ့လဲသိလား၊ ငါ့သား င့ါသမီးေတြနဲ႔ခဲြျပီး သြားရမယ္ဆုိရင္ အေမက ေရႊေပးမယ္ဆိုတဲ့ ေနရာကိုေတာင္ သြားဖို႔ စိတ္ကူးမရွိဘူးတဲ့။ အဲဒီစကားက ျမန္မာႏုိင္ငံအလယ္ပိုင္းက အညာသူ မိန္းမႀကီးက သားသမီးေတြကို သူ႔ေမတၱာကို လွစ္ဟျပတဲ့တစ္ခုတည္းေသာ စကားစုပဲေပါ့။ ဖြါးဖါြးက သူ႔တစ္သက္မွာ သူကစျပီး ေမေမတုိ႔ ေမာင္ႏွစ္မေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ ခဲြမသြားခဲ့ဘူး။ သူစကားအတုိင္းပဲေပါ့။ ေမေမတုိ႔ ေမာင္ႏွစ္မေတြကသာ အေတာင္အလက္စံုေတာ့ အဲဒီေမတၱာရွင္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးကို လွည့္မၾကည့္စတမ္းကို ခဲြခြါထားခဲ့မိတာပါပဲ။ သိလား ဖြါးက ျပန္ေျပာေသးတယ္ ေမေမ့ကိုလြမ္းလုိ႔ အျဖဴအစိမ္းဝတ္ ေက်ာင္းဆရာမေတြကုိေတြ႔တုိင္း အေဝးကလွမ္းျမင္ရသေလာက္ နီးလာရင္ သူတုိ႔ကို ဘယ္လုိမွမျမင္ႏုိင္ေအာင္ မ်က္ရည္ပူေတြ ေတြေတြစီးက်ေနတတ္တာ၊ ေက်ာင္းဆရာမေတြကို ေတြ႔တဲ့ အခ်ိန္တုိင္း ျဖစ္ေလ့ရွိတဲ့ အေလ့အထလုိ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္တဲ့ေလ။
ေမေမကေတာ့ သားတုိ႔ ဖြါးဖြါးလုိမဟုတ္ဘူးေနာ္။ သူေျပာသလို ေရႊထြက္တဲ့ ေရႊေပးတဲ့ ေနရာမဟုတ္ေပမဲ့ တာဝန္ရွိတယ္ ေနရမယ္ဆုိတဲ့ ေနရာမွာ အလုပ္လုပ္ေနရတယ္။ ေမေမက သားတုိ႔ဖြါးဖြါးလုိ သတၱိမရွိတာလား ဒါမဟုတ္ ပိုသတၱိရွိတာလား ဆုိတာကိုေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ေပမဲ့ ကဲြျပားတဲ့ အေျဖကုိမရပါဘူး။
သားေရ နေတၱာ္လဆန္းမွာ မ်က္ခံုးေကြး လေလးကေတာ့ ေမေမ့သူငယ္ခ်င္းေတြေနရာ ၄ ထပ္ အေဆာင္ရွည္ႀကီးရဲ့ ေခါင္မုိးေပၚမွာ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ေနရာယူထားတယ္။ ေမေမ့စိတ္ေတြကေတာ့ အဲဒီလေကြးေကြးေလးနဲ႔ ဆန္႔က်င္စြာ မံုဝါးရီေဝေနတယ္ေလ။ ေမေမသားတုိ႔ဆီကုိ သိပ္ျပန္လာခ်င္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေမေမသားတု႔ိကုိအၾကာႀကီး မလြမး္ႏုိင္ဘူး။ ဒီေန႔ စေနေန႔ဆုိေပမဲ့ ေမေမနဲ႔ ေမေမ့သူငယ္ခ်င္း အန္တီစံျငိမ္းသူတုိ႔ လာမဲ့ ႏုိဝင္ဘာ ၂၅ ရက္ေန႔မွာ က်ေရာက္မဲ့ ႏုိင္ငံတကာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအေပၚ အၾကမ္းဖက္မႈပေပ်ာက္ေရးေန႔အတြက္ ထုတ္ျပန္ေၾကျငာခ်က္ အၾကမ္းေရးေနၾကရတယ္။ ခုအဲဒီ ထုတ္ျပန္ခ်က္အၾကမ္းေရးၿပီးလို႔ သဘာပတိေတြဆီကုိပို႔ျပီးခ်ိန္မွာ နာရီကိုၾကည့္ုလုိက္ေတာ့ ည ၁၂ နာရီ ခဲြေနျပီ။
တကယ္ပဲ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ သားကိုေမြးဖြါးခဲ့တဲ့ ႏုိဝင္ဘာ ၂၁ ရက္ေန႔ ည ၁၂ နာရီအခဲြ အခ်ိန္တိတိပဲေနာ္။ သားသိေအာင္ ေမေမစေျပာျပရအံုးမယ္ေနာ္။ သားေမေမေက်ာင္းဆရာမေလးက သားေဖေဖ သူပုန္ ေက်ာင္းသားေနာက္ကို တာဝန္က ထြက္ျပီး လုိက္လာခဲ့တယ္။ သားမမကိုေတာ့ ေမေမ အလုပ္ကမထြက္ခင္ ကယားျပည္နယ္က လြိဳင္ေကာ္ျပည္သူ႔ ေဆးရံုႀကီးမွာ ေမြးခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေတာ္လွန္သူတုိ႔ ထံုးစံအတုိင္း ေနရာ အတည္တက်မရွိပဲ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ေနလာရာက ေနာက္ဆံုး ေမေမတုိ႔ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ေခၚတဲ့ ဘဲကေလာ္ (မယ္လ) ဒုကၡသည္စခန္းကို ေမေမတုိ႔ မိသားစုေလး ေျပာင္းေ႐ႊ႕ေနခဲ့ၾကရတယ္။
မွတ္မွတ္ရရ သားေရ ျမန္မာႏုိင္ငံ အလယ္ပုိင္း ေျမလတ္သူ ေမေမက ၁ဝ တန္းေအာင္လာေတာ့ ေမေမ့ ငယ္အိပ္မက္ေတြ ႀကီးထြားခြင့္ရဖုိ႔အတြက္ ကယားျပည္နယ္မွာ ေက်ာင္းဆရာမလာလုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္မွ သားေဖေဖနဲ႔ ေတြ႔ျပီး ေတာ္လွန္ေျမကို ေရာက္ခဲ့တာေလ။ ဒီေတာ့ သတင္းအေမွာင္ခ်ခံထားရတဲ့ တုိင္းျပည္မွာေန အဲဒီအစုိးရရဲ့ ဝန္းထမ္းျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေမေမက တကယ္ပဲ ဒုကၡသည္စခန္းဆုိတဲ့ နာမည္ကို ၾကားေတာင္မၾကားဖူးခဲ့ဘူး။ ေရာက္ဖူးဖုိ႔ေဝးစြ ဆုိသလုိေပါ့။ ေနစရာမရွိေတာ့လုိ႔ ေအဘီအက္ဒီအက္ဖ္ မိသားစုေတြကို ဒုကၡသည္ စခန္းမွာထားမယ္ဆုိေတာ့ ေမေမ့မယ္ တုန္လႈပ္လုိက္တာေလ။ သားရဲ့ မမ ယမံုကို ရင္ခြင္ပုိက္ရင္း သားေဖေဖမ်က္ႏွာကိုပဲ အားကိုးတႀကီးၾကည့္ေနခဲ့မိတယ္။ ဒုကၡသည္တုိ႔ ဒုကၡိတတုိ႔ ဆိုတဲ့စကားလံုးကို ေမေမက ႀကိဳးပဲ့ျပီး မလုပ္ႏုိင္ မကုိင္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ သူေတြကိုပဲ ေခၚတာဆုိတာကိုပဲ သိတဲ့အတြက္ ေမေမကပိုျပီး တုန္လွဳပ္ေနခဲ့တာေပါ့။ အဲဒီဘာမွမလုပ္ကိုင္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ ဒုကၡိတေတြနဲ႔ ေနရမွာပါလားဆုိျပီး ႀကိဳလန္႔ေနတာေလ။
အဲဒီအခ်ိန္က တုန္လႈပ္ေၾကာက္ရြံေနတဲ့ ေမေမ့ကုိ သားေဖေဖက ဒုကၡသည္ဆုိတဲ့ definition ကိုေသျခာ အဓိပါယ္ဖြင့္္ ဆုိျပခဲ့တယ္။
ဒုကၡသည္ဆုိတာ
- လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ အျပဳိင္ေပၚထြက္လာတဲ့ ျပည္တြင္းေတာ္လွန္ေရးလႈပ္ရွားသူေတြကို အုပ္စုိးသူ အစုိးရ အဆက္ဆက္ က စနစ္တက် ထုိးစစ္ဆင္ရာ နယ္ေျမေတြက အထူးသျဖင့္ တုိင္းရင္းသားျပည္သူေတြ ရြာေတြ အိမ္ေတြ မီး႐ိႈ႕ခံရျပီး ေနစရာ မရွိေတာ့လုိ႔ ရြာလံုးကြ်တ္ထြက္ေျပးလားသူတုိ႔ ခိုလႈံရာေနရာ။
- စစ္ပဲြေတြျဖစ္ပြါးရာနယ္ေျမေတြမွာ အစုိးရ စစ္တပ္ေတြရဲ့ စာေရး ရိကၡာေတြကို ေသနတ္ေတြ က်ည္ဆံေတြကို ထမ္းဖုိ႔ အတင္းဖမ္းေခၚခံရတဲ့ လူေတြ၊ သူတုိ႔ရဲ့ မဝေရစာ အစားအစာကိုစားျပီး ပင္ပန္းတႀကီး ပစၥည္းေတြထမ္းပိုးေနရာက ေၾကာက္ရြံ႔စြာ ထြက္ေျပးပုန္းေအာင္းေနသူတုိ႔ရဲ့ ခုိလႈံရာေနရာ။
- ၁၉၈၈ ခုနွစ္မွာျဖစ္ပါြးခဲ့တဲ့ ၈ေလးလံုး ဒီမုိကေရစီ အေရးေတာ္ပံုအျပီး ျမန္မာႏုိင္ငံ တကၠသုိလ္ အသီးသီးက ပညတတ္ လူငယ္ေတြအပါအဝင္ လူထု လူတန္းစား အသီးသီးတုိ႔ ေနရပ္ဌာေနအသီးသီးကေန ထြက္လာျပီး ရန္သူစစ္အာ ဏာရွင္ကို ခုခံေတာ္လွန္ရင္း ခုိလႈံရာေနရာ။
အဲဒါေတြကုိ အကုန္သိျပီးမွပဲ ေမေမက ဒုကၡသည္စခန္းကို လာဖုိ႔အတြက္ စိတ္သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္ခဲ့ရ တာေလ။ သားေရ ေမေမဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္သက္သာရာရခဲ့ေပမဲ့ တကယ္တမ္း ဒုကၡသည္စခန္းကို ေျပာင္းလာခဲ့တဲ့ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၅ ရက္ေန႔မွာပဲ ဒုကၡသည္စခန္းစစ္စစ္ကုိ ေမေမ နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ထုိင္းႏုိင္ငံရဲ့ နယ္စပ္ျမို႔ေတြျဖစ္တဲ့ မဲေဆာက္၊ မဲစရီးယန္း ကားလမ္းမႀကီးေဘးမွာ ေတာင္တန္းေတြကို ေနာက္ေက်ာေပးျပီး ကားလမ္းတေလ်ာက္ တြန္႔လိမ္လိမ္ ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာနဲ႔ သဲပြတ္ကာ အင္ဖက္မိုးထားတဲ့ တံစက္ျမိတ္ခ်င္း ထိေနၾကတဲ့ အိမ္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိတဲ့စခန္းကို ေမေမ ေနဝင္ရီတေရာ အခ်ိန္ေလးမွာေရာက္ခဲ့တယ္။ ေဆာင္းဝင္ ေတာ့မယ့္ အရိပ္အေယာင္ေတြေတြ႔ေနရတဲ့ ညေနခင္းေလးမွာပဲ ေမေမတုိ႔ လမ္းေဘးရပ္ေပးတဲ့ ကားေပၚက တဆင့္ စခန္းျခံစည္းရုိးကုိ ၿဖဲရဲခြေက်ာ္ျပီး ဝင္ခဲ့ရတဲ့ ပံုရိပ္ေတြက ေမေမ့ဘဝအတြက္ေတာ့ မေမ့ႏုိင္စရာ ပံုရိပ္ေတြပါပဲ။ အဲဒီည က ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ရဲ့ အိမ္မွာတည္းရင္း ညစာစားျပီး အိမ္ေရွ႕က ပဲစင္းငံုပင္နားမွာ ရပ္ေနရင္း ေမွာင္ပိန္းေနတဲ့ ညေအာက္က ဖေယာင္းတုိင္ မီးေလးေတြ အိမ္တိုင္းမွာ ထြန္းထားတာေတြကို လုိက္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ စခန္းေရွ႕ကားလမ္းမဖက္ ေမွာင္မဲမဲေအာက္ က ေတာင္တန္းေတြနဲ႔ ေတာအုပ္ေတြကိုၾကည့္ရင္း ေတာ္လွန္ေရးသမားတေယာက္ရဲ့ မိန္းမအျဖစ္ ေတာ္လွန္ေျမတေလွ်ာက္ ဆက္လက္လုိက္ပါႏုိင္ရမယ္ဆုိတဲ့ အသိနဲ႔ ခံယူခ်က္ကို ေပါင္းစပ္ရင္း ေမေမ ဒီဒုကၡေတြကို ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္ ဆုိတဲ့ သံဒိ႒ာန္ကုိ ျပဳခဲ့မိတယ္။ အဲဒီညက ေမေမ့ပါးျပင္ေပၚမွာ မ်က္ရည္ေတြ ေတြေတြက်ေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဒါဟာ ဘဝတုိက္ပဲြအတြက္ ေနာက္ဆံုးက်တဲ့ မ်က္ရည္ျဖစ္ပါေစလုိ႔ ကိုယ္တုိင္တိတ္တဆိတ္္ ဆုေတာင္းခဲ့မိတယ္သား။ အခုအခ်ိန္ အထိ အဲဒီေမေမ ခံစားခဲ့ရတဲ့ ခံစားခ်က္ကို သားတုိ႔ေဖေဖကိုေတာင္ ဖြင့္မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေမေမဟာ ကရင္လူမ်ဳိး စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြ အမ်ားစုေနထုိင္တဲ့ အျပင္ကေန သံဆူးႀကိဳးေတြ ကာထားျပိး စားေရ ရိကၡာအတြက္ ဆန္ ၊ ဆီ၊ ပဲဝါေလး၊ ငရုတ္သီးေျခာက္ ၊ ငါးပိ နဲ႔ မီးေသြးေတြကို တလတခါ ႏွစ္ပတ္တခါလို ပံုမွန္ထုတ္ေဝေပးတတ္တဲ့ အက်ယ္ခ်ဳပ္ အႀကီးစားနဲ႔တူတဲ့ အဲဒီဒုကၡသည္စခန္းကို ေမေမ့ရဲ့ တတိယ ဇာတိေျမပမာ ခ်စ္ခင္ သံေယာဇဥ္ တြယ္မိခဲ့တယ္။ အဲဒီစခန္းေလးမွာေနရင္းကေန ရုိးသားပြင့္လင္းတဲ့ ကရင္ေတြကို ေမေမခ်စ္တတ္လာတယ္ ကိုယ္ပုိင္လြတ္လပ္ခြင့္အတြက္ တုိက္ပဲြဝင္ေနတဲ့ ကရင္ေတာ္လွန္ေရးကို တရားတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးမွန္း ေမေမသိလာခဲ့တယ္။ ေနာက္ အဲဒီစခန္းေလးမွာပဲ ေတာ္လွန္ေရးမွာ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းစြာ ျဖတ္သန္းေနခဲ့တဲ့ ေတာ္လွန္သူေတြရဲ့ဘဝေတြကို ေမေမ နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ ေတြ႔ျမင္ရင္း ရန္သူစစ္အာဏာရွင္ကို ဆန္႔က်င္လိုတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးယံုၾကည္ခ်က္ေတြ ေမေမ့ရင္မွာ သေႏၾၶြတည္ရင့္သန္လာခဲ့တယ္သား။ အဲဒီစခန္းေလးထဲမွာ ေမေမတတ္ကၽြမ္းတဲ့ ေက်ာင္းဆရာမအလုပ္နဲ႔ ေမေမခ်စ္တဲ့ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ရင္ေသြးေတြကို စာေတြသင္ေပးႏုိင္ခဲ့တယ္သား။ ဒါနဲ႔သားေရ ေမေမ့ရဲ့ ဒုတိယဇာတိေျမကေတာ့ ေငြေတာင္ျပည္ ေပါ့ သား။
သားေရ ေမေမက သားကုိ အဲဒီေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ေရာက္ခဲ့ရတဲ့ ေနာက္ပုိင္းမွာ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးခဲ့ရတဲ့ ဘဲကေလာ္လုိ႔ ေခၚတဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ ေမြးဖြါးသန္႔စင္ခဲ့တာေလ။ သားရဲ့ ဇာတိခ်က္ေၾကြေမြးရပ္ေျမေပါ့။ သားကို ေမေမက မမယမံု ၄ နွစ္ ခဲြမွာ ေမြးခဲ့တာ။ သမီးျပီး သားကိုလုိခ်င္ေနတဲ့ သားေဖေဖက သားကိုေမြးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကုိ ေပ်ာ္ေနခဲ့တာေလ။ သားကိုခ်စ္တဲ့စိတ္ထက္ပဲ သမီးေမြးရင္ ေယာကၡမေခၚခံရ မ်က္ႏွာပန္းမပြင့္ရတဲ့ အရုိးစဲြေနတဲ့ အယူအဆေတြထဲမွာ သားေကာင္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ အတြက္လည္း ပါမယ္ထင္တယ္ေနာ္သား။ ေနာက္ ကိုယ္က သား ေမြးထားေတာ့ ရင္ေကာ့ေနႏုိင္တာေပါ့ဆုိတဲ့ အယူအဆေတြကလည္း သားေဖေဖကို ပိုျပီးေတာ့ေပ်ာ္ရႊင္ေစဖုိ႔ ဖိအားေတြေပးခဲ့တယ္နဲ႔ တူပါတယ္ သားရယ္။
သားကုိေမြးခဲ့တဲ့ ညအေၾကာင္းကို ေမေမ အမွတ္တရေျပာျပပါအံုးမယ္။
ဒီေန႔လို႔ေန႔ရဲ့ ည ၁ဝ နာရီေလာက္မွာ ေမေမ့ဗုိက္စနာခဲ့တာ။ ေမြးေလာက္မွာမဟုတ္ေသးဘူးဆုိျပီး ေပကပ္ျပီး အိပ္ရာထဲမွာေနရာက ၁၁ နာရီ ခဲြေလာက္ေရာက္ေတာ့ ေမေမဘယ္လုိမွ မေနႏုိင္ေတာ့လုိ႔ သားကိုေမြးဖုိ႔ ေဆးရံုကို သြာမွျဖစ္ မယ္ဆုိျပီး အိပ္ရာထဲကထတဲ့ အခ်ိန္ ဆံပင္အရွည္ႀကီးနဲ႔ ေမေမ့မွာ ဗိုက္နာလြန္းလုိ႔ ဆံပင္ကိုေတာင္ ဆံပင္ စည္းႀကိဳးနဲ႔ မစည္းႏုိင္ျဖစ္ရတယ္။ သားအေဖ ဘယ္ေလာက္စိတ္ပူလဲဆုိရင္ေလ ဗုိက္နာေနတဲ့ ေမေမ့ဆံပင္ကို စည္းေပးတဲ့ သူ႔လက္ေတြ တုန္ေနလို႔ ဘယ္လုိမွ ေမေမ့ဆံပင္ကို စည္းမေပးႏုိင္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း ရယ္ျပီး ေမေမပဲ ကိုယ့္ဆံပင္ ေတြကို ကုိယ္တုိင္ႀကိဳးစားစည္းခဲ့ရတယ္။
အဲဒီတုန္းက စခန္းမွာအတူေနခဲ့ရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ အိမ္ေထာင္သည္မိသားစုေတြက အရမ္းခ်စ္စရာေကာင္းၾက တယ္။ စည္းလံုးၾက အျပန္အလွန္ ယိုင္းပင္းၾကနဲ႔ တကယ့္ကိုေပ်ာ္စရာ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းခဲ့တယ္။ အိမ္ေထာင္သည္ မိန္းမတေယာက္ ကေလးေမြးေတာ့မယ္ ဗုိက္နာတယ္လုိ႔ၾကားတာနဲ႔ ရံုးမွာ စုေနတဲ့ လူပ်ဳိေတြေရာ လူအုိေတြပါ ဝါးလံုးေတြ ပုခက္ေတြကို ကုိင္ၿပီးေျပးလာၾကတာပဲ။ တျခားလည္း မေတြးနဲ႔အံုး ဝါးလံုးေတြက ရုိက္ဖုိ႔မဟုတ္ဘူးေနာ္ ပုခက္ခ်ီၿပီး ထမ္းဖုိ႔ ေကာင္းႏုိးရာရာေတြကို ေရြးၿပီးရဲေဘာ္တုိင္း ယူလာၾကတာကိုေျပာတာပါ။ ေမေမတုိ႔ေနတဲ့ ဇံုေအ ရပ္ကြက္ ၃ နဲ႔ သားဖြါးေဆးရံုရွိတဲ့ ဇံုဘီက ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေဝးတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ အရမ္းဗုိက္နာ လမ္းေကာင္းေကာင္းမ ေလွ်ာက္ႏုိင္ ေတာ့တဲ့ ေမေမ့ကို ရဲေဘာ္ေတြက ပုခက္တျပင္ျပင္နဲ႔ေနာက္က ေနျပိး ပုခက္ထဲကို ဝင္ဖုိ႔တဂ်ီဂ်ီ ေျပာေနတယ္ေလ။
ေမေမလည္းပုခက္စီးျပီးလုိက္ရမွာကို အရမ္းေၾကာက္တာပဲ။ သူတုိ႔ကေခၚ ေမေမကျငင္းနဲ႔ ဇံုေအေက်ာ္လုိ႔ တံတား တခုနားေရာက္ေတာ့ ေမေမဆက္မေလွ်ာက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ပုခက္ေပၚတက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမေမအရမ္း ေၾကာက္ခဲ့တယ္ ပုခက္ျပဳတ္က်ရင္ ဗုိက္ထဲကခေလးေတာ့ ဒုကၡပဲဆုိတဲ့ သားသမီးေဇာေၾကာင့္ ေမေမ ၾကာၾကာ မစီးျဖစ္ခဲ့ဘူး။
မေလွ်ာက္ႏုိင္ေလွ်ာက္ႏုိင္နဲ႔ ေလွ်ာက္လုိက္တာ ေဆးရံုးနားေရာက္ခါနီး တံတားတခုနားကိုေရာက္ေတာ့ နာလြန္းလုိ႔ ကုန္းျပီးလမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေမေမ ကိုယ္တုိင္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ပဲ ေဆးရံုးကိုေရာက္ခဲ့တယ္။ မၾကာပါဘူး ေမေမလမ္းေလွ်ာက္ေကာင္းလုိ႔ျဖစ္မယ္ နာရီဝက္ေလာက္ေန ၂ဝဝဝ ခုနွစ္ ႏုိဝင္ဘာ ၂၁ ရက္ေန႔ အဂ္ါေန႔ ည ၁၂ နာရီခဲြမွာ သားကိုေမေမ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္နဲ႔ ေမြးဖြါးႏုိင္ခဲ့တယ္။ ေမေမေဆးရံုးသြားတုန္းက လုိက္ပုိ႔တဲ့သူေတြကေတာ့ အန္တီညို အခု အေမရိကမွာေလ (မမသွ်ားသွ်ားနဲ႔ ကိုကုိရန္ႏုိင္စိုးတုိ႔အေမ) ေနာက္ အန္တီျမင့္တင္ အခု ဆီြဒင္မွာေလ (မမေအးဘံု ကိုကိုေအာင္ဘု နဲ႔ ပန္းပန္း နန္းနန္းတုိ႔အေမ) ေနာက္ ဦးထားဝယ္ အခု အေမရိကန္မွာ (ေမသဇင္ျဖိဳးနဲ႔ ေပါက္စစတုိ႔ရဲ့ အေဖ) အျခားရဲေဘာ္ေတြလည္း ပါေသးတယ္ ေမေမ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
သားေရ သားေဖေဖက သားေမြးၿပီးေတာ့ ေဆးလိပ္ေတြျဖတ္လုိက္တယ္။ သား ေဆးလိပ္ေငြ႔ေတြ ႐ႉမိမွာ စိုးလုိ႔တဲ့ ေလ။ သားေဖေဖက သားကိုသိပ္ခ်စ္တာ။ ငယ္ငယ္က အသားေတြျဖဴဝင္းျပီး တုတ္တုတ္ခဲခဲနဲ႔ သားကို အန္တီ ျမင့္တင္က ခ်စ္လြန္းေတာ့ အသဲယားျပီး သားတင္ပါးေတြကို ရိုက္တတ္တယ္။ အဲဒါေတြကုိ သိတဲ့ သားေဖေဖက သားရဲ့ ႏုႏုနယ္နယ္ အသားေတြ နာမွာစိုးလုိ႔တဲ့ေလ၊ အန္တီျမင့္တင္က သားကို အဖုိးအုိေရလုိ႔ေခၚရင္ သားအေဖ သားကိုခ်ီျပီး တႀကိဳးတည္း ေျပးေတာ့တာပဲ။ အန္တီျမင့္တင္က ဦးေသာ္ဇင္ေနာ္ ဦးေသာ္ဇင္ခရီးထြက္မွ အဖုိးအုိနဲ႔ ေတြ႔ကို ေတြ႔မွာဆုိျပီး ေနာက္ကေန လုိက္ရင္း ႀကိမ္းတတ္တယ္။ အန္တီျမင့္တင္က သားကို ဘာလုိ႔ အဖုိးအို လို႔ေခၚတာလဲသိလား။ သားငယ္ငယ္က ၂ လ ၃ လမွာ သိပ္အႀကီးမျမန္ဘူး။ အႀကီးမျမန္တဲ႔အျပင္ နဖူးေတြမွာ အေရခံြေတြတြန္႔ျပီး အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္တဲ့ အဖုိးအုိတေယာက္လုိ အေရးအေၾကာင္းေတြကိုေတြ႔ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အန္တီျမင့္တင္ကစျပီး သားကို အဖုိးအုိလုိ႔ နာမည္ေပးလုိက္တာ။ ဘဲကေလာ္မွာ အဲဒီအဖုိးအုိက နာမည္တြင္သြားပါ ေလေရာလား။ သားနဲ႔ အသက္တူေတြ နဲနဲႀကီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကအစ သားကို အဖုိးအုိလုိ႔ေခၚၾကတာ။ ေမေမတုိ႔ မဲေဆာက္ကို ေမေမ့ အဖဲြ႔တာဝန္နဲ႔ သားတုိ႔ကိုပါေခၚလာျပီး ေျပာင္းလာမွ သားနာမည္ကို ဝသုန္လုိ႔ ေခၚတဲ့သူေတြေတြ႔ရတာ။ ဒါေတာင္ ဘဲကေလာ္က ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြနဲ႔ သားသူငယ္ခ်င္းေတြက ျပန္ေတြ႔ရင္ အဖုိးအုိလုိ႔ ေခၚၾကတုန္းေနာ္သား။
ခု ၁ နာရီ ၅၅ မိနစ္ရွိျပီဆုိေတာ့ သား ၁ဝ ႏွစ္သား ျဖစ္လာျပီေနာ္။ သားက သားေမြးေန႔ပဲြကုိ မဲေဆာက္က ကာရာအုိေက ဆုိင္မွာ ဦးေက်ာ္လင္း ဖုိးသားႀကီး မမျငိမ္း၊ ေနာက္ ေဖေဖ မမ ညီမေလး ေလးေလးနန္းကုိ ေနာက္ ေအဘီရံုးက ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႔နဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး စားခဲ့ေသာက္ခဲ့ ကဲခဲ့ျပီး အိပ္ေမာက်ေနေလာက္ေရာေပါ့ေနာ္။ ေမေမကေတာ့ အန္တီစံျငိမ္းသူနဲ႔ မမခရစၥတင္း တုိ႔ အခန္းေလးထဲက ကုတင္ေပၚမွာ သားအတြက္စာကုိ အခုနိဂံုးခ်ဳပ္ေနေလရဲ့ေနာ္သား။ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အိပ္ ေနျပီသားရဲ့။ ေမေမသာ မအိပ္ႏုိင္ေသးတာေနာ္။
သားေရ ဒီ ကုိးႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔ကေန ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေမေမတုိ႔ ေဖေဖတုိ႔ မမယမံုတုိ႔ ညီမေလး နဒီတုိ႔နဲ႔ အတူ ဘဝကိုေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖတ္သန္းေက်ာ္လႊားႏုိင္ပါေစ။
သား စာႀကိဳးစားရမယ္ေနာ္။ ေနာက္ လိမ္လိမ္ မာမာေနရမယ္။ သားေရ လူေကာင္းလူေတာ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစား ေနာ္။

ခ်စ္တဲ့ေမေမ
နံနက္ ၁ နာရီ ၅၉ မိနစ္
၂၂ ရက္ ႏုိဝင္ဘာ ၂ဝဝ၉

(ခ်င္းမုိင္ - ထုိင္းႏုိင္ငံ)

ေတာင္တန္းမ်ားႏွင့္အၿပဳိင္ (ထေနာင္း)

ေတာင္တန္းမ်ားႏွင့္အၿပဳိင္

အ႐ုဏ္ဦးေရာင္ျခည္သည္ ေတာင္စြယ္တန္းေတြကို ၀ိုင္းရံထားေသာ ျမဴခိုးမ်ားကို အံတုျဖတ္ေက်ာ္ရင္း ႐ိုးစင္းတဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းေလးအတြင္း ေႏြးေထြးတဲ့ေရာက္ျခည္ကို ပစ္လႊတ္လို႔ေနေလရဲ႕။ ေရာင္ျခည္ႏွင့္ အၿပဳိင္ သက္၀င္လႈပ္႐ွားေနသူမ်ားအၾကား က်မတို႔သူငယ္ခ်င္း(၃)ေယာက္လည္း လမ္းသြယ္ေလးေတြကို ခပ္သြက္သြက္ျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း ဟိုေမးဒီေမးျဖင့္ ေရာက္ခ်င္ေဇာေတြႀကီးေနၾကသည္။ ခပ္ၾကာၾကာ ေလးေလွ်ာက္မိမွ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေလွ်ာက္လာေသာ အမ်ဳိးသားတေယာက္ကိုေမးၾကည့္လွ်င္ “အစ္မတို႔ ဘာမွမပူနဲ႔၊ သူ႔အိမ္ က်ေနာ္လိုက္ျပမယ္”ဟု ခ်ဳိသာစြာတံု႔ျပန္သည္။ ထိုအခါမွ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ ၾကည့္ၿပီး အသက္၀၀႐ႉမိၾကသည္။ ေအးက “ေတာ္ေသးတာေပါ့ဟယ္၊ ငါတို႔အလုပ္႐ိွေသးတယ္၊ သြားရ ေအာင္”ဟု ေလာေဆာ္လိုက္သည္။ မိုးမိုးက သူ႔စတိုင္အတိုင္း ဘာမေျပာညာမေျပာႏွင့္ လိုက္ပို႔သူအစ္ကို ေနာက္သို႔ ခပ္သြက္သြက္ပင္ လိုက္သြားသည္။က်မလည္း သူ႔ကိုေတြ႕ရေတာ့မွာပဲဆိုၿပီး ရင္ခုန္လႈပ္႐ွားရင္း မိုးေနာက္မ ခပ္မွန္မွန္လိုက္ေနမိသည္။ ကြမ္းတယာညက္စာေလွ်ာက္မိေတာ့ လမ္းၫႊန္သူ အစ္ကိုက “ဟို ေ႐ွ႕ကအိမ္”ဆိုၿပီး လက္ၫိႈးၫႊန္ျပသည္။

က်မတို႔လည္း သူ႔ကို ေက်းဇူးတင္စကားေျပာၿပီး တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ အိမ္ကေလးအေပၚသို႔ လွမ္း တက္မိခဲ့ၾကသည္။ အိမ္ေပၚအေရာက္ ေက်ာင္းသြားဖို႔ျပင္ေနတဲ့ ကေလးတေယာက္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထို ကေလးသည္ သူ႔ေ႐ွ႕ေမွာက္သို႔ ဘြားကနဲေရာက္လာေသာ မ်က္ႏွာစိမ္းဧည့္သည္သံုးဦးကို ေၾကာင္ေတာင္ ေတာင္ေလး ေငးေနရင္း ႐ုတ္တရက္ လြယ္အိတ္ေလးလြယ္ၿပီး အိမ္ေပၚမွဆင္းေျပးသြားသည္။ က်မတို႔ သိပ္ေတြ႕ခ်င္တဲ့သူ ဘယ္သြားေနပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားရင္း အိမ္ကိုေ၀့၀ဲအၾကည့္ အိမ္ေ႐ွ႕ခန္းတြင္ ေသာ့ခတ္ ထားေသာ ဗီဒိုေလးအျပင္ တျခား ဘာပကာသနေတြကိုမွ မေတြ႕ရေပ။ သဲပြတ္နံရံေလးေတြမွာေတာ့ သူ႔မိခင္ အဖဲြ႕အစည္းမွထုတ္ထားတဲ့ ျပကၡဒိန္၊ ၿပီးေတာ့ ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္ ရဲဖက္ဘ၀လက္တဲြေဖာ္ သူမခင္ပြန္း၏ ဓါတ္ပံု၊ ဒါေတြဟာ အမ်ဳိးသားေတာ္လွန္ေရးတေလွ်ာက္ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံ တိုက္ပဲြ၀င္ခဲ့တဲ့ သူမရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈ မ်ားပင္ျဖစ္သည္။

“ဟယ္ အဖြားလာၿပီ” ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္း၏ႏႈတ္ခြန္းဆက္သံၾကားမွ က်မအေတြးအမွ်င္ေတြနဲ႔ ေ၀့၀ဲအၾကည့္ ေတြလည္း ျပတ္ေတာက္ ရပ္တန္႔သြားေတာ့သည္။ အရပ္ခပ္ပ်တ္ပ်တ္၊ အသားညဳိညဳိ၊ ပိန္ပိန္ပါးပါး အဖြားသည္ ဇရာ၏အထုအေထာင္းကို အံတုရင္ဆိုင္ေနရပံုပါပဲ။ အေရးအေၾကာင္းေတြထူထပ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ က်မတို႔ကို ၀မ္းပန္းတသာ ႏႈတ္ဆက္သည္။ အဖြားေမးတဲ့ ေမးခြန္းေတြကလည္း စံုလို႔ “သမီးတို႔ ဘယ္က လာလဲ၊ ဘယ္တုန္းက ေရာက္လဲ၊ ဘယ္ေတာ့ျပန္မွာလဲ” က်မတို႔တေတြလည္း လာရင္းကိစၥေတြနဲ႔ က်မတို႔ အလုပ္တာ၀န္ေတြ မိခင္အဖဲြ႕အစည္းေတြအေၾကာင္းကို ႐ွင္းျပျဖစ္ၾကသည္။

က်မလည္း အဖြားကို မေတြ႕ဖူးေပမဲ့ အဖြားရဲ႕ေတာ္လွန္ေရးေျမး က်မသူငယ္ခ်င္းေျပာျပလို႔ အဖြားအေၾကာင္း ေတြသိၿပီး ေလးစားေနရေၾကာင္းကို ေျပာျဖစ္သည္။ အဖြားက ဒုကၡသည္စခန္းမွာ သူေနထိုင္ေနရပံုေတြကို က်မတို႔တေတြကို ႐ွင္းျပသည္။ ေခာတ္စားေနတဲ့ေမးခြန္းတခုကိုလည္း က်မတို႔တေတြကို ေမးျဖစ္ေအာင္ ေမးလိုက္ေသးသည္။ “သမီးတို႔ ႏိုင္ငံျခားကို သြားမလား”တဲ့။ “က်မတို႔မွာ အစီအစဥ္မ႐ိွပါဘူး” လို႔ တုန္႔ျပန္သံ ၾကားလွ်င္ အဖြားသည္ ၀မ္းသာစြာျဖင့္ က်မတို႔တေတြ ေတာ္လွန္ေရးကို ႀကဳိးစားလုပ္ဖုိ႔ တိုက္တြန္းသည္။ ေနာက္ အဖြားက ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ဥပမာတခုနဲ႔ က်မတို႔ရဲ႕ေတာ္လွန္စိတ္ေတြကို အသက္သြင္းေပးလိုက္ ပါေသးသည္။ “ကိုယ့္ႏိုင္ငံတခုလံုး အပူမီးေတြတဟုန္းဟုန္းေတာက္ေလာင္ေနခ်ိန္မွာ သမီးတို႔က ေရတမႈတ္ သဲတဆုပ္နဲ႔ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ၀ိုင္းၿငိမ္းၾကပါ” တဲ့။ “အပူေတြနဲ႔ လြတ္ကင္းမယ္ထင္တဲ့ ေအးၿငိမ္းရာ ေနရာကို သမီးတို႔သြားမလား” တဲ့။ “အဖြားက စိတ္သြားတိုင္းကိုယ္မပါေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ လုပ္ႏိုင္စြမ္းေတြ႐ိွတဲ့ သမီးတို႔လို မ်ဳိးဆက္ေတြကိုပဲ အဖြားတို႔အားကိုးရမွာပါ” ဆိုတဲ့ အဖြားစကားကို ၿငိမ္သက္စြာနားေထာင္ရင္း က်မရင္ထဲမွာ႐ိွတဲ့ ေတာ္လွန္သေႏၶစိတ္ေတြက ပိုမိုရင့္သန္လို႔လာခဲ့သည္။ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ အဖြား စကားမ်ားကိုနားေထာင္ရင္း ကန္ေတာ့ျဖစ္ၾကသည္။ အဖြား၏ခ်ဳိသာတဲ့ ဆုေပးသံကို ၾကည္ႏူးစြာ နားေထာင္ ျဖစ္ၾကသည္။ ဆုေပးသံအဆံုးတြင္ အဖြား၏ေတာ္လွန္ေရးတြင္လိုက္ပါပံုေတြကို သိလိုစိတ္တဖြားဖြားျဖင့္ က်မ ကပင္စတင္၍ စူးစမ္းမိသည္။

“အဖြား အသက္ဘယ္ေလာက္႐ိွၿပီလဲဟင္”

“သမီးရယ္ အသက္ ၈၀ ျပည့္ေတာ့မယ္“ ဟု တုန္႔ျပန္သည္။

အိမ္ေထာင္က်တာၾကာၿပီျဖစ္ေပမဲ့ ကေလးမ႐ိွေသးေသာ မိုးမိုးမွ “အဖြား သားသမီးဘယ္ႏွေယာက္႐ိွလဲဟင္” ဟု စိတ္၀င္တစားေမးသည္။

“သားသမီး ၄ ေယာက္႐ိွတယ္ေလ၊ ခုေတာ့ အားလံုး အိမ္ေထာင္ေတြနဲ႔ျဖစ္ၿပီး ကိုယ့္အိုးကိုယ့္အိမ္ေတြနဲ႔ ေနၾကတယ္”

“ဟုတ္လား အခုအဖြား ဘယ္သူနဲ႔ေနလဲ”

“ႏို႔ညႇာသမီးနဲ႔ ေနတယ္၊ ခုနက ေက်ာင္းသြားတာ အဖြားေျမးေပါ့”

“ဟုတ္လား ခုနကေတာ့ ကေလးေလးတေယာက္ေတြ႕လိုက္သား”

“အဖြားရယ္ က်မတို႔အမ်ဳိးသမီးေတြက သားသမီးတာ၀န္ေတြပိေနရင္ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္လို႔ ရမယ္လို႔ကို မထင္ဘူး။ အဖြားကို အားက်လိုက္တာ ကေလးေတြကိုလည္း သတၱိ႐ိွ႐ိွေမြး ေတာ္လွန္ေရးလမ္းေၾကာင္းမွာ လည္း လိုက္ပါ၊ က်မဆို ကေလးေတြနဲ႔ဆိုရင္ ကုိယ့္အလုပ္ ကိုယ့္တာ၀န္ကို ေက်ႏိုင္ပါ့မလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္ ေၾကာင့္ ခုထိ ကေလးေတာင္မယူျဖစ္ေသးဘူး”

“သမီးရယ္ ကိုယ့္မ်ဳိးဆကဆိုတာကလည္း ႐ိွေသးတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးမ်ဳိးဆက္ဆိုတာ သိပ္တန္ဖိုးႀကီးတာ၊ တကယ္လို႔ ကိုယ့္သက္တမ္းမွာ ေတာ္လွန္ေရးမၿပီးခဲ့ရင္ေတာင္ ေတာ္လွန္မ်ဳိးေစ့ေတာ့ ခ်ေပးခဲ့ႏိုင္တာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး သားသမီးရတနာဆိုတာကလည္း ေမြးတတ္ရင္ ဂုဏ္ယူစရာပါ”

မိုးမိုးအားျပန္ေျပာေသာ အဖြားစကားကိုနားေထာင္ရင္း မွတ္ပလားဆိုေသာအၾကည့္ျဖင့္ ကေလးယူရမွာ ေၾကာက္ေသာသူမကို ၾကည့္ျဖစ္သည္။ ထိုအၾကည့္အား ညီမအရင္းပမာ ရင္းႏွီးသံေယာဇဥ္႐ိွေနေသာ သူတို႔ ႏွစ္ဦး ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္မည္ျဖစ္သည္။

“ဟုတ္တယ္ အဖြားေနာ္ မိန္းမေတြ သားသမီးေမြးၿပီးရင္ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့အျမင္ကို က်မေတာ့ လံုး၀လက္မခံဘူး။ အဲဒီအယူအဆပဲေပါ့ မိန္းမေတြကို လူေတာမတိုးႏိုင္ေအာင္လုပ္ထားတာ” က်မစကား ေၾကာင့္ အဖြားပင္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာလို႔ေနသည္။ “သူက ေထာက္ခံမွာေပါ့ အဖြားရဲ႕၊ သူ႕မွာ ကေလးသံုးေယာက္ေတာင္႐ိွတယ္ အဖြား” ဟု မိုးမိုးမွ တုန္႔ျပန္သည္။ “ေကာင္းတယ္ သားသမီးေတြ ႐ိွတဲ့သူက တာ၀န္ေတြ ပိုႀကီးသလို ပိုလည္း ပင္ပန္းတယ္ ႀကဳိးစားသမီး အားမေလွ်ာ့နဲ႔” ဟု အားေပးသည္။ က်မလည္း သူတို႔ႏွစ္ဦးအား အဖြားမျမင္ေအာင္ ေျပာင္စပ္စပ္မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ လက္မကိုေထာင္ျပလိုက္သည္။

“အဖြားမွာ ကေလးေတာ့မ်ားတာေပါ့၊ အဖြားတို႔ေခာတ္က သမီးတို႔ေခာတ္လိုမဟုတ္ဘူး။ ေဆးမႉးလုပ္တယ္ ဆိုေပမဲ့ အဖြားတို႔ သူပုန္ေဆးမႉးေတြဆီေရာက္လာတဲ့ ေဆးေတြက အမ်ားအားျဖင့္ ရဲေဘာ္ေတြ ငွက္ဖ်ားမိရင္ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရရင္သံုးတဲ့ ေဆးေတြပဲရတာ။ အိမ္ေထာင္သည္ေတြအတြက္ မိသားစုစီမံကိန္းလုပ္လို႔ရတဲ့ ေဆးေတြက႐ိွတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့လည္း ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြကို ကိုယ္တတ္ထားတဲ့ပညာနဲ႔ အလုပ္ အေႂကြးျပဳ၊ တဖက္မွာလည္း ရလာတဲ့သားသမီးေတြကို ဂ႐ုစိုက္ရတာေပါ့”

“တိုက္ပဲြေတြျဖစ္ရင္ေရာ အဖြား”

“ဒီလိုေပါ့သမီးရယ္ ကိုယ့္ကေလးေတြကိုလက္ဆဲြ၊ က်ည္လြတ္ရာေတြကိုေျပးေပါ့။ ရန္သူနဲ႔ ရင္ဆိုင္တိုက္ပဲြ ေတြ သိပ္မ်ားလာရင္လည္း ခုခံေတာ္လွန္ရင္း ကာကြယ္ရင္းနဲ႔ ေတာေတာင္ေတြထဲမွာ သံသရာလည္ရတာ ပဲေပါ့။ ဒီဒုကၡေတြကိုလည္း ဒုကၡလို႔မထင္ပါဘူး။ တရားေသာ ေတာ္လွန္ေရးမွာ တရားတဲ့စစ္ပဲြ ဆင္ႏဲႊ ေနရတာျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ ခံယူခ်က္က အဖြားတို႔ရင္ဆိုင္ရတဲ့ဒုကၡေတြကို ေက်ာ္လႊားေစႏိုင္ခဲ့တယ္” အင္း ေတာ္လွန္ေရးတာ၀န္တဖက္နဲ႔ သားသမီးေတြနဲ႔ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ ေတာ္႐ံုသတၱိနဲ႔ဆို ရင္ဆိုင္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ေတြးရင္း က်မက မိုးမိုးႏွင့္အၿပဳိင္ ရင္သပ္႐ႈေမာစြာ နားေထာင္ေနခ်ိန္တြင္ အဖြားႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးတေလွ်ာက္ သမီးလို ရဲေဘာ္ရဲဘက္လို လက္တဲြခဲ့ေသာ ေအးက က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ အေမးစကားမ်ားကို နားေထာင္ရင္း အပ်ဳိႀကီးပီပီ မသိမသာ ၿပဳံးစိစိလုပ္ေနသည္။

က်မက ေအးကို မ်က္ေစာင္းတခ်က္ လွည့္ထိုးရင္း တဆက္တည္း

“အဖြားနဲ႔အတူ တိုက္ပဲြေတြ၀င္ခဲ့တဲ့ မိန္းခေလးေတြမ်ားလား”

“သမီးတို႔ရယ္ ေတာ္လွန္ေရးတေလွ်ာက္မွာ ေသသူေသ၊ နာသူနာ၊ က်န္သူက်န္နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးခရီးၾကမ္း တေလွ်ာက္မွာ အဖြားသူငယ္ခ်င္းမေတြလည္း တာ၀န္ကိုယ္စီထမ္းေဆာင္ရင္း ေပးဆပ္ခဲ့ၾကတာေပါ့” က်မတို႔အား တုန္႔ျပန္ရင္း ျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ စိမ္းၫဳိႇ႕ေနတဲ့ ေတာင္တန္းႀကီးေတြကို ေငးေမာေနတဲ့ အဖြားရဲ႕မ်က္လံုးေတြက ရီေ၀မိႈင္းပ်လို႔ေနသည္။

က်မတို႔သံုးေယာက္လည္း အဖြားအား နားလည္စာနာစြာျဖင့္ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္သြားၾကသည္။

အဖြားနဲ႔ စကားလက္ဆံုက်ခဲ့ရတဲ့ မနက္ခင္းေလးဟာ အားအင္သစ္ေတြနဲ႔အတူ ခ်ဳိၿမိန္ေမႊးျမေနေလရဲ႕။ ေတာ္လွန္ေရးကို ပုခံုးေျပာင္းတာ၀န္ယူေနယူေနၾကတဲ့ သူ႔ေတာ္လွန္ေရးေျမးမမ်ားကိုၾကည့္ရင္း အဖြား ၾကည္ႏူးလိုက္တာဆိုၿပီး ေႏြးေထြးစြာ ေပြ႕ဖက္လို႔ေနခဲ့သည္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ အဖြားနဲ႔အတူ လက္တဲြတိုက္ပဲြ၀င္ ခဲ့တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္ရဲဘက္ႀကီးျဖစ္တဲ့ ခင္ပြန္းသည္ကို ဘယ္ေလာက္မ်ား လြမ္းဆြတ္ သတိရ ေနလိုက္မလဲ။ “သမီးတို႔ ဆက္လုပ္ပါ၊ ဇဲြမေလွ်ာ့ၾကပါနဲ႔” ဟု အဖြားက က်မတို႔ကိုအားေပးသည္။ “တေန႔ေန႔ ေတာ့ အဖြားတို႔တိုင္းျပည္ ၿငိမ္းခ်မ္းမွာပါ၊ အေျပာင္းအလဲေတြကို ရင္ဆိုင္ၾကရမွာပါ” တဲ့။ သူမ ဆက္လက္ မထမ္းေဆာင္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးတာ၀န္ေတြကို အားသြန္ခြန္စိုက္ လုပ္သြားဖို႔ က်မတို႔တေတြကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ လဲႊေျပာင္းေပးလို႔ေနသည္။

က်မတို႔ ေမးတာေတြကိုလည္း စိတ္႐ွည္စြာျပန္ေျဖရင္း တဆက္တည္း အားေပးစကားမ်ားႏွင့္အတူ သူ၏ ေတာ္လွန္ေရးဘ၀႐ုပ္ပံုလႊာေတြကို ႐ုပ္႐ွင္ျပကြက္ေတြလို ျပန္ေျပာင္းေျပာျပေနသည္။ ေတာ္လွန္ေရးမွာ သူပုန္ေဆးမႉးဘ၀နဲ႔ တာ၀န္ယူခဲ့ပံုေတြ၊ ရန္သူလိုက္လို႔ ေတာထဲေတာင္ထဲတြင္ အသက္လုၿပီး ေျပးလႊားရတာ ေတြ၊ ရန္သူ႔နယ္ေျမထဲမွာပဲ ေဆးသင္တန္းသြားတက္စဥ္ သင္တန္းလုပ္တဲ့ၿခံ၀င္းေလးထဲမွာ ၆လေလာက္ အျပင္မထြက္ပဲ ေဆးပညာဆည္းပူးခဲ့ပံုေတြလည္းပါရဲ႕။ “သမီးတို႔ အားမငယ္နဲ႔ သမီးတို႔ကို ပံ့ပိုးေပးမယ့္ ျပည္သူေတြ သမီးတို႔အနားမွာပဲ အေျမာက္အျမား႐ိွေနမယ္လို႔ ယံုၾကည္စိတ္နဲ႔သာလုပ္ ျဖစ္ကိုျဖစ္တယ္” လို႔ အားေပးရင္း သူတို႔သင္တန္းတက္စဥ္ ၆လလံုးလံုး ရိကၡာ၀ယ္တာ၀န္ေတြကိုယူေပးတဲ့ သူခ်စ္တဲ့ ျပည္သူ ထဲက အမ်ဳိးသမီးႀကီးတေယာက္အေၾကာင္းကိုလည္း လြမ္းဆြတ္ဂုဏ္ယူစြာ ေျပာျပေနေသးသည္။

“အဖြားလႈပ္႐ွား႐ုနးကန္ခဲ့တဲ့ ေတာ္လွန္နယ္ေျမတေလွ်ာက္မွာ ျပည္သူေတြက တတ္ႏိုင္တဲ့ဖက္က အဖြားတို႔ ကို ပ႔ံပိုးေပးခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေတြဟာ ေမာပမ္းႏြမ္းနယ္ေနတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြအတြက္ေတာ့ ေရၾကည္ ေတြပဲေပါ့ သမီးတို႔ရယ္” ဆိုၿပီး စိတ္ဓါတ္အင္အားေတြကိုလည္း ျဖည့္တင္းေပးခဲ့သည္။ ေတာ္လွန္ေရးခရီး ၾကမ္း႐ွည္ႀကီးကို စီကာပတ္ကုံး မေမာမပမ္း ေျပာျပေနတဲ့ အဖြားရဲ႕မ်က္ႏွာက ၀င္းပေနတဲ့ လျပည့္၀န္းႀကီးလို ႏုပ်ဳိလန္းဆန္းလို႔ေနသည္။ ေအးႏွင့္ မိုးမိုးက သူတို႔သိခ်င္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေမးေနသည္ကို နားေထာင္ရင္း က်မအေတြးေတြကလည္း အဖြားရဲ႕ေတာ္လွန္ျဖတ္သန္းမႈေတြကို အားရေက်နပ္စြာ စိမ့္၀င္ ရင္း မွင္သက္မိေနသည္။

အဖြားရဲ႕ေတာ္လွန္ေရး ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးသည္ ေပးဆပ္ျခင္းမ်ားႏွင့္သာ ျဖည့္တင္းခဲ့မယ္ဆိုတာ က်မ ယံုၾကည္ပါသည္။ ထို႔ထက္ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္အေနျဖင့္ ေတာ္လွန္ေရးတြင္ က်မတို႔ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ စိန္ေခၚမႈမ်ားစြာကို ေတြ႕ႀကဳံရင္း ခိုင္မာေသာဇဲြ၊ ႀကီးျမတ္ေသာစိတ္ထားေတြႏွင့္ အဖြား ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊားႏိုင္ ခဲ့သည့္အတြက္ ယံုၾကည္ေလးစားစိတ္ႏွင့္အတူ အားရေက်နပ္မိသည္။ မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္နဲ႔ အဖြားကို ေငးၾကည့္ရင္း အဖြားမ်က္လံုးေတြဟာ ပံုမွန္ေတာ့ ဟုတ္ပံုမရေပ။ မ်က္ရည္ေတြလည္း ခဏခဏ သုတ္တာ ေတြ႕ရသည္။ ဒီမ်က္လံုးေတြနဲ႔ ရန္သူကို႐ွာေဖြတိုက္ရင္း အေၾကာၿပဳိင္းၿပဳိင္းထေနတဲ့လက္ေတြႏွင့္ တခ်ိန္က ေဆးထိုးအပ္ေတြကိုင္ၿပီး ရဲေဘာ္မ်ား၏အသက္မ်ားကို လုယူခဲ့ပံု။ ရင္ေသြးေတြကို ျပဳစုေစာင့္ ေ႐ွာက္ရင္း ျဖဴစင္တဲ့ႏွလံုးသားနဲ႔ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြကို လက္တဲြေခၚယူၿပီး ႀကံ့ႀကံ့ခံႏိုင္ခဲ့တဲ့ စိတ္ဓါတ္ကို က်မ မေလးစားပဲ မေနႏိုင္ေပ။

ၾကမ္းတမ္းလွတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးခရီးမွာ အမ်ဳိးသားေတြနဲ႔တန္းတူ ရန္သူေတြကို ရင္ဆိုင္တိုက္ပဲြ၀င္ခဲ့ရင္း ဆင္းရဲဒုကၡအဖံုဖံုကို စိတ္ဓာတ္ခြန္အားမ်ားႏွင့္ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့သည္။ ခုေတာ့ ဇရာရဲ႕အိုမင္းျခင္းေတြနဲ႔အတူ အဖြားသည္ ဒုကၡသည္စခန္းတခုတြင္ တိတ္တဆိတ္ခိုလံႈေနရသည္။

ျမန္မာျပည္႐ိွ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔လွတဲ့ ေတာင္တန္းႀကီးေတြနဲပအၿပဳိင္ အဖြားရင္ထဲက စစ္အာဏာ႐ွင္ကို ေတာ္လွန္တိုက္ပဲြ၀င္လိုတဲ့ ေတာ္လွန္စိတ္ေတြက အၿမဲ႐ွင္သန္ေနမည္ဟု က်မယံုၾကည္သည္။ လြတ္လပ္ေရး လႈပ္႐ွားမႈကာလႏွင့္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး မလြတ္လပ္ေသးတဲ့ က်မတို႔တိုင္းျပည္မွာ ေခာတ္အဆက္ဆက္ ေတာ္လွန္တိုက္ပဲြ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြ ျမန္မာျပည္တနံတလ်ားမွာ ပံုသ႑ာန္မ်ဳိးစံုနဲ႔ ႐ိွေနခဲ့ ႐ိွေနလွ်က္ ပါပဲ။ သမိုင္းရဲ႕အေမြဆိုးေတြကို က်မတို႔အမ်ဳိးသမီးေတြလည္း က်ရာေနရာကေနၿပီး အဆိုးဆံုးေတြကို ရင္ဆိုင္ေတြ႕ႀကဳံခဲ့ရင္း အံတုေတာ္လွန္ခဲ႔တာေတြဟာ မွတ္တမ္းမဲ့မွတ္တမ္းေတြလိုပါပဲ။ ေသခ်ာတာတခု ကေတာ့ က်မတို႔လို ေခာတ္ရဲ႕သမီးပ်ဳိေတြဟာ အဖြားရဲ႕ေျခရာကို မမီေတာင္ အဖြားကဲ့သို႔ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စား စိတ္ေတြ႐ိွေနဖို႔ အေသအခ်ာပင္ လိုအပ္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ေခာတ္ကေတာင္းဆိုေနတဲ့ တိုက္ပဲြေတြမွာ က်မတို႔ ကိုယ္တိုင္ တက္ညီလက္ညီ ပူးေပါင္းပါ၀င္ေနမႈအေပၚ အဖြားရဲ႕ႏူးညံ့ေႏြးေထြးတဲ့ အၿပဳံးေတြက ဆက္လက္ စိန္ေခၚအံတုဖို႔ အားေပးေနသေယာင္ပါပဲ။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ မႈိင္းၫိဳႇ႕ေနတဲ႔ ေတာင္တန္းေတြကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ရင္ခြင္မွာ သူ႔ကိုမွီခိုရင္း အာဏာ႐ွင္အဆက္ဆက္ကို ေတာ္လွန္သူမ်ား(အဖြားကဲ့သို႔) မဆုတ္မနစ္ ႀကဳိးပမ္း တိုက္ပဲြ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ သမီးပ်ဳိမ်ား၏ ေတာ္လွန္တိုက္ပဲြ၀င္မႈေတြကို ဘယ္သူေတြပဲေမ့ေမ့ သူက ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ႏွလံုးသားထဲမွာ ထာ၀ရမွတ္တမ္းတင္ထားမွာပါ။

ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ “လူတေယာက္ရဲ႕တန္ဖိုးဟာ သူျဖတ္သန္းေက်ာ္လႊားခဲ့တဲ့ ေခာတ္ႀကီးက ေပးအပ္ လိုက္တဲ့ သမိုင္းေပးတာ၀န္ကို ဘယ္ေလာက္ထိ ေက်ႁပြန္ေအာင္ထမ္းေဆာင္သလဲ ဆိုတဲ့အပၚမွာ မူတည္ ပါတယ္” တဲ့ ေသခ်ာတာက အဖြားကေတာ့ သူ႔ေခာတ္ကေပးတဲ့ သမိုင္းေပးတာ၀န္ကို ေက်ပြန္ခဲ့သလို က်မ တို႔ကေရာ က်မတို႔ေခာတ္ႀကီးကေပးလာတဲ့တာ၀န္ကို ဘယ္ေလာက္ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ၾကမလဲ။

“ဟယ္ နင္ကလည္း ေငးေနလိုက္တာ ငါတို႔ျပန္ရေအာင္” လို႔ ေျပာမွပဲ အေယာင္ေယာင္အမွားမွားႏွင့္ ထျပန္ခဲ့ရသည္။ အဖြားကို က်မတို႔က လိုက္မပို႔ဖို႔ေျပာေပမဲ့ လက္မခံပဲ သူ႔အိမ္ကေန ေတာ္ေတာ္ေလးလွမ္းတဲ့ လမ္းသြယ္ေလးေရာက္ေအာင္ လိုက္ပို႔ခဲ့ပါသည္။ လမ္းထိပ္အေရာက္ က်မတို႔ အတင္းျပန္ခိုင္းမွ မျပန္ခ်င္ ျပန္ခ်င္ႏွင့္ ျပန္သြားခဲ့သည္။

က်မတို႔ကို ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာသြားသည့္ အဖြား၏ေက်ာျပင္ကိုေငးၾကည့္ရင္း ေတာင္တန္းေတြနဲ႔အၿပဳိင္ ခိုင္ခိုင္မာမာ ဆက္လက္ တည္႐ိွေနအံုးမည့္ အဖြားရင္ထဲက ေတာ္လွန္စိတ္ေတြက က်မတို႔သူငယ္ခ်င္းတစု ရင္ထဲသို႔ အ႐ိွန္အဟုန္ျပင္းစြာ ကူးစက္ပ်ံ႕ႏွံ႕လွ်က္ ….။

(ႏို႔ဖိုးဒုကၡသည္စခန္းတြင္ ေနထိုင္လွ်က္႐ိွေသာ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္ အဖြားအား အမွတ္တရ)

ထေနာင္း

ွ