အရိပ္

(၁)
“မေ၀ေရ က်မ ကြမ္းယာသြား၀ယ္ခ်င္တယ္ အေဖၚမရွိလုိ႔ လုိက္ခဲ့ေပးပါလား”
“မအားေသးပါဘူးေအ၊ ဒီမယ္ အလုပ္ပိတ္တုန္း ကေလးအ၀တ္ေတြ စုေလွ်ာ္ေနရတယ္”
“လုက္ခဲ့ပါ အစ္မရဲ့ အစ္မပါရင္ ဟုိဘက္ကေကာင္ေတြ ေနာက္ရဲမွာ မဟုတ္ဘူး”
“ဘယ္သူေတြလဲ ထုိင္းေတြလား”
“မဟုတ္ဘူး က်မတုိ႔ျမန္မာျပည္သားေတြပဲေပါ့။ အဲဒီေရွ႕ကျဖတ္သြားရင္ အၿမဲတမ္းေနာက္ခံရတယ္ ဟိုမိန္းမေတြပါရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပ့ါ ခုသူတုိ႔မရွိၾကဘူး အျပင္ထြက္သြားၾကတယ္ေလ။”
“ေအးပါ ဒါဆုိ ဒါေလးၿပီးေအာင္ေလွ်ာ္လုိက္အုံးမယ္၊ ခဏေစာင့္ မေစာင့္ႏုိင္ရင္ေတာ့ ညည္းသေဘာဘဲ။”
“အာ-ေစာင့္မွာေပါ့ အ၀တ္ေတြကုိ က်မကူလွမ္းေပးမယ္။”
“ရပါတယ္ေအ အသာေနစမ္းပါ၊ သြား သီခ်င္းေခြၾကည့္ရင္း ေစာင့္ေန။”
ကြမ္းယာကုိ ႏွစ္သက္ခုံမင္စြာ စားေလ့ရွိေသာ မုိးအေၾကာင္းကုိ က်မေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ကြမ္းယာသည္မေအးကုိ က်မေတြ႕ခ်င္သျဖင့္ ကြမ္းယာသြား၀ယ္ရင္ေခၚပါဟု ေျပာထားဖူးသည္။ မုိးက က်မကုိ စကားနာထုိးပုံမေပါက္ေတာ့ က်မေျပာထားသည္မ်ားကုိ ေမ့ေနဟန္တူသည္။ လုပ္လက္စ အလုပ္မ်ားကုိ လက္စသတ္ၿပီး မုိးႏွင့္အတူ ထြက္လာခဲ့သည္။
မုိးေျပာေသာေကာင္ေလးမ်ား၏ တုိက္တန္းလ်ားေရွ႕အေရာက္ “ေတြလား မေ၀ အဲဒီေကာင္ေတြၾကည့္တဲ့ပုံကုိ၊ အစ္မသာမပါရင္ေတာ့ သူတုိ႔ပါးစပ္ပုတ္နဲ႔ ေပါက္ကရေနာက္ပါလိမ့္မယ္။”
“ေအးပါ မုိးရယ္ ခပ္တည္တည္သာေနလုိက္ပါ သြားၾကည့္မေနပါနဲ႔။”
က်မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ေလွ်ာက္လာရင္း လမ္းခ်ိဳးေကြ႕ေလးေတြ လြန္လာေတာ့ စပါးခင္းမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။
“ဟုိမွာၾကည့္စမ္းပါ မုိးရယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ က်က္သေရရွိလဲ” ဟုေျပာရင္း ၀င္း၀ါေနေသာ စပါးခင္းႀကီးကုိ လက္ညိဳးထုိးျပျဖစ္သည္။
“ဟုတ္တယ္ေနာ္ စပါးေတြမွည့္ကုန္ၿပီ လွလုိက္တာအစ္မေရ ေကာက္နံ.ေတြလည္း သင္းေနတာပဲေနာ္။”
“ေအးဟယ္ ရင္ထဲမွာ တမ်ိဳးႀကီးပဲ”
“က်မ ဒီဘက္ကုိ မေရာက္ျဖစ္တာနဲနဲၾကာၿပီ ကြမ္းယာကုိသူမ်ားနဲ႔ပဲမွာေနတာ စပါးေတြ ဒီရက္ပုိင္းအတြင္း ၀င္း၀ါေနလုိက္တာ” ဟု မုိးက တုန္႔ျပန္သည္။
“ေဆာင္းအေငြ႕အသက္မ်ား ေရာႁပြန္းေနေသာ ေနေရာင္ျခည္က ၀န္းက်င္ကုိညင္သာစြာ လႊမ္းၿခံဳလုိ႔ ထားသည္။ ၾကည္စင္ျပာလဲ့ေနေသာ မုိးကုတ္စက္၀ုိင္းႀကီးေအာက္ရွိ ေရႊ၀ါေရာင္စပါးႏွံမ်ားက ငုိက္ျမည္းလုိ႔ေနၾကသည္။ ထုိ႐ႈ႕ခင္းက လွပၾကည့္ႏႈးဖြယ္ရာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ႏွယ္ တင့္တယ္လုိေနသည္။ ယခုလုိ ေဆာင္းရာသီေရာက္တုိင္း ငယ္ငယ္က အေမႏွင့္အတူ လယ္ထဲတြင္ စပါးရိတ္သိမ္းသူမ်ားကုိ ေန႔လည္စာထမင္းသြားပုိ႔ေပးရင္း လယ္ကန္သင္းခုံတြင္ ထမင္းမ်ားၿမိန္ရည္ရွက္ရည္စားရသည္မ်ားကုိ သတိရလုိက္မိသည္။ ေတာဓေလ့ ေတာသဘာ၀ေတြနဲ႔ ေ၀းကြာခဲ့တာႏွစ္ေတြ အေတာ္ၾကာေညာင္းခဲ့ၿပီပဲ လြမ္းေမာဘြယ္ရာ အတိတ္အရပ္ေတြက ရင္ကုိေအာင့္သက္ စူးရွသြားေစသည္။
“အစ္မ ဘာေတြေတြးေနတာလဲ ၿငိမ္လွခ်ည္လား ေရာက္ေနၿပီ”
“မုိးရယ္ စပါးခင္းေတြကုိေတြ႕ရေတာ့ အေမနဲ႔ရြာကုိ သတိရသြားလုိ႔ပါ”
ေတြးရင္းေငးရင္းေလွ်ာက္လာရာ ကြမ္းယာသည္ မေအးအိမ္ေရွ႕ကုိ ေရာက္လုိ႔ေရာက္မွန္းပင္ မသိေတာ့။ သြပ္ျပားအေဟာင္းမ်ား မုိးကာထားၿပီ သစ္သားဘကာျပားမ်ားခင္းက်င္းထားတဲ့ ေျခတံရွည္ အိမ္ေလးတစ္လုံးေရွ႕အေရာက္တြင္ မုိးသည္ လူရိပ္လူေျခကုိ ေစာင့္ငဲ့ၾကည့္ေနသည္။
“နင့္မိတ္ေဆြရွိရဲ့လား အသံေပးလုိက္ပါအုန္း” အသာေနပါအုန္းဟူေသာအထာျဖင့္ မုိးက က်မလက္ကုိဆြဲညႇစ္သည္။
“အစ္မေရ အစ္မကြမ္းယာရွိလား။”
“ေအာ္ မုိးတုိ႔ပါလား လာေလရွိတယ္၊ ဒီဘက္ကုိေတာင္မလာတာၾကာၿပီေနာ္။” အျပန္အလွန္ေျပာဆုိရင္း က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္အိမ္ေပၚသုိ႔တက္လုိက္သည္။ မေအး၏မ်က္ႏွာကုိ အကဲခတ္ရင္း တစုံတရာကုိ က်မရွာေဖြေနမိသည္။ သာမန္လက္လုပ္လက္စားျဖစ္သူ မေအး၏ စိတ္ဓါတ္ခြန္အား (သုိ႔မဟုတ္) သူမအား မၾကာခင္အခ်ိန္က ပစ္ခြါသြားေသာ ခင္ပြန္းအေပၚသေဘာထားႏွင့္ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနေသာ ဘ၀အေပၚခံယူခ်က္မ်ားကုိ စူးစမ္းလုိက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
(၂)
မေအးက က်မအား အနည္းငယ္စူးစမ္းဟန္ျဖင့္ ျပန္ၾကည့္ေနသည္။
“အစ္မေအးေရ ဒါက်မရဲ့ အစ္မလုိရင္းႏွီးတဲ့ မေ၀တဲ့”
“ေၾသာ္ဟုတ္လား မုိးကုိေတာ့ ေကာင္းေကာင္းရင္းႏွီးေနပါၿပီ အစ္မကုိျမင္ေတာ့ ျမင္ဖူးပါတယ္ အခုမွ လူခ်င္းသိရတာေပါ့။”
“ဟုတ္ကဲ့မေအး က်မကုိလည္း မုိးကုိခင္သလုိ ခင္လုိရပါတယ္ က်မက ကြမ္းေတာ့စားတတ္ေပမယ့္ မုိးေလာက္ေတာ့မဟုတ္ဘူးေပါ့”
မေအးေဘးတြင္ ထမင္းထုိင္စားေနေသာ ကေလးတေယာက္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ “ဟယ္ကေလးက ေက်ာင္းမသြားဘူးလား ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ရွိၿပီလဲ”
“ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီေလ” ဟု မေအးက တုန္႔ျပန္သည္။
“ကလးက ခ်စ္စရာေလးမေ၀ ေယာက်္ားေလးေလ” ဟုေျပာရင္း မုိးက ကေလးအနားကုိ ကပ္သြားသည္။
“ဟုတ္သားပဲ သားကခ်စ္စရာေလးပဲ ခုဘာဟင္းနဲ႔ စားေနလဲ” ကေလးက က်မအေမးအားမေျဖပဲ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ၾကည့္ေနသည္။ ကေလးငယ္၏ေခါင္းကုိ က်မညင္သာစြာပြတ္သပ္ေပးမိသည္။ အျပစ္ကင္းစင္ၿပီး အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ကေလးေတြဘ၀က တာ၀န္မဲ့လြန္းလွတဲ့ ဖခင္တေယာက္ေၾကာင့္ အနာဂတ္လမ္းေတြကုိ ခက္ခက္ခဲခဲရုန္းကန္ၾကရအုန္းမွာေပါ့ဟုေတြးမိသျဖင့္ ရင္ထဲတြင္ ထုိင္းမႈိင္း ေလးလံသြားသည္။
“မေအး ကေလးဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိလဲ။”
“၃ ေယာက္ရွိတယ္။ အႀကီးေတြက ေက်ာင္းသြားတက္ေနၾကတယ္။ ဒီအနားက ေက်ာင္းမွာပဲေလ” ဟူေသာ သူမ၏ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းျပန္ေျဖသံၾကားလုိက္ရေတာ့ က်မအားရွိသြားသည္။ က်မက မုိးအား လက္ကုတ္ၿပီး သူမခင္ပြန္းအေၾကာင္းေမးရန္ တုိးတုိးကပ္ေျပာျဖစ္သည္။ မုိးသည္ မေအးထံတြင္ ကြမ္းယာ လာ၀ယ္စားရင္း အလပသလႅာပမွ ၄င္းတုိ႔၏မိသားစုေရးအထိ ေျပာေနက်ျဖစ္သျဖင့္ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးၾကားတြင္ ယုံၾကည္မႈက အတန္အသင့္ရွိေနၿပီဟု သိထားသျဖင့္ ေမးခုိင္းရျခင္းျဖစ္သည္။
“အစ္မ ဘာသတင္းရေသးလဲ ဖုန္းဆက္ေသးလား”
“မဆက္ပါဘူး မုိးရယ္ သူေပ်ာက္သြားတာ ၃ လေလာက္ရွိၿပီ မိန္းမယူသြားတယ္လုိ.လည္း ေျပာၾကတာပဲ။ အစ္မေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မေမွ်ာ္ေတာ့ဘူး။ ထြက္သြားကာစကေတာ့ ေမွ်ာ္မိတယ္။ ခုေတာ့သူလည္း သူ႕လမ္းကုိေလွ်ာက္သြားသလုိ အစ္မလည္း အစ္မဘ၀ကုိက်ိဳးစားရုန္းကန္ရမယ္။ ကုိယ့္ကုိမၾကင္လုိ႔ ပစ္သြားတဲ့လူကုိ ေမွ်ာ္ေနလည္းအလကားေပါ့မဟုတ္ဘူးလား။ သူသြားကာစက အိမ္ေရွ႕အိမ္ကုိ ဖုန္းဆက္ေသးတယ္။ သူဘန္ေကာက္မွာ အလုပ္သြားလုပ္တာတဲ့ ေငြပုိ႔ေပးမယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီတစ္ခါဆက္ၿပီး ေနာက္မဆက္ေတာ့ဘူး ဘာသတင္းမွလည္း မရေတာ့ဘူး။ ၾကည့္ေလ့ မုိး သူသြားတာၾကာၿပီ ကေလးေတြအတြက္ ပုိက္ဆံတစ္ျပားမွေတာင္ပုိ႔မေပးဘူး”ဟု အမ်ိဳးသမီး အခ်င္းခ်င္းေတြမုိ႔ထင္ပါရဲ့ မေအးက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာျပသည္။
က်မလည္း တိတ္တဆိတ္နားေထာင္ေနရာမွ “မေအးကေလးငယ္နဲ႔ဆုိေတာ့ အျပင္အလုပ္လည္း ထြက္လုပ္လုိ႔ရမွာမဟုတ္ဘူးေနာ္။”
“အင္းေပါ့ေလ အိမ္မွာေနရင္းလုပ္လုိ႔ရတဲ့ ကြမ္းယာပဲေရာင္းရတာေပါ့ တျခားဘာမွလည္း လုပ္လုိ႔မရပါဘူး”
“ဟုတ္တယ္ေနာ္ မိခင္ေတြက ဒီလုိပဲ ကေလးငယ္ရွိရင္ အလုပ္လုပ္ဖုိ႔စဥ္းစားရတာ ဘယ္ေတာ့မွ အဆင္မေျပဘူး”
စကားျပတ္သြားရာ မုိးကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကေလးႏွင့္ အေပးယူတည့္ေနသျဖင့္ ေနာက္ထပ္စကား ဆက္ေျပာမည့္ပုံမေပၚေပ။ အပ်ိဳျဖစ္ေသာ မုိးကက်မစိတ္၀င္စားေသာ မေအး၏အိမ္ေထာင္ေရးကုိ စိတ္၀င္စားပုံမျပ။ သုိ႔ေပမယ့္ က်မက ကလးသုံးေယာက္ႏွင့္ ခ်န္ထားခံခဲ့ရေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္၏ ဖြင့္ဟလြင့္စင္က်လာမည့္ စကားမ်ားကုိ နားလည္စာနာစြာ နားေထာင္ေပးခ်င္ေနမိသည္။
ထုိစဥ္ အိမ္ေပၚသုိ႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္တက္လာသည္။ မီးဖုိနားရွိ အုိးခြက္မ်ားကုိ ဆတ္ခနဲ လွန္ေလွာရင္း “မေအး ညည္းကလည္း ခရမ္းသီးႏွပ္ေလးဘာေလး ပုိလုပ္ထားတာမဟုတ္ဘူး ငါကမေန႔ကလုိ ညည္းဆီက ဟင္းရမယ္ထင္လုိ႔ အိမ္မွာ ဘာဟင္းမွေတာင္ ခ်က္မထားျဖစ္ဘူး”။
“ဟုတ္လား က်မလည္း အရင္းအႏွီးနည္းတာနဲ႔ ပုိမခ်က္ႏုိင္ဘူး”။
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ေျပာေနၾကေသာ စကားမ်ားကုိနားေထာင္ေနရင္း အနီး၀င္းက်င္ကုိ အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟင္းထုတ္ေလးမ်ားကုိ ပလပ္စတစ္အိတ္ထဲတြင္ ထည့္ထားသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။
“ေၾသာ္အခုမွ မေအးလုပ္ထားတဲ့ဟင္းထုတ္ေတြကုိ သတိထားမိတယ္ သိရင္လာ၀ယ္စားလုိ႔ရတာေပါ့ေနာ္ မုိး”။
“ဟယ္ဟုတ္သားပဲ မေအးက မုိးကုိေတာင္မေျပာျပဘူး” ဟု မုိးက စိတ္ေကာက္သလုိ အမႈအရာႏွင့္စသည္။
“မုိးေရ အစ္မက က်န္းမာေရးကလည္း သိပ္မေကာင္းလုိ႔အမ်ားႀကီး မခ်က္ႏုိင္လုိ႔ပါ အခုခ်က္တယ္ဆုိတာက ေရွ႕ဘက္ကစက္ရုံက လူသစ္ေလးေယာက္စာအတြက္ပဲခ်က္ေပးတာ သူတုိ႔က ဒီကုိေရာက္စဆုိေတာ့ အသိမိတ္ေဆြလည္းမရွိ၊ ေငြလည္းမရွိဆုိေတာ့ အစ္မကအားနာလုိ႔ ခ်က္လက္စနဲ႔ ခ်က္ေပးေနတာ”
“ဟယ္မေအးက က်န္းမာေရးလည္းေကာင္းတာမဟုတ္ပဲနဲ႔ ကူညီေပးေနတာ အလကားလုပ္ေပးတ ာမဟုတ္ေပမယ့္ ေတာ္ရုံေစတနာနဲ႔ လုပ္ႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး” ဟုေျပာမိသညိ။
က်မစကားသံအဆုံးတြင္ မေအးက ျပံဳးလုိက္ၿပီး “က်န္းမာေရး မေကာင္းေပမယ့္ ေစတနာလည္းပါတယ္။ ၀င္ေငြရေအာင္လည္း လုပ္ရင္းေပါ့။ ဟုိတစ္ေန႔က မုန္႔တီေလးခ်က္ပါတယ္။ က်န္းမာေရးကမေကာင္းေတာ့ အေမာမခံႏုိင္ဘူး မုန္႔တီခ်က္ၿပီး ပင္ပန္းေတာ့ မႈးလဲသြားတာ အိမ္ေရွ႕စက္ရုံက ေကာင္မေလးေတြေတြ႕ၿပီး ဆရာေခၚေပးလုိ႔ ဘတ္ ၁၂၀ ေတာင္ထြက္သြားေသးတယ္။ မုန္႔တီခ်က္လုိ႔ ျမတ္တာက ၅၀ ေလာက္ ေနမေကာင္းလုိ႔ ဆရာေခၚတာနဲ႔တင္ အရင္းထဲကပါသြားေသးတယ္”။
မေအးစကားကုိ နားေထာင္ရင္း က်မ သက္ျပင္းေမာ တစ္ခုကုိ မသိမသာ ခ်လုိက္မိသည္။
“ဟုတ္တယ္ေနာ္ က်န္းမာေရးမေကာင္းရင္ စိတ္ညစ္ရတယ္။ က်န္းမာေရးကုိပဲဂရုစုိက္ပါ။ လုပ္ႏုိင္သေလာက္ပဲလုပ္ေပါ့ေနာ္ လုိအပ္တဲ့အကူအညီရွိရင္လည္းေျပာပါ အားမနာပါနဲ႔၊ ငါတုိ႔ဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံသား အခ်င္းခ်င္းေတြပဲဆုိတဲ့စိတ္နဲ႔ပဲ ညီအစ္မေတြလို ဆက္ဆံၾကတာေပါ့ေနာ္။ က်မေနတာက ဟုိနားမွာပဲ သိပ္မေ၀းပါဘူး” ဟု ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္ျဖင့္ ေျပာမိသည္။
“ရပါတယ္ ညီမရယ္ အစ္မက သူမ်ားဆီက အကူအညီေတာင္းရမွာကုိ အားနာတယ္ ကုိယ့္မွာက ေျခလက္ေတြ အေကာင္းႀကီးရွိေသးတာပဲ စိတ္မပူပါဘူး။ ဟုိတစ္ေယာက္ထြက္သြားကတည္းက ေစ်း၀ယ္၊ ေရခပ္၊ ဟင္းခ်က္၊ ေသာက္ေရကုိ လုိက္ပုိ႔ကိစၥေတြကုိလည္း စီစဥ္ေပးရတယ္။ အခုမွ ဒီကေလးကုိ ေတြ႕ရတာ အခုနကပဲလုိက္ပတ္ကစားၿပီးျပန္လာတာေလ။ က်မမွာ စိတ္ပူရေသးတယ္ ဟုိနားက ေရကန္မွာ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က သားေလးတစ္ေယာက္ေရနစ္ဆံုးသြားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေရကန္နားကအိမ္က ေကာင္ေလးကုိေတာ့ ကေလးကုိေရကန္နားမသြားေအာင္ ၀ုိင္းၾကည့္ေပးဖုိ႔ အကူအညီေတာင္းရတယ္”။
“ေအာ္ဒါဆုိ မေအးက ကေလးအားလုံးေလးေယာက္ေပါ့ေနာ္”။
“ဟုတ္တယ္ ေလးေယာက္ေပါ့”။
“အဲဒီ ကေလးကေရာ ဆုံးသြားတုန္းက ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ရွိၿပီလဲ”။
“သုံးႏွစ္ေက်ာ္ၿပီေပါ့”။
မေအးက က်မအေမးမ်ားကုိ ျပန္ေျဖရင္း အိမ္ေရွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ရွိေသာ စိမ္းညႇိေနသည့္ ကုိကၠိဳပင္ႀကီးကုိ ရီေ၀စြာေငးၾကည့္ေနသည္။ မေအးရင္ထဲကေသာကေတြ အဲဒီကုကၠဳပင္ႀကီးရွိ အခက္အရြက္ေတြမွာ ကူးလူးနာေနႏုိင္ပါေစလုိ႔ တိတ္တဆိတ္ ဆုေတာင္းလုိက္မိသည္။
“အဲဒီတုန္းကေလ က်မမွာဒုကၡေရာက္လုိက္တာ ကေလးလည္းဆုံး ေယာက်္ားကလည္း ႐ႈးသြားေသးတယ္။ ဗမာျပည္မွာျပန္ၿပီး ေဆးကုလုိ႔ျပန္ေကာင္းလာတာ။ မဲေဆာက္ကုိ ျပန္လာတာ ေျခာက္လေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္။ က်မကသာ သူေနမေကာင္းျဖစ္ေတာ့ ျပဳစုလုိက္ရတာ အ႐ႈးကုိ စိတ္ရွည္သီးခံၿပီး လင္ေတာ္ေနခဲ့တယ္။ ဒါငါ့ဘ၀အေၾကာင္းကံပဲဆုိၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ရုန္းကန္လုိက္ရတာ သူကေတာ့…..”။
ထုိသုိ႔ရွည္လွ်ားစြာ ပြင့္အံထြက္က်လာေတာ့မွ က်မကုိရင္ဖြင့္မိတဲ့အတြက္ မေအးရင္ထဲက ေသာကေတြ အတန္အသင့္သက္သာေကာင္းပါရဲ့ဟု ေျဖေတြးမိသည္။
(၃)
က်မတုိ႔ ပြင့္လင္းစြာ အျပန္အလွန္စကားေျပာေနၾကစဥ္ လူတစ္ေယာက္က “အစ္မေအးေရ ေရက ၂ ပုံးက်န္ေသးတယ္ ဘယ္လုပ္လုပ္မလဲ”
“ေအးေအးယူလာ အိမ္ေပၚမွာပဲ လာတင္ေပးကြယ္”
“အဲဒါသာၾကည့္ေတာ့ သူတုိ႔ကုိေရေရာင္းေပးဖုိ႔ ေခၚထားတာမကုန္ရင္လည္း အိမ္မွာပဲထားၿပီး သူမ်ားေတြက ေရလုိတယ္ဆုိရင္ က်မကုိယ္တုိင္ထမ္းပုိ႔ေပးရတယ္။”
အသားညႇိစိမ့္စိမ့္ႏွင့္ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္သာရွိမည့္ မေအးအားၾကည့္ရင္း သူမအား ခြန္းအားေတြျဖစ္ေစမည့္ စကားလုံးမ်ားကုိ သြန္ခ်ႏုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳစားလုိက္မိသည္။
“ေအးေပါ့ေနာ္ အားလုံးက မေအးတာ၀န္ေတြျဖစ္ေနၿပီ။ ကေလးေတြကုိ ၾကည့္႐ႈရတာနဲ႔ စား၀တ္ေနေရးအျပင္ ပညာတတ္ေအာင္ပါ သင္ေပးရတယ္ဆုိေတာ့ ပင္ပန္းမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ဓါတ္က အဓိကပါပဲ။ ငါလုပ္ႏုိင္တယ္ ငါ့ဖာသာ ရပ္တည္ႏုိင္ေအာင္ႀကိဳးစားမယ္ဆုိတဲ့အသိက မေအးကုိ အားအင္ေတြအမ်ားႀကီးျဖစ္ေစပါလိမ့္မယ္။ က်မတုိ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ သားသမီးေတြကုိ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရင္း ဘ၀ကုိ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ရင္ဆုိင္ေနၾကတဲ့ မိခင္ေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္”။
“ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္ ဒါေပမယ့္ေလ သူထြက္သြားကာစကဆုိ စဥ္းစားလြန္းလုိ႔ ညညအိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြးေပါ့။ ငါ့ကုိဘာေၾကာင့္ ဒီလုိလုပ္သြားလဲဆုိၿပီး ၀မ္းနည္းတာေရာ ေဒါသထြက္တာေရာ အစုံခံစားရတယ္။ ႏွလုံးေရာဂါေတာင္ရေနၿပီထင္တယ္။ အေမာလည္း မခံႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္မွ ကေလးေတြကုိ ငါလုပ္ေကၽြးရအုံးမယ္ သူမရွိလည္း ဘာျဖစ္လဲ ငါ့ဟာငါ လုပ္စားရမွာပဲ အလုပ္လုပ္ရင္းငတ္ေသတဲ့လူ မရွိပါဘူးဆုိၿပီး စိတ္ကုိျပန္တင္းထားရတယ္။ အဲဒီအပူေတြေျပဖုိ႔အတြက္ ခုဆုိညဖက္မွာ တရားထုိင္ပုတီးစိပ္ပုံမွန္လုပ္တယ္။ စိတ္ထဲမွာ ခုမွပဲရွင္းသြားေတာ့တယ္။
“ဒီလုိဆုိ မေအးက ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ ႏုိင္တာပဲ၊ ဟုိတေလာက က်မဆီေရာက္လာတဲ့ မိန္းကတစ္ေယာက္ဆုိ သူ႕ေယာက်္ား မယားငယ္ယူသြားလုိ. ျပန္လာေအာင္ ေဗဒင္ေတြေမး ယၾတာေခ်လုပ္ရင္းနဲ႔ ဘတ္ႏွစ္ေသာင္းေလာက္ အေၾကြးတင္သြားတယ္ေျပာတယ္။ က်မလည္း “လုိက္မေနနဲ႔အစ္မ ေငြကုန္လူပန္းျဖစ္မယ္။ သူစိတ္မကုန္ရင္ ျပန္လာလိမ့္မယ္ လႊတ္ထားလိုက္လုိ႔” ေျပာလုိက္ေသးတယ္။ သူေတာ့ ေနႏုိင္ေအာင္ႀကိဳးစားမယ္လုိ႔ေတာ့ေျပာသြားတာပဲ။ ေနာက္ထပ္ေတာ့ မေတြ႕ျဖစ္ေသးဘူး”။
“ဟုတ္လား သူကက်မထက္ဆုိးတာေပါ့ေနာ္။ က်မဆုိရင္ အဲဒီအတြက္ ကုန္မယ့္ေငြေတြကုိ ကေလးေတြေရွ႕ေရးအတြက္ သုံးပစ္လုိက္မွာ”
က်မစကားလည္းဆုံးေရာ မေအးမွအ့ံၾသတႀကီးႏွင့္ အားမာန္ပါစြာတုန္.ျပန္လုိက္သည္။
“ဟုတ္တယ္ က်မတုိ႔မိန္းမမွာ အလြန္အင္အားႀကီးတဲ့မိခင္စိတ္ေတြက ဘ၀ကုိေက်ာ္ျဖတ္ဖုိ႔ ခြန္အားေတြ ေမြးထုတ္ေပးတတ္တာလည္းသဘာ၀ပဲ မေအးေရ”။
တခ်ိန္လုံး ၿငိမ္ၿပီးနားေထာင္ေနေသာ ဟင္းလာ၀ယ္သည့္ အမ်ိဳးသမီးက
“အဲဒါေပါ့ အိမ္ေထာင္ရွိတဲ့ေယာက်္ားကုိ လက္ခံတဲ့ မိန္းမေတြေၾကာင့္ေပါ့။ ႏုိ႔မဟုတ္ရင္ ဒီလုိမ်ိဳးေတြ ဘယ္ၾကံဳရမလဲ”။
“အုိး မဟုတ္တာ အစ္မရယ္ မိန္းမေတြမွာပဲ တာ၀န္ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ ေယာက်္ားေတြမွာလည္း တာ၀န္ရွိတယ္။ ကုိယ္တည္ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္ေထာင္ကုိ ထိမ္းသိမ္းရမွာေပါ့ သားသမီးေတြရဲ့ မ်က္ႏွာကုိလည္းေထာက္ရမွာေပါ့။ ေနာက္တသက္လုံးေပါင္းလာတဲ့ မိန္းမကုိလည္း ငဲ့ညာရမွာေပါ့။ အမွားက်ဴးလြန္းတာခ်င္းတူတာေတာင္ သူတုိ႔ကပုိၿပီးမွားတာေပါ့။ တာ၀န္မဲ့ပုံက ထြက္သြားရင္လည္း လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ပဲ ကေလးေတြက သူတုိ႔နဲ႔မဆုိင္သလုိပဲ အဲဒါမဟုတ္ဘူးလား” က်မ မခံခ်င္စြာ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းရွင္းျပလုိက္သည္။
ေဖာက္ျပန္တတ္သည့္စိတ္က မိန္းမရယ္ ေယာက်္ားရယ္မဟုတ္ပဲ ရွိတတ္ေသာ္လည္း အမ်ိဳးသားမ်ား ပုိ၍က်ဴးလြန္မႈမ်ားေသာေၾကာင့္ က်မေယဘုဆန္ဆန္သုံးသပ္၍ ေျပာျပလုိက္သည္။
“အဲဒါလည္း ဟုတ္ပါတယ္” က်မစကားေၾကာင့္ ေစ်း၀ယ္အမ်ိဳးသမီးက ေစာေစာ အျပစ္ေျပာသည့္ေလသံမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေလသံေပ်ာ့ေပ်ာ့ျဖင့္ တုန္႔ျပန္သည္။ ဒါေတာင္ ထပ္ဆင့္၍
“ဒါျဖင့္ ဆုိေရွ႕ကစက္ရုံမွာဆုိ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ ေကာင္ေလးမွာမိန္းမရွိတယ္ဆုိတာသိသိႀကီးနဲ႔ သူ႕ဆီလာဖုိ႔ အၿမဲေခၚေနတာေရာ အဲဒီမိန္းမ မဆင္ျခင္လုိ႔ေပါ့”
“အင္း က်မတုိ႔ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း တခုခုျဖစ္ရင္ မိန္းမေတြကုိအရင္အျပစ္ျမင္တတ္ၾကတယ္။ ေယာက်္ားေတြကုိဆုိ ေယာက်္ားပဲဒါသဘာ၀ပဲဆုိ ၀န္းရံေပးတတ္ၾကတယ္။ အဲဒါေတြက ေယာက်္ားေတြကုိ မိန္းမေတြအေပၚအႏုိင္က်င့္ဖုိ႔ ဒါမွမဟုတ္ ေယာက်္ားေတြကုိ လူ႕ေလာကမွာ သူတုိ႔လုပ္ခ်င္ရာ စိတ္ထင္တုိင္းလုပ္ဖုိ႔ ခြင့္ျပဳထားသလုိ ျဖစ္ေနတာေပါ့။ က်မတုိ႔ ယဥ္ေက်းမႈမွာ ရည္းစားစကားဘယ္သူ အရင္စေျပာတတ္ၾကလည္း ရွင္းရွင္းေလးေလ အမေျပာၾကည့္”။
“ေယာက်္ားေလးေပါ့”။
“အဲဒါေျပာတာေပါ့ မိန္းမရွိရက္နဲ႔ အျပင္ထြက္ လူပ်ိဴလုိ႔ေျပာခ်စ္ေရးဆုိ ေသခ်ာတာကေတာ့ မိန္းကေလးေတြအတြက္ ကုိယ့္ကုိခ်စ္ေရးဆုိလာတဲ့ လူဆီမွာ လူပ်ိဳလူအုိခြဲျခားျမင္လုိ႔ရႏုိင္တဲ့ ထူးထူးျခားျခား ခ်ိဳေလးဘာေလးပါမလာေတာ့လည္း အခက္သားအစ္မရဲ့”
က်မစကားလည္းဆုံးေရာ ေလးေယာက္သား ၀ါးကနဲပြဲက်သြားၾကသည္။ က်မတုိ႔ရယ္သံၾကားေတာ့ ကေလးက ရုတ္တရက္လန္႔သြားဟန္ျဖင့္ မေအးရင္ခြင္တြင္းသုိ႔ ေျပး၀င္ထုိင္သည္။
“ညီမေျပာတာလည္း ဟုတ္သားပဲေနာ္” ဟု ထုိအမ်ိဳးသမီးမွ တုန္႔ျပန္သည္။
က်မတုိ႔ႏွစ္ဦး အမွားက်ဴးလြန္သူမ်ားအေၾကာင္း အျပန္အလွန္ျငင္းခုန္ေနသည္ကုိ မုိးေရာ မေအးပါ စိ္တ္၀င္တစား နားေထာင္ေနၾကသည္။ မေအးက
“တစ္ခုေျပာမယ္ေနာ္ က်မ ဘယ္သူ႕ကုိမွ အျပစ္မေျပာခ်င္ပါဘူး။ က်မေယာက်္ား က်မကို ကေလးသုံးေယာက္နဲ႔ ပစ္သြားတယ္။ က်မကေတာ့ ခပ္ရွင္းရွင္းပဲ သူတာ၀န္ မယူခ်င္လုိ႔ လွည့္မၾကည့္တာ က်မကုိ မေပါင္းခ်င္ရင္ေတာင္ သူနဲ႔ရခဲ့တဲ့ ကေလးသုံးေယာက္ရွိတယ္၊ သူ႕မွာ ဒီကေလးေတြကုိ ေကၽြးေမြးရမယ့္ အေဖဆုိတဲ့တာ၀န္ရွိတယ္။ အဲဒီတာ၀န္ေတြကုိသူမယူဘူး။ အခုအခ်ိန္ထိဘာမွ ေထာက္ပံ့မေပးဘူး။ ေနာင္လည္း ေထာက္ပံ့မယ္လုိ႔မထင္ဘူး။ က်မ၀မ္းမနည္းသလုိ ေမွ်ာ္လည္း မေမွ်ာ္ေနဘူး၊ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္၊ ပတ္၀န္းက်င္က ေယာက်္ားမရွိေတာ့တဲ့ မိန္းမတေယာက္ကုိ မရုိေသခ်င္ၾကဘူး၊ စမ္းသပ္ခ်င္ၾကတယ္”
ေျပာရင္စိတ္မေကာင္းဟန္ျဖင့္ ၿငိမ္သက္သြားသည္။ က်မလည္း မေအးလက္ကုိ ေႏြးေထြးစြာ ဆုပ္ကုိင္ထားလုိက္မိသည္။
“ဟုိတစ္ညကေလ ည ၁၂ နာရီ ထုိးေနၿပီ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ က်မကုိတံခါးလာဖြင့္ခုိင္းတယ္ နင္ဘာလုပ္မလုိ႔လဲေမးေတာ့ ကြမ္းယာ၀ယ္ခ်င္လုိ႔တဲ့ က်မလည္းကြမ္းသီး ကုန္ေနတယ္လုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ မရဘူးထပ္ၿပီးေတာ့ အိမ္ျပန္ရမွာ အရမ္းေ၀းလုိ႔ အစ္မအိမ္မွာ တညေလာက္ အိပ္ခြင့္ေပးပါလုိ႔ေျပာသည္။ က်မေလ ေဒါသထြက္လိုက္တာ။ ေဟ့ေကာင္ နင္ျပန္ေတာ့ ေပးလည္းမအိပ္ႏုိင္ဘူး ကြမ္းယာလည္းေရာင္းဖုိ႔မရွိဘူး။ မျပန္ဘူးလား ျပန္မွာလားဆုိၿပီး ေအာ္ပစ္လုိက္တယ္။ ဒါေတာင္မရဘူး။ တစ္ညပါအစ္မရယ္ဆုိၿပီး ထပ္ေျပာေသးတယ္။ ဒီမွာ ငါတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။ ကေလးေတြလည္း အိပ္ကုန္ၿပီ နင္မျပန္ရင္ေန ေနာက္မွ ငါ့အဆုိးမဆုိနဲ႔ေနာ္လုိ႔ လည္းေျပာေရာ ဒါဆုိအိမ္ေရွ႕ေလွခါးမွာပဲ အိပ္မယ္လုပ္ေနတယ္။ က်မေလ သူ႔အသံတိတ္သြားေပမယ့္ လွည့္ျပန္တဲ့ ေျခသံမၾကားမျခင္းမအိပ္ရဲဘူး။ အေတာ္ၾကာမွ ျပန္သြားတယ္။ အဲဒီညကေလ မုိးသာစင္စင္လင္းသြားတယ္ က်မတေရးမွ မအိပ္လုိက္ႏုိင္ဘူး”
က်မလည္း နားေထာင္ေနရင္း ေဒါသထြက္မိသည္။ တခ်ိန္တည္း မီးဖုိေဘးတြင္ ဓါးသြားေတြလက္ေနေသာ ဓါးမတစ္ေခ်ာင္း ေထာင္ထားသည္ကုိ ၾကည့္ရင္း “မေအးေရ ေနာက္တခါ အဲဒီလုိလူမ်ိဳးလာလုိ႔ ေျပာမရရင္ ဓါးနဲ႔သာ ခုတ္မယ္ဆုိၿပီး လုပ္လုိက္ေတာ့ ကုိယ့္ကုိ ေစာ္ကားမခံနဲ႔” ဟု ေဒါသႏွင့္ အၾကံေပးမိသည္။
မေခေသာ မေအးကလည္း “က်မလည္း သူမျပန္ပဲ အခ်ိန္အၾကာႀကီး ဒုကၡဆက္ေပးေနရင္ အဲဒီလုိ လုပ္မိရင္လုပ္မိမွာ” ဟု ျပန္ေျပာသည္။
က်မ စိတ္ပူသြားၿပီး “တံခါးေတြ လုံလုံျခံဳျခံဳလုပ္ထားပါ မေအးရယ္ ၿပီးေတာ့ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ေတာ့ က်မတုိ႔ကုိ အသိေပးပါ လုပ္စရာရွိတာေတြ လုပ္သင့္တာေတြ က်မတုိ႔၀ုိင္း၀န္းလုပ္ရမွာေပါ့။ အစ္မတစ္ေယာက္တည္းေတာ့ က်ိတ္ရင္ဆုိင္မေနပါနဲ႔။ မတရားတာေတြ ျဖစ္လာရင္ တရားတဲ့နည္းနဲ႔ ေျဖရွင္းလုိ႔ရတဲ့နည္းလမ္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္”။
“ေက်းဇူးပါပဲ ညီမရယ္ အစ္မ အားတကယ္ျဖစ္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပတ္၀န္းက်င္က သူ႕ဘာသာရပ္တည္ေနတဲ့ မိန္းမေတြဆုိ ေသြးတုိးစမ္းခ်င္ၾကတာ၊ အဲဒါကုိ ေဒါသထြက္လုိ႔မဆုံးဘူး၊ အေတာ္ယုတ္မာေကာက္က်စ္ၾကတယ္၊ ေနာက္တစ္ခါ လာရဲ့လာၾကည့္ေပါ့။ က်မေတာ့ ေသေသရွင္ရွင္ ခ်ပစ္လုိက္မယ္။ ဘယ္သူေစာ္ကားတာမွ ၿငိမ္ခံေနမွာမဟုတ္ဘူး။ က်မေယာက်္ားနဲ႔ ပတ္သက္ရင္လည္း က်မစိတ္ကျပတ္တယ္။ သူသြားခ်င္တဲ့လမ္း သူသြားလုိက္ၿပီ၊ သူလုပ္ခဲ့တာေတြအားလုံးက သူ႔ရဲ့အရိပ္ပဲ သူမေသမခ်င္း အရိပ္လုိလိုက္ေနမွာပဲ သူ႕လိပ္ျပာသူသန္႔ရင္လုပ္ေပါ့။ က်မကေတာ့ က်မလုပ္ခဲ့တဲ့အလုပ္ေတြ သန္႔ရွင္းသလုိ က်မအရိပ္ကလည္း က်မေနာက္ကုိ သန္႔သန္႔ေလးလုိက္ေနမွာပဲ။ ကုိယ့္ကုိ မၾကင္လုိ႔ပစ္ခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္ ပူေဆြး၀မ္းနဲေနရမယ့္အစား က်မနဲ႔ကေလးေတြဘ၀ ရပ္တည္ေရးအတြက္ ႀကိဳးစားရုန္းကန္ရအုံးမယ္ ညီမေရ”။
အားတက္သေရာ ေျပာခ်လုိက္ေသာ မေအးစကားကုိ နားေထာင္ရင္းမွ “မေအးေျပာတာ သိပ္တန္ဖုိးရွိတာပဲ အခ်ိန္မေရြးေဖါက္ျပန္ေနတတ္တဲ့ ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ မိန္းမေတြအေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ မေအးလုိ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ယုံၾကည္မႈေတြရေနဖုိ႔လည္း သိပ္လုိအပ္တယ္ သိလား”။
“မေအးေရ မေ၀စကားေတြကုိနားေထာင္ရင္း သူစည္းရုံးေရးေအာက္၀င္သြားၿပီလား အားေတြေရာ သိပ္ရွိသြားၿပီမဟုတ္လား။ အဲဒီမေ၀ကေလ အမ်ိဳးသမီးေတြကုိထိရင္ နည္းနည္းမွ သီးခံတတ္တဲ့လူ မဟုတ္ဘူး သိလား”
“ေကာင္းတာေပါ့ မုိးရယ္ ညည္း မေ၀လုိ အမ်ိဳးသမီးေတြလည္း ေလာကမွာ အမ်ားႀကီးလုိအပ္တယ္ မုိးလည္း မေ၀ဆီက အသိပညာေတြကုိ ေလ့လာထားအုံးေနာ္”
က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ မေအးအားႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြါလာခဲ့ၿပီးေနာက္ မေအးေျပာသည့္ အရိပ္ဟူေသာ စကားတလုံးက က်မရင္ထဲတြင္ စူးတစ္ေခ်ာင္းပမာ ၿငိတြယ္ပါလာခဲ့သည္။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္၏ ပစ္ခြားသြားျခင္းကုိခံခဲ့ရေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္၏ အားမာန္ပါေသာ စကားမ်ားကုိ နားေထာင္ရင္း က်မတုိ႔တေတြ သုံးေနက်စကားလုံး တစ္လုံးျဖစ္သည့္ လူဆုိတာ ကုိယ့္သမုိင္းကုိယ္ေရးၾကတာ သမုိင္းေကာက္ဖုိ႔လုိတယ္ဆုိတဲ့စကားကုိ သတိရမိလုိက္သည္။ က်မ စဥ္းစားမိလုိက္တာကေတာ့ မေအးက သမိုင္းဆုိတဲ့စကားေနရာမွ အရိပ္ဆုိတဲ့ စကားလုံးကုိ သူကၽြမ္းက်င္သလုိ သုံးစြဲသြားလုိက္တာမ်ားလား။
ထေနာင္း

အမ်ဳိးသမီးမ်ားေန. ဆုေတာင္း

ယခုနွစ္ မတ္လ ရွစ္ရက္ေန့ (၃၂) ၾကိမ္ေျမာက္ နိုင္ငံတကာ အမ်ိဳူးသမီးမ်ား ေန့ အထိမ္းအမွတ္ လွုပ္ရွားမွုမ်ားကို သတင္းမ်ားမွ ၾကားေနရသည္။ ထိုင္းနိုင္ငံ၊ခ်င္းမိုင္ျမိဳတြင္ အမ်ိဴးသမီးမ်ားအဖြဲ႕ ခ်ဳပ္ (ျမန္မာနိုင္ငံ) အပါအဝင္ ထိုင္းအမ်ိဳးသမီးအဖြဲ.မ်ား၊နိုင္ငံတကာ အမ်ိဳးသမီၤးမ်ားအဖြဲ႕အစည္းမ်ား၊ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု တသီးပုဂၢလ အမ်ိဴးသားအမ်ိဴးသမီးမ်ားပူးေပါင္းကာ စုစုေပါင္း (၃၀၀)ေက်ာ္ ခ်ီတက္စီတန္း လွည့္လည္ရင္း ( We got the right to move & here we go) “သြားလာခြင့္ ေတြရျပီလာစုိ့သြားစုိ့” ဆုိသည့္ အဂၤလိပ္၊ ျမန္မာ၊ ထုိင္းဘာသာစကားတို့ျဖင့္ ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားကိုလည္း တက္ႂကြအားရဖြယ္ရာ ၾကားလုိက္ရသည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအား ခြဲျခား ဖိနွိပ္ထားသည့္အေျခအေနမ်ားနွင့္ သက္ဆိုင္သည့္စာတမ္းမ်ား ၊ ပုိစတာေတြ မ်ားကို ကိုင္ေဆာင္ထားျပီး ခ်ီတက္ပြဲျပုလုပ္ၾကသည္ဟု ၾကားသိရသျဖင့္ စိတ္ကူးျဖင့္ မွန္းဆ ျမင္ေယာင္ၾကည့္ရင္း ေပ်ာ္ရြင္အားတက္မိသည္။ ကမၻာေပၚရွိ အမ်ိဳးသမီးထု ကိုယ္စား အားမာန္ပါေသာ ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားကို ထုိညေနေရဒီယိုမွ တဆင့္ၾကားရေတာ့ က်မရင္ထဲတြင္ ေက်နပ္ပီတိျဖစ္မွုနွင့္ အတူ စိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားလည္း တျပိုင္တည္းတြင္ျဖစ္ေပၚလာမိသည္။
အားရေက်နပ္မွုျဖစ္ရျခင္းမွာ ထုိေန့ခ်င္းမိုင္ရွိ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၏ လွုပ္ရွားမွုအသံမ်ားကို ၾကားရ၍ျဖစ္ျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျခင္းမွာ ထုိေန့လည္ခင္းတြင္ က်မေတြ႕ဆံုခဲ့ရေသာ မဲေဆာက္ျမိဳ႕ စက္ရံုတခုမွ အလုပ္သမားအမ်ိဳူးသမီးမ်ား၏ အေျခအေနမ်ား မ်က္စိထဲတြင္ ျဖိဳးခနဲျဖတ္ခနဲ ရုပ္ရွင္ျပကြက္မ်ားျပသကဲ့သို.ေပၚလာျပီး သူတို့ေလးေတြ၏ ဝမ္းနည္းဖြယ္ရာ စကားသံမ်ားကိုလည္း ျပန္လည္ၾကားေယာင္မိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ေန့လည္ပိုင္းက အျပင္လူဝင္ခြင့္မရသည့္ အလုပ္သမားမ်ား ေနထိုင္ေသာ အေဆာက္အဦးထဲကို မေမ်ွာ္လင့္ပဲ လူတဦးအကူအညီနွင့္ က်မဝင္ခြင့္ရလိုက္သည္။ ဂိုေဒါင္ၾကီးတလံုးလုိလံုးတီးၾကီးျဖစ္ေနျပီး ေဟာင္းနြမ္းေဆြးေျမ႕ေနတဲ့ အေဆာက္အဦးၾကီးက အလုပ္သမားေတြအတြက္ေတာ့ နတ္ဘံုနတ္နန္းၾကီးတခုပါပဲ။ ဇာတ္ရံုၾကီးတရံုနဲ့ လည္း တူေနပါရဲ႕။ တကယ့္ကို ဇာတ္ရံုေနာက္က ဇာတ္သမားေတြ ျပင္ဆင္တဲ့ အခန္းလိုပဲ က်မေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမိသည္။ ဇာတ္သမားေတြေရွ႕ထြက္ အခန္းေတြကိုမွီဖို့အတြက္ ဒီတထည္ခၽြတ္ ေနာက္တထည္ဝတ္ အျပန္အလွန္ အသစ္ဝတ္လုိက္ ဝတ္ထားတဲ့အေဟာင္းကို နီးရာ ခၽြတ္တင္ထားသလို သူတို့ေနတဲ့ အေဆာက္အဦးၾကီးအတြင္းမွာ အဝတ္မ်ား တိုးလို့တြဲေလာင္းျဖင့္ ရွဳပ္ပြေနတာကိုလည္းေတြ႕ခဲ့ရသည္ က်မတို့ေတြ႕ခ်င္တဲ့ အမ်ိဳူးသမီးေလးရဲ႕ နာမည္ကိုေခၚရင္း ဝင္သြားျဖစ္သည္။ သူေရခ်ိဳူးေနသျဖင့္ ေတာ္ေတာ္နဲ့မေတြ႕ရေပ။ က်မတို့ သူ့ကိုေစာင့္ရင္း ဟုိၾကည့္ဒီၾကည့္နွင့္ စက္ရံုအတြင္းပိုင္းကို စူးစမ္းခြင့္ရခဲ့သည္။ ဆန္အိတ္ခြံမ်ား ကပ္ထူစက္ကူပံုးခြံမ်ားျဖင့္ ကာရံထားသည့္ အခန္းေလးေတြထဲမွ အရြယ္စံုအမ်ိုူးသမီးမ်ား အရွဳိရွိဳထြက္လာၾကသည္။ မ်က္နွာစိမ္းက်မကို သူတုိ့ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္ႏွင့္ စူးစမ္းေနၾကသျဖင့္ က်မလည္းသူတို့ကိုျပံုးျပရင္း “ဒီညအိုတီၤရွိလားဟင္”ဟု နွုတ္ဆက္ျဖစ္လုိက္သည္။ “ရွိတယ္အစ္မ၊ ေျခာက္နာရီဆိုရင္က်မတို့ျပန္သြားရမွာ အစ္မဘယ္သူ့ကိုလာေတြ႕တာလဲ”ဟု ခပ္သြက္သြက္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က တုန္႕ျပန္ရင္းျပန္ေမးသည္။ က်မအား ေဖာ္ေဖာ္ေရြရြေမးလာေသာ ေကာင္မေလးကိုၾကည့္ေတာ့ အသက္ဆယ္ေျခာက္နွစ္ပင္ ျပည့္မည္မထင္။ လာရင္းကိစၥကို ျပန္ေျပာရင္းျဖင့္ မ်က္စိေရွ႕ရွိ အထပ္ခုိးကဲ့သို႕ အကာအရံမရွိသည့္ အေပၚထပ္ကိုေမာ့ၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ ေယာက်ာ္းေလးအဝတ္စားမ်ား ျပီးစလြယ္ ပစ္တင္ထားၾကတာေတြ႕ရသည္။ က်မၾကည့္ေနရာကို လုိက္ၾကည့္ေသာေကာင္မေလးက “အဲဒါေယာက်ာ္းေလးေတြေနတာေလအစ္မရဲ့ အဲ့ဒီေအာက္မွာက အိမ္ေထာင္သည္ေတြ ဒီဖက္မွာ ကအပ်ိဳေတြအတြက္ သံုးခန္းရွိတယ္” “ဒါဆို ဟုိေရွ႕နားက အဝင္ဝမွာ ျခင္းခတ္ေနၾကတဲ့ ေယာက်ာ္းေလးေတြ အားလံုးက အေပၚမွာေနၾကတာေပါ့ ”“ ဟုတ္တယ္အမ ေမာင္မင္းၾကီးသားေတြက မိန္းမေတြထက္ ဘုန္းျမင္ေတာ့ အေပၚထပ္မွာေနရတာေပါ့” ေကာင္မေလက ခနဲ့တဲ့တဲ့နွင့္ေျပာျပေနသည္။
“အစ္မ ၾကည့္ခ်င္ရင္ မိန္းကေလးေတြေနတဲ့ အခန္းေတြနဲ့ တျခားေနရာေတြကို လိုက္ၾကည့္လို့ရတယ္” ဟုေျပာသည္။ က်မလည္း သူ.စကားအဆံုးတြင္ “ဟင္ ဟုတ္လား အစ္မလည္းဒီကိုတခါမွ မေရာက္ဘူးလုိ့ လုိက္ၾကည့္ခ်င္တယ္”ဟု အားရဝမ္းသာျဖင့္ျပန္ေျဖ မိသည္။ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကဦးေဆာင္ျပီး က်မကုိေခၚသြားသည္။ သူတို့ေနထုိင္စရာ အခင္းအက်င္းမ်ားက ဘယ္လုိမွ စိတ္သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ဖြယ္ရာမေတြ႕ရေပ။ ဘိလပ္ေျမ ခင္းထားေသာၾကမ္းျပင္တြင္ ဖ်ာေလးမ်ားကိုခင္းထားသည္။ ဖ်ာတခ်ပ္စာကို သံုးေလးေယာက္ ေနရသည္ဟုဆုိသည္။ တရြာတပုဒ္ဆန္းဆုိသလို အလုပ္ရွင္မ်ား၏ အလုပ္သမားမ်ားအေပၚ တြင္ထားေသာ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းေစတနာမ်ားအေၾကာင္းကို ဒီနယ္စပ္ျမိဳ႕တြင္ သံုးနွစ္နီးပါး ေနထုိင္လာေသာက်မ ေကာင္းေကာင္းၾကားဖူးေပမဲ့ ဒီလုိနဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ေတာ့ တခါမွမေတြ႕ဘူးခဲ့။
အမ်ိဳးသမီးေတြေနေသာအခန္းေလးမ်ားသည္ လူတရပ္ေက်ာ္ေလာက္သာ ျမင့္ျပီး ဆန္အိတ္ခြံမ်ားကို လက္ခ်ဳပ္အပ္နွင့္ဆက္ခ်ဳပ္ျပီး ကာရံထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီေလာက္ျဖစ္သလိုကာရံထားသည့္ ဒီအခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ သူတို့ေတြဘယ္လုိမ်ားအ၀တ္လဲပါလိမ့္ဟု စဥ္းစားလိုက္မိသည္။ တဆက္တည္း အဝင္ဝတြင္လာစဥ္က ေျပာင္စပ္စပ္မ်က္နွာေပးမ်ားနွင့္ဆက္ဆံေသာ အမ်ိဳးသား မ်ားကို ျမင္ေယာင္ရင္း က်မသက္ျပင္းခ်မိသည္။
“ညီမေ၇ ေရခ်ိဳူးရင္ ဘယ္မွာခ်ိဳးရသလဲ” “ဟိုမွာေတြ႕လား အစ္မ ဒီဘက္ကၾကည့္ရင္ျမင္ရတယ္” က်မလည္း သူျပေသာေနရာဖက္သို႔ နဲနဲတိုးေရြ႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလးေထာင့္အုတ္ကန္ၾကီး တကန္ကိုေတြ႕ရသည္။ အခုမွပင္ က်မလာေစာင့္ေသာ က်မမိတ္ေဆြေကာင္မေလးကိုေတြ႕ရသည္။ အုတ္ကန္တဖက္တြင္ သီခ်င္းေအာ္ဆိုရင္း ဝုန္းဒိုင္းၾကဲကာ ေရခ်ိဳးေနၾကေသာေကာင္ေလးတသုိက္ၾကားတြင္ အေနၾကပ္စြာျဖင့္ ေရခ်ိဳးေနေသာ ေကာင္မေလးက က်မကိုေတြ႕ေတာ့ ရွက္ရြ႔ံ႕စြာျပံုးျပသည္။ အေရးမၾကီးဘူးဟူေသာ အမူအရာျဖင့္ သူမအား အသာလက္ျပျဖစ္သည္။
စကားေျပာလက္စေကာင္မေလးေတြကလည္း က်မအနားကမခါြေပ။ “ဟယ္ညည္းတို့ အလုပ္ျပန္ဆင္းရမယ္မဟုတ္လား ဟုိတေယာက္ကလည္း ခုထိေ၇ခ်ိဳးေနတုန္းပဲရွိေသးတယ္ ဘယ္လိုလဲ” ဟု ေမးလုိက္ေတာ့ “မဟုတ္ဘူးအစ္မ က်မတို့က သုိးေမြးထိုင္စက္ဆိုေတာ့ သူတို့ေတြဆြဲထားတဲ့ ့အထည္ေတြကို ေစာင့္ေနရတယ္ေလ။ အခုရက္ပိုင္းျခည္ျပတ္ေတာ့ အလုပ္မေကာင္းဘူး။ က်မတို့ထုိင္စက္သမားေတြ ေအးေအးေဆးေဆးေပါ့။ အဟားေငြထုတ္ေတာ့လည္း ေအးေအးေဆးေဆးပဲေလ နဲနဲပဲရတယ္” ဟု ရယ္ရင္းေျပာသည္။ ဘဝအေမာေတြကို ရယ္ေမာျပီး ေျပာနိုင္ေအာင္သူတို့ဒုကၡေတြကို ေက်ာ္လႊားလာ၇တာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေနသားက်ေနျပီလဲဆိုတာ ခန္႕မွန္းလို့ရသည္။ “ေ၇တခြက္ေလာက္တုိက္ပါလား အစ္မေ၇ဆာလိုက္တာ” ဆုိေတာ့ “အားနာတယ္အစ္မ ပိုက္ကလာတဲ့ေရကိုပဲ သူေဌးက ေပးေသာက္တယ္”။ “ဟုတ္လား ရပါတယ္ အစ္မလည္း ဒါဘဲေသာက္မယ္ေလ” ဟုျပန္ေျပာ လိုက္မိေပမဲ့ က်မအသံက အားသိပ္မရွိလွေပ။ အလုပ္ေတြကို ပင္ပင္ပန္းပန္း မနားတမ္းလုပ္ရေပမဲ့ ေရေတာင္ေကာင္းေကာင္းမေသာက္ရဘူးဆိုတဲ့အသိက က်မအသံမ်ားကိုအားအင္ခ်ိနဲ့သြားေစတာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ ေကာင္မေလးတေယာက္ေပးေသာေရကို ေသာက္ေနစဥ္ပင္ က်မမိတ္ေဆြ ပံုပံုေရာက္လာသည္။ “လာေလအမ”ဟုေျပာရင္း သူမေနထိုင္ရာ အခန္းေလးကို ေရာက္သြားေတာ့ စိတ္မသက္မသာပိုျဖစ္သြာသည္။ ပလပ္စတစ္မ်ားျဖင့္ ကာရံထားေသာသူမတို့အခန္းသည္ အမ်ိဳူးသမီးအသံုးေဆာင္မ်ား စားစရာ အိုးခြက္၊ ပန္းကန္မ်ားျဖင့္ ဖ်ာတခ်ပ္စာ ေနရာသည္ ေျခခ်စရာပင္မရွိေပ။“ပံုပံု ဒီမွာဘယ္နွစ္ေယာက္ေနလဲ” “သံုးေယာက္ေနတယ္အမ” “ဟယ္ နင္တို့ သူေဌးကလည္း ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာပဲ ဒီေလာက္စုျပီးၾကပ္ ပိတ္သိပ္ေအာင္ထားတယ္” သူတို့သံုးေယာက္ေနသည္ဆိုေသာ အခန္းတြင္ထပ္မ်ား အိပ္ေနေရာ့လားမသိ ထိုအထဲတြင္ထမီမ်ား ကိုေလးေခါက္ခ်ိဳးေခါက္ျပီး လွန္းထားသည္ကပါေသးသည္။ “ထမီလွမ္းစရာေနရာေရာ မရွိဘူးလား” “ဟင့္အင္း အစ္မ ဒီလိုပျဖစ္သလိုလွမ္းေနရတယ္၊ ေနရာမရွိဘူး” ဟုျပန္ေျပာသည္။“ဟိုဘက္ မွာေရာ ဘယ္နွစ္ေယာက္ေနလဲ” “ဟုိဘက္အခန္းေတြကက်ယ္ေတာ့ တခန္းကို လူနွစ္ဆယ္ေလာက္ ဆန္႕တယ္ေလ။ အဲဒီအခန္းမွာ အစ္မနဲ့သိတဲ့ မငယ္ရွိတယ္ေလ သြားၾကည့္မလား” “ ေအးေအး ခဏေနမွသြားရေအာင္၊ ညည္းအက္်ီလဲလိုက္ပါအံုး” ဟုေျပာရင္း အခန္းကာထားတဲ့ ပလပ္စတစ္ဖက္ကိုၾကည့္မိေတာ့ ေယာက်ား္တေယာက္ျဖတ္ ေလွ်ာက္သြားရင္း ျပဴးတူးျပဲတဲ ၾကည့္သြားတာကိုေတြ႕လုိက္ရသည္။ အမေလး ဘယ္လုိဟာေတြဘာလိမ့္ လို႕ေတြးမိလိုက္သည္။ “ျပီးျပီ အစ္မသြားရေအာင္”ဟု ေခၚသည္။ “မငယ္ကရွိလုိ့လား သူအလုပ္သြားရင္ သြားေနမွာေပါ့” “အတူတူပဲအစ္မရဲ႕ သူလည္းအလုပ္နားေနတယ္ အိုတီမရွိဘူး” ဟုေျပာသည္။ က်မတို့မငယ္ရွိရာ အခန္းေလးအေရာက္ လိုက္ကာေလးကိုလွန္ျပီး ဝင္လိုက္ေတာ့ သနပ္ခါးလိမ္းေနေသာ မငယ္အနားတြင္္ လက္ဖက္သုတ္နွင့္ညစာကို ကပ်ာကယာစားေနေသာ ေကာင္မေလးက အစ္မထမင္းဝင္စားပါလားဟု နွုတ္ဆက္ရင္းေျပာသည္။ မငယ္က က်မကို ႏုတ္ဆက္သည့္ ေကာင္မေလးအား “ညည္းသိလားဒီအစ္မကို ” “သိတာေပါ့ ဟုိတခါ စကားဝိုင္းတခုမွာ အစ္မပါတယ္ေလ” ဟုေျပာမွ မမွတ္မိတာကို အားနာသြားရသည္။ “ေအာ္ဟုတ္လား အစ္မကလူ ေတြမ်ားေနေတာ့ေလ သိပ္မမွတ္မိဘူး” “ရပါတယ္အစ္မက မမွတ္မိေပမဲ့ က်မကအစ္မကို မွတ္မိတာပဲ ျပန္ေတြ႕ရတာ၀မ္းသာတယ္ ဒါေပမဲ့ အားနာတယ္အစ္မရယ္ ဘာမွလည္းစားစရာမရွိဘူး ခဏေန ညီမအလုပ္ဆင္းရေတာ့မယ္ ေနာက္ေတာင္က်ေနျပီ ေရခ်ိဳးကန္မွာေနရာမရွိလုိ့ ေစာင့္ေနတာနဲ့ ၾကာသြားတာ အဲဒါ လုိင္းဆရာေတြက ေနာက္က်တာသိရင္ဆူအံုးမယ္” “ဒါဆိုျမန္ျမန္လုပ္ေလညီမရဲ့ အဆူမခံရေအာင္သြားပါ” “ဒါေပမဲ့ အစ္မေရ သူေဌးစိတ္ၾကိဳက္ လုိက္လုပ္ျပီး အလုပ္သမ်ားေတြကို တခ်ိန္လံုးအျပစ္မရွိ အျပစ္ရွာေနတဲ့ ဒီလူေတြနဲ့ေတာ့ ရိုးေနပါျပီ အစ္မရယ္ က်မတို့က ေပျဖစ္ေနတဲ့ ဘကုိးအမရဲ့ တူျဖစ္ရင္ေတာ့လား” ဟုအံၾကိတ္ေျပာျပီး အလုပ္ရံုရွိရာဘက္သုိ့ ကေသာကေမ်ာ ေျပးထြက္သြားသည့္ သူမေက်ာျပင္ကုိ ၾကည့္ရင္း က်မရင္ထဲတါင္ တင္းက်ပ္သြား သည္။ က်မတို့စကားေျပာေနစဥ္ ေယာက်ာည္းေတြေနသည္ဆိုေသာ လူတရပ္သာသာျမင့္သည့္အထပ္ခုိးမွ ေဇာ္ဝင္းထြတ္ သီခ်င္းသံ က်ယ္က်ယ္ၾကားရေတာ့ “ဘယ္လိုလဲမငယ္ ဆူညံေနတာပဲပါလား” “ဟုတ္တယ္အစ္မေရ သူတို့လည္း က်မတို့လိုပဲ အလုပ္မဆင္း၇တဲ့ သူေတြပဲေပါ့ စိတ္ညစ္တာေတာ့မေျပာနဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ အားနာရေကာင္းမွန္းလည္း မသိ ၊ လူပ်ိဳေတြက ညညဆို ရင္လည္းမူးျပီး ရန္ျဖစ္ၾက ၊ ေအာ္ဆဲၾက ၊ အိမ္ေထာင္သည္ေတြက မူးရင္မိန္းမေတြကို ရိုက္ၾကနွက္ၾကနဲ့။ က်မတို့ နားေအးပါးေအးအိပ္ရတယ္ကိုမရွိဘူး တခါတေလ သူတို့ ရန္ျဖစ္သံၾကားေတာ့ လူကအိပ္ေမာက်ေနရာကလန္႕နုိးတာျပန္အိပ္လို့ မရေတာ့ဘူး သူတို့ေရွ႕ ျဖတ္သြားရင္လည္း ဟုိေျပာသည္ေျပာနဲ့ လမ္းေတာင္ဘယ္လုိေလွ်ာက္ရမွန္းမသိဘူး ဒီကေကာင္ေတြ အမ်ားစုက စိတ္ဓာတ္သိပ္ေအာက္တန္းက်တယ္အစ္မရဲ့ ဒီလုိမေနခ်င္ေပမဲ့လည္း က်မတို့ဘာမွ မတတ္နုိင္ဘူးေလ ျဖစ္သလုိေနရတာပဲ” သူေဌးကိုေရာ အိမ္ေထာင္သည္ေတြရန္ျဖစ္တာ ၊ လူပ်ိဳေတြမူးရင္ ေသာင္းက်န္းတာေတြကို မတုိင္ဘူးလား” “အမေလး အစ္မရယ္ ေျပာပါသေကာ သူေဌးက အလုပ္သမားေတြ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္သူနဲ့ဘာမွမဆိုင္ဘူး ေနစရာေပးထားတယ္ ေနတတ္သလိုေန ျပသနာေတြျဖစ္ရင္လညး္တာဝန္ယူမယ္မထင္နဲ့ သူနဲ့ဘာမွမဆိုင္သလိုေနတာပဲ ။ အစ္မကို အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုေျပာျပရဦးမယ္ ဟိုတေန့ကေလ စက္ရံုထဲမွာ ေန့ဆုိင္းညဆုိင္းနဲ့ တေနကုန္အလုပ္မနားတမ္းလုပ္ျပီး အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ အမ်ိဳူးသမီးတစ္ေယာက္ကို အမ်ိဳူးသားတေယာက္က ညည့္နက္အခ်ိန္အခန္းထဲဝင္ျပီး ဟုိကုိင္ဒီကိုင္သြားလုပ္တယ္ေလ။ အမ်ိဳးသမီးက လန္႕နိုးေတာ့ ဟုိေကာင္က သူ့ပါးစပ္ကိုပိတ္ထားျပီး တိတ္တိတ္ေနဖို့ေျပာတယ္တဲ့ ဒါေပမဲ့ အမ်ိဳးသမီးကေၾကာက္လန္႔တၾကားရုန္းျပီး တအားေအာ္လုိက္ေတာ႕ က်န္တဲ့သူေတြ နုိးကုန္ၾကတယ္ေလ စက္ရံုပိုင္ရွင္ကို တုိင္ပင္ေပမဲ့လည္း ဘာမွေျဖရွင္းမေပးဘူးေလ” က်မရင္ထဲတြင္မခံခ်င္စိတ္ ဝမ္းနည္းစိတ္မ်ားစုဆံုသြားသျဖင့္ ဘာမွမေမးနုိင္ပဲ ဆြ႔ံအသြားသည္။ အမ်ိဳူးသမီးအခ်င္းခ်င္းမို့ထင္ပါရဲ့ က်မမေမးမိေပမဲ့ က်မရင္တြင္းက သိခ်င္ေနေသာအေၾကာငး္မ်ားကို ဆက္ျပီးေျပာျပေနသည္။ အလုပ္ရွင္က ဘာမွရွင္းမေပးေတာ့ အဲဒီလူလည္း ခုအခုပ္္ဆင္းေနးတယ္ ဒီလုိစိတ္ဓာတ္ရွိေနတဲ့သူကိုသူမတို့ ရြံေၾကာက္ျဖစ္ျပီး မျမင္ဟန္ေဆာင္ေနတာကလြဲလို့ ဘာမွမတတ္နိုင္ဘူး ဆိုတာလည္းေျပာပါသည္။
“ဟင္ အဒီေလာက္ေတာင္ အတင့္ရဲတယ္”ဟုသာ က်မပါးစပ္ဖ်ားမွတုန္႕ျပန္ရင္း အေတြးနွင့္ ျငိမ္သက္ေနခဲ့မိသည္။
သူတို့ေလးေတြေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း စားေသာက္ရေသာ အေျခအေနမ်ားကို မ်စ္စိေရွ႕ေမွာက္မွာ ေတြ႕ေနရလို့ အံ့ၾသနာက်င္လို့ပင္ မဆံုူးေသး ေနာက္္ထပ္သတင္းမ်ားက က်မကိုပိုေရြ႕ မွင္သက္မိသြားေစျပန္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္က်မနွင့္ဆံုတုနု္းဆံုခိုက္မွာ ကိုယ္သိထားတာေလးေတြ မ်ွေဝလိုက္တာက သူတို့ေရာကိုယ္ေရာ အက်ဳိးမယုတ္ပါဘူးေလ ဟုေတြးရင္း သက္ျပင္းရွည္ၾကီးကို ဟူးကနဲမွဳတ္ထုတ္လိုက္မိသည္။
“ေအး ညီမတုိ့ သိေအာင္အစ္မတခုေျပာျပမယ္ ဒီေန့ဘာေန့လဲသိလား” “သိတာေပါ့အမရဲ့ မတ္လရွစ္ရက္ေန့ေလ” “ ညီမရဲ႕ရွစ္ရက္ေန့ေတာ့ဟုတ္ပါျပီ အထူးသတ္မွတ္ထားတဲ့ေန့ကို သိလားလုိ့ေမးတာပါ” “အင္း အဲဒါေတာ့မသိဘူး”ဟု ျပံုးစိစိနဲ့ ျပန္ေျပာသည္။ “အင္းဒီေန့က နိုင္ငံတကာအမ်ိဳးသမီးမ်ားေန့ေလ ျပီးခဲ့တဲ့နွစ္က အဲဒီအခမ္းအနားကို ပံုပံုနဲ့ သူ့သူငယ္ခ်င္းေတြတက္ၾကတယ္ သူျပန္မေျပာဘူးလား” “က်မတို့ကဒီစက္ရံုကိုေရာက္တာ ေျခာက္လေလာက္ပဲရွိေသးတယ္ ပံုပံုနဲ့ကလလည္း ခင္တယ္ဆိုေပမဲ့ အ၇မ္းရင္းနွီးတာ မဟုတ္ေတာ့ စကားေတြလဲမေျပာျဖစ္ဘူး” “ေအးပါ အစ္မက သိေစခ်င္လုိ့ပါ တိုက္တိုက္ဆုိင္ဆိုင္ ညီမတို့ေနတဲ့ေနရာေလးအထိ ေ၇ာက္လာျပီးေတြ႕ရတာကိုဝမ္းသားလို့ ျပီးေတာ့လဲ ဒီေန့လို အမ်ိဳးသမီးမ်ားအတြက္ ထူးျခားတဲ့ေန့ေလးအေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္လို့ စကားစေနတာပါ” က်မစကားကိုျငိမ္သက္စြာနားေထာင္ေနၾကေသာသူတို့မ်က္နွာမ်ာကိုၾကည့္ရင္း မွ က်မေျပာခ်င္ေသာစကားကို ခပ္သြက္သြက္ေျပာျဖစ္သည္ ။ “ဒီေန့က နုိင္ငံတကာအမ်ိဳးသမီးမ်ားေန့ ေလ နိုင္ငံတကာအမ်ိဳးသမီးမ်ားေန့ဆုိတာက ဟိုးအရင္တုန္းကတည္းက ခုလိုအမ်ိဳးသမီးေတြကို အလုပ္ခ်ိန္ပုိခုိင္းခဲ့တာ ျပီးေတာ့ အလုပ္အားခကို နညး္နည္းေလးဘဲေပးတာ ဒါေတြကိုဆန္႕က်င္ျပီး အလုပ္ရွင္ေတြကို အလုပ္ခ်ိန္ေလ်ွာ့ေပးဖို့ လုပ္အားခတန္ရာတန္ေၾကးေပးဖုိ့ ေျပာျပီး အမ်ိဳးသမီးေပါင္းမ်ားစြာ ပါဝင္လွုပ္ရွားခဲ့တာ အခုဆို အခ်ိဳ႕နုိင္ငံေတြမွာ အဲဒီအခြင့္အေရးေတြ ရကုန္ျပီေလ ေနာက္ျပီးေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြအတြက္ အေရးအၾကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ လံုျခံုခြင့္ေတြပါတယ္။ ခုနကေျပာသလို အျဖစ္ပ်က္မ်ိဳးေတြ မရွိေအာင္အလုပ္ရွင္က အမ်ိဳးသမီးေတြအတြက္ ေနမွဳထိုင္မွဳေတြမွာ စိတ္ခ်လံုျခံုေအာင္ ဖန္တီးေပးရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန့လို မတ္လ ရွစ္ရက္ေန့အျဖစ္ကမၻာ့ ကုလသမဂၢက သတ္မွတ္ေပးခဲ့တာေပါ့” ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ရွင္းျပလုိက္ေသာ က်မစကားကို နားေထာင္ရင္း ျပန္ေမးခ်င္ပံုရေသာ္လည္း မိုးခ်ုပ္ရင္ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းျပန္တာ မလြယ္ဘူးဆုိတာ သိထားေသာေၾကာင့္ လက္မွ နာရီကို ငံု႕ၾကည့္မိသည္။ “အစ္မေရ ေျခာက္နာရီခြဲေတာ့မယ္ မိုးခ်ုပ္ေတာ့မယ္ေနာ္ ခဏေနရင္ က်မတို့အေဆာင္တံခါးလည္း ပိတ္ေတာ့မယ္” စကားဝိုင္းမွေကာင္မေလးတေယာက္က အလုိက္သိစြာပင္ သတိေပး စကားေျပာလာသည္။ “ေအးဟုတ္သားပဲ စကားေကာင္းေနလုိက္တာ အစ္မျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္”။ “က်မတို့ အေပါက္ဝအထိလိုက္ပို့ေပးမယ္” က်မတို့သံုးေယာက္ထြက္လာေတာ့ အေပၚထပ္က သီခ်င္းနားေထာင္ေနေသာ အမ်ိဳးသားတသိုက္ထံမွ ၾကားရေသာ မိန္းမမ်ားျမင္လ်ွင္ ပ်ိဳမွန္းအိုမွန္း မသိေပမဲ့ ေျပာေနက် ပုရိသာတို့အသံမ်ားကို နားထဲမွ ခါထုတ္ရင္း ေက်ာခိုင္းထြက္ခြါလာလိုက္မိသည္။
ေရဒီယိုကို နားေထာင္ေနက်ျဖစ္ေသာက်မက အမ်ိဳးသမီးမ်ားနွင့္ပတ္သက္ေသာ သတင္းမ်ားကုိ ဆုိလ်ွင္ မသိစိတ္ေရာ သိစိတ္မွာပါပိုမုိနိုးၾကားစြာနားေထာင္ျဖစ္ရင္း က်မျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ လက္ေတြ႕ဘဝမွအျဖစ္အပ်က္မ်ားနွင့္ ယွဥ္တြဲျမင္ေယာင္မိျမဲပင္ျဖစ္သည္။ ေရဒီယိုမွ သတင္းအစီစဥ္ ေတြ ဘယ္အခ်ိန္က ျပီးဆံုးသြားလုိက္သည္ကို က်မသတိမထားမိလိုက္ေပ။ သတင္းအျပီး ေလလွိုင္းသံခပ္ျပင္းျပင္းကိုၾကားလိုက္ရမွ အေတြးစျပတ္ကာ ေရဒီယိုကို ေယာင္ရမ္းပိတ္လိုက္ မိသည္။
သို႕ေပမဲ့ ထိုင္းနုိင္ငံေရာက္ျမန္မာနုိင္ငံသူအမ်ိဳးသမီးမ်ား၏ လွုပ္ရွားမွဳ ဘဝပံုရိပ္မ်ားက က်မနွလံုးအိမ္ကို ညို႕ယူဖမ္းစားထားဆဲပင္ျဖစ္သည္။ ယေန့ လိုေန့မ်ိဳးကို ကမၻာေပၚရွိ အမ်ိဳးသမီးတိုင္း သတိတရျဖစ္ေနျပီးေန့စဥ္နွင့္အမွ်ၾကံုေတြ႕ေနရေသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအေပၚ မတရားဖိနွိပ္မွုမ်ားကို မွန္ကန္စြာတုန္႕ျပန္နိုင္ပါေစဟု တိုးတိုးေလး ဆုေတာင္းေပးလိုက္မိသည္။……………

ထေနာင္း

၂၀၀၆

မုိးစက္ပြင့္၏ သံစဥ္

ဒီစာစုေလးကလည္း မစုိးအတြက္ ဒုတိယစာစုပါ။ ကုိယ့္ေယာက်္ားနဲ ့ သူ ့ေယာက်္ားက တုိက္ေဖၚတုိက္ဖက္ျဖစ္သလုိ စခန္းတခုထဲမွာ မိသားစုလုိက္ အၾကာၾကီး အတူေနခဲ့ရဆုိေတာ့ သူခံစားရသမွ်ေတြဟာကုိယ္ခံစားရသလုိ ခံစားခဲ့ရတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ထက္မုိးတင္ေလး ဆံုးေတာ့ ကုိယ့္မ်က္စိေရွ ့မွာ ေမြးခဲ့တဲ့ကေလး ေနာက္ သမီးငယ္ေလး နဒီေသာ္ထက္ ရက္ ၂၀ ပဲ ၾကီးတဲ့ကေလးမုိ့အေတာ္ကုိ ၀မ္းနဲနာက်င္ခဲ့ရတာပါ။ သူတို့ငယ္ငယ္က တပါတ္တခါ မယ္လစခန္းထဲက ဇံုေအက ေဆးရံုမွာ အဟာရအတြက္ေပးတဲ့ ၾကက္ဥတုိ ့ ပဲ၀ါေလးတုိ ့ကုိ သြားထုတ္ရင္လည္း အတူတူသြားရတာ။ ကေလးေလးေတြကို ဖေအေတြရဲ့ ပုဆုိးေဟာင္းေလးေတြနဲ ့လြယ္ျပီး ကားလမ္းမတေလ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ျပီး စကားတေျပာေျပာနဲ့ သြားရတာေဆးရံုသြားေဖၚသြားဖက္ေလ။ ေဆးရံုက အဲလုိေပးတာ ကေလး ၉လသားအထိဆုိေတာ့ အတူအသြားအတူလာၾကရတာ။ ဒါထက္ မိသားစုေတြေနတဲ့ အိမ္ေလးေတြကလည္း ေခ်ာင္းေလးတခုသာျခားတဲ့ တပ္ရင္းမိသားစု အိမ္ယာ၀န္းေလးဆုိေတာ့ တမိသားနဲ ့တမိသား အလြန္ကုိ နီးနီးစပ္စပ္ ေနထုိင္ခဲ့ရတာေလ။ ညီအမေတြျဖစ္သလုိ မိန္းမခ်င္း ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္ေတြကပါ လြန္လြန္ကဲကဲျဖစ္ေပၚခံစားရရင္း ၾကုိးစားျပီး ေရးမွတ္ခဲ့တာပါ။


မိုးစက္ပြင္႕၏ သံစဥ္


ေဟာဒီ မွိဳင္းအံု႕ေနတဲ့ မုိးသားညုိညိုေတြက သူမနွလံုးသားကို အၿငိဳးတၾကီးနွင့္ အျမစ္ပါမက်န္ေအာင္ ထပ္မံဆြဲနွုတ္သြားျပန္ျပီဟု ရင္နာနာနွင့္ေတြးျဖစ္လုိက္သည္။ တဖန္ ကိုယ့္ဘဝကို အထီးက်န္ေအာင္ ႏွိပ္စက္တတ္တဲ့ မိုးကို အျပစ္ျမင္ေနတတ္ခဲ့ၿပီ။
ေတာင္လွန္ေျမျဖစ္တဲ့ အလယ္ပိုင္းေဒသမွာ သူပုန္ေက်ာင္းသားေတြနဲ့ အိမ္ေထာင္က်ျပီး သူမလုိ ခင္ပြန္းသည္ေတြေနာက္ကို လုိက္ပါလာၾကသည့္ရဲေဘာ္ရဲဘက္ သူငယ္ခ်င္းမေတြ ရဲ႕မ်က္နွာကို တိတ္တဆိတ္ လိုက္လံၾကည့္ရွဳရင္း သူတို့တေတြကေတာ့ ကံေကာင္းလုိက္ၾကတာ၊ ငါ့လိုေသာကေတြ မခံစားၾကရဘူးဟု အားငယ္စြာလည္း ေတြးျဖစ္လိုက္သည္။
သူမကုိမွ ေရြးခ်ယ္ျပီးဒဏ္ခတ္တဲ့ ဘူရားသခင္ကို အျပစ္တင္ခ်င္စိတ္က ေရာက္လုလုအခ်ိန္တြင္သာသနာ့ဝန္
ထမ္း အမ်ိဴးသမီးမ်ား၏ ေအးၿငိမ္းေသာအသံက သူမနားစည္သုိ့ခ်ိဳသာစြာ ဝင္ေရာက္လာသည္။ ‘ကံၾကမၼာက ကိုယ့္တေယာက္တည္းကိုမွ လုပ္ရက္ေလျခင္းလုိ့ အျပစ္မတင္ပါနဲ့ ဘုရားသခင္က သူဖန္ဆင္းတဲ့လူသားေတြကို သူကုိယ္တုိင္ ရုပ္သိမ္းသြားတာ ဘာမ်ားျငိဳၿငင္ဦးမွာလည္း’ ဆိုတဲ့ ဓမၼေတးသံက သူမရဲ႕စိတ္ဆင္ရိုင္းကုိ အခ်ိန္မွီ ခၽြန္းအုပ္ေစနိုင္ခဲ့သည္။တကယ္တမ္းသူမဘာမ်ား တတ္နိုင္ပါဦးမည္နည္း။ ဒါေပမဲ့ ခ်စ္သူကုိဆံုးရွံဳးျပီး သားသားကုိ ထပ္မံဆံုးရွုံုးရေတာ့ ဘုရားသခင္ကို အျပစ္မတင္မိေပမဲ့ ပုထုဇဥ္ျဖစ္တဲ့သူမ ကိုယ့္ကုိ အလဲထုိးတဲ့ ကံၾကမၼာကုိေတာ့ ရုိးမယ္ဖြဲ႕ခ်င္ခဲ့ပါသည္။
သူမဘဝထဲမွ သံေယာဇဥ္အရွိဆံုးလူသားေတြကိုမွ ဘာေၾကာင့္မ်ားေရြးျပီးေခၚေဆာင္သြားတာလဲလို့ ရင္ထဲတြင္ ေအာ္ဟစ္ေမးေနမိသည္။ နွစ္နွစ္ဆိုတဲ့ သိပ္မရွည္ၾကာတဲ့ ကာလေတြအတြင္းမွာ သူမ အရင္းနီးဆံုးသူနွင့္ အခ်စ္ဆံုး သားငယ္ေလးကုိ သူမဘဝထဲမွ ရက္ရက္စက္စက္နွင့္ခြဲထုတ္သြားခဲ့သည္။
သားဘဝရဲ႕ငါးနွစ္ဆုိတဲ့ သက္တမ္းကေလးမွာ မို့မိုကိုခြဲခြါသြားလိမ့္မယ္လို့ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ နာတာရွည္သားကို တျခားက်န္းမာသန္စြမ္းတဲ့ ကေလးေတြလိုအမ်ားၾကီးေမ်ွာ္လင့္မထားမိေပမဲ့ ဒီလုိ ရုတ္တရက္ခြဲခြါသြားလိမ့္မယ္လို ့ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးျဖစ္ခဲ့မိေပ။သားပ့ါပါရဲ႕နာမည္ကိုေခၚရင္း သားအဖေတြ ဆံုနိုင္ပါေစလို့ မေသခ်ာတဲ့ ဆုေတာင္းေတြကုိလည္း ရင္နွင့္အျပည္႕ဆုေတာင္းမိပါရဲ့။ သားသားေရ…..ပ့ါပါကို ေတြ႔ေအာင္ရွာပါလုိ့လဲ ကေယာင္ကတမ္း ေအာင္မိတယ္ထင္ပါရဲ့။ သူမဦးေနွာက္နွင့္ နွလံုးသားတစံုတြင္ အသိစိတ္ေတြ ကင္းစင္လ်ွက္ရွိသည္။
(၂)
မသန္မစြမ္း အျပစ္မဲ့သားငယ္က သူမကိုမပြင့္တပြင့္မ်က္လံုးနဲ့ၾကည့္ရင္း ေနာက္ဆံုးနွုတ္ဆက္လုိ့ေနသည္။
သားေလး အိပ္စက္လဲေလ်ာင္းေနရာ အေခါင္းနွုတ္ခမ္းကိုေမးတင္ရင္း ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ သားေလးနဖူးျပင္ကို အၾကိမ္ၾကိမ္ပြတ္သပ္ေနမိသည္။ သားသားနဖူးေတြကလည္း ေအးစက္ေနလုိက္တာ ။ သားနဖူးေတြ ေအးစက္ေနေပမဲ့ သူမရင္ထဲမွာေတာ့ ေသာကေတြက မီးေတာက္ေတြအလား ပူေလာင္လွသလို အရာရာသည္ ေမွာင္အတိျဖစ္ေနခဲ့သည္။ မ်က္ဝန္းကပူေႏြးေႏြး မ်က္ရည္စေတြက ပါးျပင္ေပၚသုိ့ဒလေဟာ ျဖတ္သန္းစီးဆင္းသြားသည္။ ရင္ထဲတြင္ သားေရ… သားေရဟု အခါခါေရ၇ြတ္ရင္း သားေလးအား ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ မ်က္ေတာက္မခတ္ပဲ စုိက္ၾကည့္ေနျဖစ္သည္။ သုသာန္တစျပင္က ပကတိ ေခ်ာက္ေသြ႕လို့ေနသည္။ မွိုင္းညိဳ႕ေနတဲ့ မုိးသားညုိေတြက ရုိးတန္ၿပိဳင္းၿပိဳင္းျဖင့္ ေငါင္စင္းစင္းျဖစ္ေနသည့္ ေတာေလးကိုဖံုးအုပ္ထားသည္။ မၾကာခင္ မိုးစက္ပြင္႔ေလးေတြကလည္း ဟုိတေပါက္ ဒီတေပါက္ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္နွင့္ သားေလး၏ ေနာက္ဆံုးခရီးကို လုိက္ပါပို့ေဆာင္သူမ်ား၏ ေခါင္းေပၚသို့ ျဖည္းညင္းစြာ က်လာသည္။ ထုိစဥ္ သင္းအုပ္ဆရာ၏ တရားေဟာသံနွင့္ ဓမၼေတးသံမ်ားက ဝန္းက်င္၏ တိတ္ဆိတ္မွုကို စတင္ျဖိဳခြင္းလိုက္သည္။ ေအးခ်မ္းလွတဲ့ ဓမၼေတးသံက သူမနားစည္ကေနခႏၶာကိုယ္အႏွံ. ေအးစိမ္႔စြာ ျဖတ္သန္းသြားသည္။ ”ေဒၚကူးေရ ..စိတ္ထိန္းပါကြာ၊ ဒီလုိပါပဲ ၊ေလာကမွာ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တာေတြ မျဖစ္ရသလုိ ကုိယ္မျဖစ္ခ်င္တာေတြလည္း ျဖစ္ရတတ္တယ္” အသံတစ္ခု နားထဲတြင္ၾကားမိလိုက္သလိုပဲ။ ဒါေပမယ့္သူမ တကယ္ၾကားလုိက္ရသည္က ေလတိုးသံခပ္ျပင္းျပင္းသာျဖစ္သည္။ ထုိ႕ေနာက္ သူမဝန္းက်င္ကို ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားျဖင့္ လွည့္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ ဝန္းက်င္ရွိမိတ္ေဆြအားလံုးက သူမအား စုိးရိမ္တၾကီးနွင့္ ၾကည့္ေနၾကသည္။ သူမနာမည္အားတတြတ္တြတ္ေခၚၾကရင္း သတိေပးေနၾကသည္။ သူမေဘးနားတြင္ စိုးရိမ္တၾကီး ထုိင္ၾကည့္ေနတဲ့ ဘဝလက္တြဲေဖာ္ကို အားမနာနိုင္ေလာက္ေအာင္ရင္ထဲတြင္ ေသာကမ်ားက အျပည့္ေနရာယူထားသည္။ သူမသတိလက္လြတ္ျဖစ္မသြားပါ။ သူမအားသတိေပးသံေတြက သူမနားစည္ကိုရုိက္ခတ္တလွည့္ မခတ္တလွည့္။ ျငိမ္သက္စြာထုိင္ေနရင္း သူမစိတ္ေတြက သူမျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ဘဝရဲ့ သံစဥ္မ်ားဆီသို့တရၾကမ္း တုိးေဝွ႕ထြက္ခြာသြားသည္။



(၃)
သားသားကလဲသူ႕လုိပဲ သူမကိုထားခဲ့ျပန္ျပီ။ သူမဘာမ်ားတတ္နိုင္ဦးမွာလဲလို့ပဲ ေျပာခ်င္ပါရဲ့။ သူမရွိေတာ့တဲ့ ဒီနွစ္နွစ္တာကာလအတြင္းမွာ သူမဘဝေတြကလညး္ ကေဘာက္တိကေဘာက္ခ်ာ ျဖစ္ကုန္ျပီလို့ ဝန္းက်င္က သမုတ္ေလရဲ႕။ သူခ်န္ထားျပီးေတာ့ သူမဘဝက ေမ်ွာ္လင့္ထားသည္ထက္ပိုျပီး ခက္ထန္ၾကမ္းတမ္းခဲ့သည္။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ မုဆုိးမျဖစ္ခဲ့ရတဲ့သူမမွာ ေခါင္းစဥ္တပ္ ေဖာ္ျပလို့မရနိုင္တဲ့ မိတ္ေဆြမမည္ ရန္သူမမည္တဲ့ စိန္ေခၚမွုေတြအမ်ားၾကီးကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ရသည္။ ထုိစိန္ေခၚမွုေတြ အားလံုးကို သူမအံၾကိတ္ရင္ဆုိင္နိုင္ခဲ့သည္။ တခါတရံ ထုိသို႕ ၾကံုရခ်ိန္မ်ားတြင္ အံကိုတင္းတင္းၾကိတ္ကာ အေမဟု ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့နွင့္ မိခင္ကိုု တမ္းတခဲ့ဖူးသည္။ မေတြ႕ရတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့အေမက သူမအား အားတင္းရင္ဆိုင္ပါ သမီးရယ္ .. ဟုေျပာသေယာင္ ၾကားေယာင္ရင္း အခက္ခဲမ်ားကို စိတ္ဓာတ္ခြန္အားနွင့္ ေက်ာ္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ သူမဘဝတြင္ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ေပးဆပ္ရမွာေပါ့ဟူေသာ စကားလံုးၾကီးၾကီးကို မသံုးခ်င္ေပမယ့္ သူပုန္ျဖစ္ေသာသူနွင့္ သားေလးအတြက္ သူမဘဝရဲ့ အခ်ိန္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဖဲ့ထြင္ေပးဆပ္ခဲ့ရသည္။
သူ သက္ရွိထင္ရွားရွိစဥ္က ေတာ္လွန္ေျမေရာက္ သူမသည္ အမ်ိဳးသမီး အဖြဲ.အစည္းတစ္ခု၏ အဖြဲ႕ဝင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သားေလးကုိ မေမြးဖြားခင္အခ်ိန္အထိ အမ်ိဳးသမီးေရးနွင့္ပတ္သက္ေသာ သင္တန္းမ်ား ေဆြးေနြးပြဲကို ေလ့လာခြင့္ရရွိခဲ့ဖူးသည္။ ပညာတတ္ၾကီးမဟုတ္ေပမယ့္ သြက္လက္ျဖတ္လတ္ေသာသူမက လက္ေတြ႕ဘဝနွင့္ယွဥ္၍ အေတြ႕အၾကံုေတြဖလွယ္နိုင္ခဲ့သည္။ သားေလးကိုေမြးဖြားျပီးေနာက္ သူမ စိတ္ဝင္စားရာအရာမ်ားနွင့္ လုိအပ္ခ်က္မ်ားကုိ သူမစိတ္ဝင္စားရာအရာမ်ားနွင့္ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကိုအေျခအေန အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ လက္လႊတ္ခဲ့ရသည္။ သူမဘဝတြင္ ကိစၥအေတာ္မ်ားမ်ားကို လစ္လ်ဴရွုလ်က္ သားေလးက်န္းမာေရးအတြက္စိတ္ေရာလူပါ အခ်ိန္ျပည့္ေပးဆပ္ေနခဲ့ရသည္။ ထိုသုိ့ေပးဆပ္ရမွုကိုလည္း သူမမိခင္ေကာင္းပီပီေက်ေက်နပ္နပ္ ထမ္းေဆာင္နိုင္ခဲ့သည္။ သူမေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနေသးသည္။ ေတာင္လွန္ေျမေရာက္ သူမတို့မိသားစုဘဝတြင္ အိမ္တြင္းကိစၥနွင့္ သားကိစၥမ်ားကို အမ်ားအားျဖင့္ သူမသာလ်ွင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်သူျဖစ္ခဲ့သည္။ သူယံုၾကည္ရာႏွင ္ပတ္သက္လ်ွင္ေတာ့ သူမဘယ္တုန္းကမွ တုိးမေပါက္ခဲ့ေပ။ မိန္းမကုိ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ထားပါတယ္ဆိုတဲ့သူက အမိျပည္ကုိ ခင္တြယ္လြန္းသျဖင့္ သားသမီးကိုပင္ လွည့္မၾကည့္တမ္း ဆံုးျဖတ္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူမသားေလးတြင္ အလြယ္တကူ ကုသလို့မရနိုင္သည့္ေရာဂါရေနျပီ ဆုိတာသိေပမယ့္ အံကိုတင္းတင္းၾကိတ္လွ်က္ သူ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတုိင္း မိခင္အတၱႏွင့္ ေသာကမ်ားကို သူမဖာသာၾကိတ္မွိတ္ဝါးမ်ိဳရင္း သူက်င္လည္ရာ ဒီဝန္းက်င္မွာ မိန္းမတေယာက္ရဲ့ စြမ္းရည္နွင့္ သတၱိေတြကုိ အစြမ္းကုန္လစ္ဟျပခဲ့ဖူးသည္။
(၄)
သူမရွိေတာ့ေပမယ့္ ေတာ္လွန္ေျမမွာဆက္လက္ေနထုိင္ေနတဲ့ သူမရင္ထဲမွာ ေတာက္လွန္စိတ္ေတြက သေႏၶတည္ ရင့္သန္ေနဆဲပါပဲ။ ထုိရင့္သန္စိတ္ေတြနွင့္ပင္ ေဟာဒီေတာ္လွန္ေျမမွာ သူမစိတ္လံုျခံုစြာနွင့္ ဆက္လက္ရပ္တည္နုိင္မယ္လုိ့ ယံုၾကည္ေနခဲ့မိသည္။ သို့ေပမယ့္ နယ္ေျမပိုင္းျခားကန္႔သတ္လုိ့မရနိုင္တဲ့ စိတ္တန္ခုိးေတြဖံုးလႊမ္းရာ ဝန္းက်င္က သူမရင္ကိုနာက်င္မွုေတြေပးေနတာ ကာယကံရွင္ သူမကလြဲရင္ ဘယ္သူပိုသိနိုင္မွာလဲ. မိန္းမသားေတြက ေဟာဒီေလာကမွာ ရွင္သန္ေနရာတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ လံုျခံုမွုမဲ့တယ္ဆိုတာ လူသားအားလံုးမသိရင္ေတာင္ မိန္းမသားတိုင္း ကိုယ္ခ်င္းစာနိုင္ၾကပါသည္။ မိန္းမသားတုိင္းဆိုသည္ထက္ ဘဝတြင္မုဆိုးမနွင့္ တခုလပ္မိန္းမေတြက ပိုမိုခက္ခဲၾကမ္းတမ္းစြာ ေလ်ွာက္လွမ္းရတတ္တသည္ဆုိသည္ကို ကိုယ္ေတြ႕ၾကံုတဲ့သူမ ဘဝနွင့္ရင္းျပီး နားလည္ခဲ့ရသည္။ သူဆံုးပါးၿပီးေနာက္ သူ၏အရိပ္နွင့္ အေငြ႕အသက္မ်ားက သူမကုိအလြန္အစြမ္းထက္သည့္ ေဆးခါးၾကီးတခြက္နွယ္ သက္ေရာက္ေစခဲ့တာ ဘယ္သူသိနိုင္မွာလဲ။ သူမရင္ထဲမွာေတာ့ ထုိေဆးခါးကို ေသာက္ရတာ ရင္ေတြနာက်င္ လြန္းလွသည္။ ေလာကဝန္က်င္က သူမနွင့္ က်န္ရစ္သူမိသားစုအေရးထက္ သြားေလသူ၏ ဂုဏ္ရွိန္ေတြၾကားတြင္ သူမအား အားငယ္စြာမြန္းက်ပ္စြာ ေလွာင္ပိတ္ထားလုိၾကဟန္တူသည္။ ဘက္နွစ္ဘက္ၾကားက သူမမလူးသားမလြန္႔သာျဖင့္ ဘဝကိုျဖတ္သန္းရတာမ်ားေတြ႔ရင္ သူဘယ္လုိ ဟာသေနွာျပီးေျပာဦးမွာလဲ ၾကားခ်င္စမ္းပါဘိ။
သူမက်င္လည္ရာဝန္းက်င္တြင္ ေန့စဥ္ဘဝေတြက ခ်ိဳျမိန္သေယာင္နွင့္ ခါးသက္ေနတာ ဘယ္သူသိနုိင္မွာလဲ။ သူမနွင့္အရငး္နီးဆံုးရဲေဘာ္ရဲဖက္ပမာ၊ ညီအမပမာ ေနထုိင္ခဲ့ၾကတဲ့ မိတ္ေဆြမ်ားအား ရင္ဖြင့္ခ်င္ေပမယ့္ သူမအခြင့္မသာခဲ့ပါဘူး။ အေရးအေၾကာငး္ေပၚလာလွ်င္ေတာ့ ထုိသူေတြက သူမကို လာေရာက္အားေပးေလ့ရွိၾကသည္။ ဒါကိုေရာ သူမဘယ္လုိတံ့ျပန္ရမွာလဲ ။ ေဟာဒီ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမရွိသူမဘဝက ပ်ံစမ္း…………နင္ပ်ံခ်င္သေလာက္ပ်ံစမ္းဆိုျပီး လႊတ္ထားေပးျခင္း ခံရေပမယ့္ ေတာင္ပံတစံုတြင္ ဒဏ္ရာရေနသည့္ ငွက္ငယ္နွင့္တူေနတာ ဘယ္သူေတြ သိနိုင္ပါသလဲ ေလာကၾကီးကို ဟစ္ေအာ္၍ ေမးလုိက္ခ်င္ပါသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အသက္သံုးဆယ္မျပည့္ေသးသည့္ မုဆိုးမ ပူပူေႏြးေႏြးလုိ့ သမုတ္ခံရတဲ့သူသမက က်ားနာတစ္ေကာက္ရဲ့နာၾကဥ္းမွုကို ခြာခ်ခဲ့ျပီး သူမဘဝ၏ လိုအပ္ခ်က္နွင့္ စိတ္နွလံုးေစခိုင္းခ်က္အတုိင္း ဘ၀ကို လက္ေတြ႕က်က်နွင့္ ရဲရဲဝ့ံဝံ့ရင္ဆိုင္နုိင္ရန္ အစြမ္းကုန္အားထုတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုခ်ရာတြင္မည္ သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ဆီကမွ အကူအညီ ေတာင္းခံခဲ့ျခင္းမရွိခဲ့သလို သူမဘယ္ေသာအခါမွ ေနာင္တရေနမွာလဲမဟုတ္ပါ။ သူမ သူ.ကို လက္ထပ္ခဲ့စဥ္ကလိုပဲေပါ့။
(၅)
ဒါေပမဲ့ေလ သားေလး၏ေနာက္ဆံုးခရီးနဲ ့ သူမဘဝ၏ အေျပာင္းအလဲေတြကို ေတြ႕ရင္ေရာ ဘယ္လုိေနမလဲ။ အရာအားလံုးက အေျပာင္းလဲၾကီး ေျပာင္းလဲကုန္ျပီေနာ္။ ထံုးစံအတိုင္း သူမေရရလည္လည္ ဂဃနဏမသိတဲ့ ျမန္မာနိုင္ငံရဲ႕ နိုင္ငံေရး၊ စစ္ေရး အေျခအေနေတြက ေန့စဥ္နဲ့အမွ် ေျပာင္းလဲေနသည္။
နွစ္နွစ္တာကာလက သူမဘဝအတြက္ေရာ သူမအေျခခ်ေနထုိင္ရာ နယ္စပ္ဒုကၡသည္ စခန္းမွာေရာ အေျခအေနေတြက တေန့တျခားေျပာင္းလဲလို့ေနသည္။ ဒုကၡသည္ အသစ္ေတြထပ္မံ စုျပံုျပီး ေရာက္လာတာ ၊ သူမအပါအဝင္ ဒုကၡသည္အေတာ္မ်ားမ်ား နိုင္ငံျခားတုိင္းျပည္မ်ားသြာေရာက္အေျခခ် ေနထုိင္ရန္ ျပင္ဆင္လံုးပန္းေနတာေတြ၊ ဆယ္စုနွစ္တခုေက်ာ္ ခြဲခြာေနခဲ့ရျပီး အခက္အခဲအၾကပ္အတည္းမ်ိဳးစံုကုိ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ အမိျမန္မာျပည္ေရာ၊ သူတုိ့အေျခစိုက္ရာ ေကအန္ယူရဲ့
တပ္မဟာ(၇)ေရာ အေျပာင္းအလဲၾကီး ေျပာင္းလဲေနတာမ်ား သူ့ကုိေတြ႕ျမင္ေစခ်င္လုိက္တာ ။ ေနာက္ျပီး ဟာသဥာဏ္ရြင္ေပမယ့္ ေတာင္လွန္ေရးနဲ့ ပတ္သက္လာရင္ အလြန္ေလးနက္တည္ၾကည္စြာ ေျပာျပ၊ ၇ွင္းျပတတ္တဲ့ သူ့ရဲ့ခြန္အားေတြပါတဲ့ စကားေတြကုိနားထာင္ရင္း ဘဝအားမာန္ေတြထပ္မံ ျဖည့္တင္းခ်င္ပါရဲ။
“အာမင္”ဟူသည့္ဆုေတာင္းသံက မိန္းေမာေတြေဝစြာသံစဥ္မ်ားၾကား လူးလားေခါက္ျပန္စီးေမ်ာေနသည့္ သူမအားဖ်တ္ခနဲ လွုပ္ခတ္သြားေစခဲ့သလို အေခါင္းခ်မယ္ေျမဖို့လိုက္ ၊ဆုေတာင္းလုိက္ စသည့္အသံမ်ားက သူမအားတုန္လွုပ္ ေခ်ာက္ခ်ားသြားေစျပန္သည္ ။
“သားေရ…တခ်ိန္က်ရင္ေကာင္းကင္ဘံုမွာျပန္ဆံုၾကေအာင္ေနာ္”ဟု သူမတီးတိုးဆုေတာင္းရင္း ေျမတဆုပ္ကုိသားသားရဲ႕ေျမပံုမွာပစ္တင္လိုက္မိသည္။ ေသတဲ့သူကေသသြားေတာ့လည္း ရွင္က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ သူမနွင့္သမီးက ေလာကကုိအေကာင္းဆံုးအလွဆင္နိုင္ေအာင္ၾကိဳးစားရဦးမွာေပ့ါ။ အျပန္လမ္းတြင္ နွလံုးသားဗလာနွင့္ လမ္းေလ်ွာက္လာေသာ သူမကိုယ္ေပၚသုိ့ မိုးစက္ပြင့္မ်ားက အျငိဳးတၾကီးနွင့္ ဖ်န္းပက္လုိက္ၾကသည္။ သူမပါးျပင္ထက္တြင္ မုိးေရမ်ားနွင့္ ေသာကမ်က္ရည္မ်ားေရာေထြးကာ အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာစီးဆင္းလွ်က္…. …..
ထေနာင္း
၁၂၊၅၊၂၀၀၇
မွတ္ခ်က္။ ။ ပ်ံက်မုိးမ်ားကိုအားျဖည့္ေလာင္းသူ သူငယ္ခ်င္း ေဒၚကူးအတြက္ ။

ပ်ံက်မုိးထဲမွ မုိးစက္ပြင့္

ပ်ံက်မုိးထဲမွ မုိးစက္ပြင့္ဆုိတဲ့ စာစုေလးကို ကိုဘုန္းႏုိင္ (ကိုထက္မုိး) ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာ၊ လက္ႏွက္ကုိင္ ေတာ္လွန္ေရးသမားျဖစ္သူ ဆံုးပါးသြားျပီး တႏွစ္အၾကာမွာ က်န္ရစ္သူ သူငယ္ခ်င္း ေဒၚကူး(မစုိး) အတြက္ အမွတ္တရေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၉၉၅ ၀န္းက်င္မွာ အလယ္ပုိင္းေဒသလုိ . ေခၚတဲ့ ကယားျပည္နယ္မွာ က်မတုိ ့ေတြ စတင္ဆံုးဆည္းခဲ့ၾကစဥ္က ကုိထက္မုိးက သူ ့ကုိယ္သူ ကုိဘုန္းနုိင္လို. နာမည္မွည့္ထားခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီတုန္းက က်မတုိ ့သိခဲ့တာက ကုိဘုန္းႏုိင္ပဲျဖစ္ျပီး သူကြယ္လြန္ခ်ိန္အထိ သူမ်ားေတြက ကိုထက္မုိးေခၚေပမဲ့ က်မကေတာ့ ကိုဘုန္းႏုိင္လုိ ့ပဲ ေခၚေကာင္းဆဲ။ သူနဲ ့မရင္းႏွီးခင္ လြိဳင္နန္းဖမွာ တပ္မွဴးငယ္ သင္တန္းတခု ကလလတမွာ လုပ္ၾကေတာ့ ခင္မင္ေနတဲ့ မကဒတ ရဲေဘာ္ေတြက အဲဒါကုိဘုန္းႏုိင္ေပါ့လုိ ့ေျပာျပစဥ္ ကတည္းက က်မက သူ့ကိုခင္ေနခဲ့တာ။ တခ်ိန္တည္းမွာ စာေရးတယ္လုိ ့သိရတဲ့အတြက္ ေတြ ့ရင္ မိတ္ဆက္ျဖစ္ေအာင္ ဆက္မယ္ စကားေျပာမယ္ဆုိျပီး ေတးမွတ္ထားရင္း ေနာက္ပိုင္းမွာ မဆံုျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့။ က်မတုိ ့ေတြ ကလလတ ပန္ကန္းဗဟုိစခန္းကို ေျပာင္းသြားၾကေတာ့ မစုိးနဲ ့အိမ္ေထာင္က်ျပီး စခန္းလာစဥ္မွာပဲ မိတ္ေဆြျဖစ္ခဲ့ ရင္းႏွီးခဲ့ရတာပါ။ ေနာက္ေတာ့ တေရြ.ေရြ.နဲ ့က်မတုိ ့ေတြ ေတာ္လွန္ေျမေတြ တခုျပီးတခုေျပာင္းေရြွ ့ေနထုိင္ခဲ့ၾကေတာ့ ကံအားေလ်ာ္စြာ မယ္လဒုကၡသည္စခန္းမွာ က်မတုိ့မိသားစုနဲ့အတူ ကုိဘုန္းႏုိင္ တုိ ့မစုိး တို ့မိသားစုနဲ ့ပါ အၾကာၾကီးအတူျဖတ္သန္းခြင့္ ေနထုိင္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္တခုလည္းရွိေသးတယ္ က်မ အမ်ိဳးသားက က်မကို ေနာက္ပုိင္းမွာ စာေတြေရးေစခ်င္စိတ္ျဖစ္လာေအာင္ထင္ပါတယ္ က်မအတြက္ ဒီဘေလာ့ေလးကို ဖြင့္ထားေပးျပီး က်မေရးထားတဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားေပးတာပါ။ သူမရွိေတာ့ က်မပဲ ကုိယ့္စာေတြကို ကိုယ္ကုိယ္တုိင္တင္ဖုိ . ၾကိဳးစားျပီး အေဟာင္းေလးေတြျပန္ရွာ ျပန္တင္လုပ္ေနျဖစ္ခဲ့တာပါ။ မွတ္မွတ္ရရ ကုိဘုန္းႏုိင္သမီး စုၾကည္မုိးကုိလည္း ဖတ္ေစခ်င္ေတာ့ ျပန္တင္ထားေပးမယ္ ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ဖတ္ေနာ္လုိ ့ေျပာျပီး တင္ထားေပးလုိက္တာပါ။ အခ်ိန္ရရင္ ျမည္းၾကည့္ေပါ့ေနာ္။

ပ်ံက်မုိးထဲမွ မုိးစက္ပြင့္ (ထေနာင္း)

ထုိေန႕က မဲေဆာက္မိုးသည္ အညွိဳးတၾကီးနွင့္ သဲသဲမဲမဲ ရြာခ်လို့ေနသည္။ မိုးနွင့္အျပိဳင္ သူမရွိဳက္ တၾကီးငိုေနမိခဲ့သည္။ အိမ္ေထာင္သက္တမ္းတေလ်ွာက္ ဘယ္တုန္းကမွ သူမ သူ့ေရွ႕တြင္ မငိုခဲ့။ ယေန့ကဲ့သုိ့ ေန့မ်ိဳးတေန့က သူမဘဝထဲသို႕ မေမ့နိုင္စရာ အမွတ္တရမ်ားစြာကို ေဆာင္ၾကဥ္း ေပးခဲ့ေသာခ်စ္သူ ကြယ္လြန္ျခင္းတနွစ္ျပည့္ အမွတ္တရက်င္းပပြဲေလးျဖစ္သည္။ သူ၏ ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္မ်ား စာေရးေဖၚေရးဖက္မ်ား တုိက္ေဖၚတိုက္ဖက္မ်ားနွင့္ မိတ္ေဆြေရာင္းရင္းမ်ား စုဆံုျပီး အမွတ္တရ ကဗ်ာမ်ား ရြတ္ဆုိေနခ်ိန္လည္းျဖစ္သည္။ ထုိအခါ သူမရင္ထဲတြင္ လြမ္းဆြတ္ျခင္း၊ တမ္းတျခင္းမ်ားနွင့္ အတူ ဂုဏ္ယူေၾကကြဲျခင္းမ်ားကုိ ယွဥ္တြဲခံစားရသည္။ ထုိ့ေၾကာင့္ သူမ မိုးနွင့္ အျပိဳင္ ငိုေၾကြးေနမိျခင္းျဖစ္သည္။
သူ႕အတြက္ အမွတ္တရကဗ်ာရြတ္ဆိုသံမ်ား သူမနားစည္မွ သည္……နွလံုးသည္းပြတ္ဆီသို႕
“တိုင္းျပည္ကုိ ဦးေမာ့ေအာင္လုပ္ရမလား သားကိုပဲေခါင္းေထာင္ေအာင္လုပ္ရမလား”
“ ေျမဝသုန္က ဂုဏ္မျပဳလည္း လူထုဆီးၾကိဳေနမည္သာ”… …
“ခင္ဗ်ား ဗ်ာ”
“လုပ္လက္စ အလုပ္ေတြမဆံုးခင္”… … …
စသည့္ ပဲ့တင္သံမ်ားေအာက္တြင္သားနွင့္သမီးအား တင္းတင္းေပြ႕ဖက္ရင္းသူနွင့္ ဆံုဆည္းခဲ့ရာ အတိတ္ရပ္ဝန္းဆီသို႕။
“ကိုယ့္ကိုမထားခဲ့ပါနဲ့ မင္းျပန္သြားရင္ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္က ကိုယ့္ကိုေလွာင္ေျပာင္ၾကလိမ့္မယ္၊ ေနာက္ျပီး ကိုယ္မင္းကို မဆံုးရွံုးခ်င္ဘူး”ဟူေသာ သူ၏ သိမ္ေမြ႕သည့္ စကားသံမ်ားက သူမ အသည္းနွလံုးကို တဘဝစာ သိမ္းၾကံဳး ယူငင္နိုင္ခဲ့သည္။
သူ့ထက္ ငယ္ရြယ္လြန္းေသာ သူမကို ဘယ္တုန္းကမွ် ေလသံမာမာျဖင့္ မဆက္ဆံခဲ့။ ေမာက္မာေသာ အစုိးရစစ္သားမ်ားကိုသာေတြ.ၾကံဳခဲ့ရေသာ သူမပတ္ဝန္းက်င္ရွိသူမ်ားက သူ႕အား နွလံုးလွသူပုန္တေယာက္အျဖစ္ ကင္ပြန္းတက္ၾကသည္။ အလိုက္သိေသာ၊ အနစ္နာခံတတ္ေသာ ၾကင္နာတတ္ေသာ၊ ယံုၾကည္ခ်က္ခိုင္မာေသာ ထုိထိုေသာ ဂုဏ္ပုဒ္မ်ားနွင့္ သတင္းၾကီးသူ…သူက သူမအနားတြင္ ဘယ္ေသာအခါ အခ်ိန္ၾကာၾကာမေနခဲ့။ သူ၏ ေတာ္လွန္ေရးတာဝန္မ်ားကို ေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္၇န္အတြက္ သူမအနားမွ မၾကာခဏ ထြက္ခြာသြားတတ္ျမဲ။ ထုိအခါ မ်ိဳးတြင္ သူမအား သူမမိခင္နွင့္ စိတ္ခ်စြာအပ္နွံထားခဲ့သည္။
သူမေမ်ွာ္ေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ သူေရာက္မလာတတ္ဘဲ မေမ်ွာ္လင့္ေသာ အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ လြယ္အိတ္တလံုးလြယ္ျပီး ဖိနပ္သံတဖ်တ္ဖ်တ္ျဖင့္ သူမထံေရာက္လာတတ္သူျဖစ္သည္။ တေန့ သူျပန္အေရာက္ “င့ါမွာ ကိုယ္ဝန္ရွိေနျပီ” စကားပင္မဆံုးမီ သူမအား ျဗဳန္းကနဲ ေထြးေပြ႕ကာ ဝမ္းသာအားရျဖင့္ “ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာမိန္းမရာ ကိုယ္အေဖျဖစ္ေတာ့မယ္” ဟုဆိုေသာ သူ၏ မ်က္နွာသည္ အျပာေရာင္မုိးသားေကာင္းကင္တြင္ တိမ္ရိပ္တို့ကင္းစင္သကဲ့သို့ ၾကည္ျမ ရႊန္းလဲ့ ေနခဲ့သည္။
ေနာက္တေန့တြင္ “အေရးတၾကီး ကိစၥရွိေသးတယ္ သြားလုိက္အံုးမယ္ က်န္းမာေရးကိုလည္း ဂရုစိုက္ေနာ္ ကိုယ့္ရဲ. ရင္ေသြးေလးကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေမြးနုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားေပးပါ” လုိ့ေျပာရင္း သူမနဖူးျပင္ကို ဖ်တ္ကနဲ နမ္းရွိဳက္ျပီး နွုတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားေသာ သူ့ကို ေငြးေမာ ၾကည့္ေနမိသည္။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ၏ ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္ရင္း သူ႕အေၾကာင္းကို ေတြးေတာေနမိသည္။ သူမၾကားေနက်စကားတခြန္းက “ကုိယ့္မွာ ညီမေလးတေယာက္ရွိတယ္ မင္းထက္အသက္ေတာ့ နဲနဲပိုၾကီးတယ္။ ကိုယ္ေထာင္က်ေနတုန္းက ကိုယ့္ကိုေထာင္ဝင္စာလာလာေတြ႕တတ္တယ္ ကိုယ့္ကို` လည္းသိပ္ခ်စ္ခင္ျပီး အလိုက္သိတတ္တဲ့ညီမေလးေပါ့”ဟု သူမၾကာခဏေျပာတတ္သည္။ သူ၏ မိသားစုမ်ားအေၾကာင္း သူမ သည္ထက္ပုိ၍မသိခဲ့ေပ။
သူခရီးထြက္ေနခ်ိန္မ်ားတြင္သူမမိခင္၏ ေတာင္ယာအလုပ္မ်ားနွင့္ေမြးျမဴေရးအလုပ္မ်ားကို ဝိုင္းကူရင္း သူျပန္အလာကိုေစာင့္ရျမဲျဖစ္သည္။ ဗိုက္ထဲကကေလးငယ္၏ တြန္းထုိးမွဳမ်ားကို ရင္ဆိုင္ရလ်ွင္ သူမတိတ္တဆိတ္ ေက်နပ္ၾကည္နူးခဲ့ရသည္။ အမိုးက “ညည္းေယာက်ာ္ းျပန္သြားတာၾကာျပီေနာ္” တဲ့ “ဟုတ္တယ္ အမိုး သူအလုပ္ေတြရွုပ္ေနလို့ပါ” လုိ့ျပန္ေျပာမိသည္။ “ညည္းကဘာသိလုိ့လဲ” “သိတာေပါ့ အမိုးကလည္း သူတို့က က်မတို့ နိုင္ငံျငိမ္းခ်မ္းေရး ရေအာင္လုပ္ေနတာ”ဟု သူေျပာေသာစကားမ်ားျဖင့္ တုန္႕ျပန္မိသည္။ စူတူတူ ျဖစ္ေနေသာ ဗိုက္ကို လက္ျဖင့္စမ္းမိရင္း သူမရင္ထဲသို့ခြန္အားေတြ ခ်ဥ္းနင္းဝင္ေရာက္ေနရာယူလာသည္။ င့ါရင္ေသြးကို ငါျပုစုရမယ္ က်န္းမာအာင္လည္း ဂရုစိုက္ရမယ္။ ငါအားမငယ္ပါဘူး အမိုးရွိေနတာဘဲ င့ါအစ္မေတြ လည္းရွိတာဘဲ သူကတခ်ိန္ခ်ိန္ျပန္လာမွာေပါ့။
မ်က္ဝန္းထဲတြင္ သူ၏အျပံုးရိပ္ကိုျမင္ေယာင္ရင္း အမိုးလက္ကို ဆုပ္ကိုင္ကာ သူမ အံက်ိတ္၍ အစြမ္းကုန္အားထုတ္လုိက္ေတာ့ “ဟယ္ ေမြးျပီ ေမြးျပီ မိန္းကေလး” ေမာပန္းနြမ္း နယ္ေနသည့္ၾကားမွ မ်က္ရည္မ်ားနွင့္ သူမျပံုးမိသည္။ ရွင္းသန္႕ေသာ ညေနက ေလနုေအးေလး မ်ားနွင့္အတူ ထုိသို႕ သူပုန္သမီးကို ၾကိဳဆိုလို႕ေနခဲ့သည္။ အာဏာရွင္ကို ေတာ္လွန္သူ ခင္ပြန္း သည္အတြက္မ်ိဳးဆက္သစ္ကို ေမြးဖြားေပးနုိင္ခဲ့သည္။ ဇနီးေကာင္းအျဖစ္နဲ.ေရာ မိခင္ေကာင္းတဦး အျဖစ္နဲ.ပါ သူမတာဝန္ေတြ ေက်ခ်င္ပါသည္။
ေနာက္ေန့တြင္ သူျပန္ေရာက္လာသည္။ သူမဘ၀တြင္ ထုိေန.သည္အရာရာဟာ လွပျခင္းမ်ားနွင့္ အတိျပည့္စံုေနခဲ့သည္။ “သမီးေလး သမီးေလး” ဟု သူအဆက္မျပတ္ေခၚေနသည္။ သမီးအား မထိမရက္မတို့မရက္သလုိ သူမအနားသုိ.လည္း သူေတာ္ေတာ္နွင့္မကပ္ခဲ့ ။ အလြန္ေက်းဇူးတင္ေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားနွင့္ ေတာင္းပန္တိုးလ်ိဳးလို့ေနခဲ့သည္။ သူမကလည္း “သူပုန္မယားတေယာက္အေနနဲ့ ထုသားေပသားက်တဲ့ ဘဝကို ရင္ဆိုင္အံတုနိုင္ပါတယ္” ဟု တိတ္ဆိတ္စြာ သူမတုိ့နွစ္ေယာက္ မ်က္ဝန္းမွ တဆင့္နားလည္မွုေတြ ဖလွယ္ခဲ့ၾကသည္။ သမီးဦး ကို ေမြးေပးေသာ ခ်စ္ဇနီးအား သူေပးအပ္နိုင္ခဲ့ေသာ လက္ေဆာင္မြန္မွာ အနွီးအျဖစ္အသံုးျပုနုိင္ေသာ ပုဆိုးေဟာင္း သံုးထည္သာျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုလက္ေဆာင္ကို သူမျမတ္နိုးတန္ဖုိးထားစြာ လက္ခံယူခဲ့သည္။ သမီးကို သူကုိယ္တိုင္နာမည္ေပးခဲ့သည္။ အနာဂတ္တြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကဲ့သို့ သမီးေကာင္းရတနာ ျဖစ္စိမ့္ေသာငွာ အဆိုပါေခါင္းေဆာင္၏နာမည္ပါေသာ “_” သမီးေလးဟု ခ်စ္စနိုးနာမည္ေပးခဲ့သည္။ ထိုညက သူမၾကက္သီးေမြးညွင္းျဖန္းသည္ အထိၾကည္နူးခံစားမိစဥ္ ျပူတင္းေပါက္အနီးရွိ သစ္ကိုင္းေပၚမွ ငိုက္မ်ဥ္းေနေသာ ငွက္တအုပ္ထံမွလည္း ေတာင္ပံ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ရိုက္သံမ်ားပါ ၾကားလုိက္ရသည္။
သမီးကိုသိပ္ခ်စ္ေသာ သူက သူမတို့သားအမိကို သူတာဝန္ကရာေနရာေလးသို့ ေခၚေဆာင္ သြားခဲ့သည္။ သူနွင့္ အတူေနထိုင္ရာ အိမ္ေလးသည္ သူမအတြက္ေတာ့ ခ်မ္းေျမ.ဘြယ္ရာ သီရိေဂဟာေလးျဖစ္ခဲ့သည္။အေနၾကာလာမွ သူ၏အလုပ္တာဝန္နွင့္ သူဝါသနာထံုရာမ်ားကို သူမေလ့လာ သိရွိခြင့္ရခဲ့သည္။ မ်က္မွန္ကိုင္းမဲတလက္နွင့္ ေရေနြးဓါတ္ဗူးေဘးမွာထားျပီး တေနကုန္ တကုပ္ကုပ္နွင့္စာေရး စာဖတ္လုပ္ေနေသာ သူ႔အား သူမအံ့ၾသတၾကီး ၾကည့္ေနတတ္သည္။ သမီးကိုခ်စ္ေပမဲ့ မခ်ီတတ္ေသာ၊ သားငါး မကိုင္တတ္ေသာ၊ ဟင္းမခ်က္တတ္ေသာ၊ ထမင္းေပ်ာ့မစားတတ္ေသာ၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ားလာလ်ွင္ ရွိတာအကုန္ေကၽြးတတ္ေသာ အေမရိကန္က၊ နအဖက၊ အန္အယ္လ္ဒီက၊ အိႏိၵယက ၊ အာစီယံက၊ တရုတ္က.... ဟူေသာ သူမနားမလည္နိုင္သည့္ စကားမ်ားျဖင့္ေဆြးေႏြးတတ္ျပီး ရဲေဘာ္မ်ားအား ေႏြးေထြးစြာ ဧည့္ဝတ္ ေက်ပြန္တတ္ေသာ သူ.ကို ရီေဝစြာေငးၾကည့္ေနခဲ့ဖူးသည္။ သူကၽြမ္းက်င္စြာ မလုပ္တတ္ေသာ အလုပ္မ်ားကို အတင္းလုပ္ခုိင္းလ်ွင္ “ခ်စ္ဇနီးကလည္းကြာ လိမၼာပါတယ္ မင္းလုပ္လိုက္ မင္းလုပ္ရင္ ခဏေလးနွင့္ျပီးမွာပါ ”ဟုေခ်ာ့ေမာ့ခုိင္းတတ္ေသာ သူ႕အား သူမစိတ္မဆုိးရက္ခဲ့။“ေအး အိမ္အလုပ္နဲ့ ကေလးကိစၥေတြအားလံုး ငါ့တာဝန္ထား” ဟု ေဒါသမပါေသာ အသံမာမာျဖင့္ သူမ ဟန္ေဆာင္တုန္႕ျပန္ခဲ့ဖူးသည္။ တခုေသာရာသီတြင္ သူသိပ္ခ်စ္သည့္သူ့ညီမေလး ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေမာင္နွမနွစ္ေယာက္ စကားမ်ားေျပာမကုန္ျဖစ္ေနသည္ကိုၾကည့္ရင္း သူမၾကည္နူးခဲ့ရသည္။ သူ၏ အေပ်ာ္မ်က္နွာကို သူမမေန့နုိင္ခဲ့။
ထုိေနရာေလးမွတဆင့္ သူတို့မိသားစ ု(သူမနားမလည္နိုင္ေသာ) နိုင္ငံေရး စစ္ေရးအေျခအေန မ်ားေၾကာင့္ နယ္စပ္စခန္းကို ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ရသည္။ ဖခင္ကို သိပ္ခင္တြယ္လြန္းေသာသမီးနွင့့္ သမီးအားသိပ္ခ်စ္ေသာ ဖခင္အၾကား သံေယာဇဥ္ေတြကိုနားလည္စြာျဖင့္ မိခင္နွင့္ ေဆြမ်ိဳးကို နွုတ္မဆက္ပဲ သူေခၚေဆာင္ရာကို သူမလုိက္ပါခဲ့သည္။ ေတာင္တန္းမ်ား၊ သစ္ပင္ၾကီးငယ္မ်ား ဝိုင္းရံထားေသာ စိမ္းညို႕ညို႕စခန္းေလးသည္ သူမအတြက္ ကမၻာသစ္ ထပ္မံျဖစ္ခဲ့ရျပန္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္သူ၏အလုပ္မွာ အစည္းအေဝးတက္၊ မိုးလင္းမွ မိုးခ်ဳပ္သတင္းနားေထာင္ ၊ စာဖတ္၊ စာေရးျဖစ္သည္။ သူမမွာ အိမ္အလုပ္မ်ားနွင့္ေတာင္ယာငရုပ္ခင္း၊ စားစရာသီးနွံပင္မ်ားကုိ ဒိုင္ခံတာဝန္ယူလုပ္ရသည့္အခါ တခါတရံပင္ပန္းလြန္း၍ ကူညီမေပးတတ္ေသာ သူ.ကို ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္ျဖင့္ မ်က္ေစာင္းထိုးလ်ွင္ “ခ်စ္ဇနီးကလဲကြာ ကို့ကို အဲ့ဒီလို ဂုဏ္မျပဳပါနဲ႕” ဟု က်ီစယ္တတ္သည္။ ေမာပန္းလြန္း၍ ထြက္ခ်င္ေနေသာ ေဒါသမ်ားက သူ႕ဟာသမ်ားၾကားတြင္ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္တတ္သည္။ မာေရေက်ာေရနိုင္လွေသာ သူမအား သူကထိုသုိ့ ခ်စ္စနိုးျဖင့္ က်ီစယ္ကာ သူမစိတ္ကို နူးညံ့ေစတတ္ျပန္သည္။ ဟာသဥာဏ္ရႊင္ေသာသူက သူမဘဝထဲ သို့ အဘယ္သို႕ေသာ ဝမ္းနည္းမွုမ်ိဳးကုိမွ သယ္ေဆာင္မေပးခဲ့။ သူ၏နိင္ငံေရးလုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္မ်ားလာလ်ွင္ “ဒါက်ေနာ့္ဇနီး” ဟု အျမဲဂုဏ္ယူ မိတ္ဆက္ေပးေလ့ရွိသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္သူမ ရွက္ဝဲဝဲျဖစ္တတ္စျမဲ။
ေတာင္ယာစိုက္ခင္းေလးနွင့္မိသားစု ေနသားက်ေနေသာ ဘဝမွ တဖန္သူပုန္တို.၏ ထံုးအတိုင္း ေနရာသစ္ျဖစ္ရာ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္ ဒုကၡသည္စခန္းသို့ ထပ္မံေရႊ႕ရျပန္သည္။ ထုိစခန္းတြင္ ငွက္ေပ်ာပင္မ်ားပါေသာ ျခံဝန္းေသးေသးေလးကို သူမတို့မိသားစု ပုိင္ဆိုင္ခြင့္ရခဲ့သည္။ ငွင္ေပ်ာပင္မတူးတတ္ေသာ သားခြဲမစိုက္တတ္ေသာ သူ၏အရည္အခ်င္းမ်ားကုိ သူမသိရွိရျပန္သည္ ။
သူမအားကူညီလုပ္ကိုင္ေပးခ်င္ေသာ္လည္း ေပါက္တူးကိုင္ျပီး ငိုင္ေနတတ္ေသာ သူ့ထံမွ ေပါက္တူးကို သူမကပင္ လႊဲေျပာင္းယူရစျမဲ။ အဆိုပါကဗ်ာဆရာ လက္နက္ကိုင္ရဲေဘာ္၏ နူးညံ့ေနြးေထြးေသာ လက္အစံုကို သူမရင္ခုန္စြာဆုပ္ကိုင္ခဲ့သည့္အၾကိမ္မ်ား မေရတြက္နုိင္ခဲ့။ သူသည္ သူမတို့ သားအမိအား တိတ္ဆိတ္ေသာအိမ္ေလး၌မၾကာခဏ ခြဲခြါထားရစ္ခဲ့သည္။ သူမရွိေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ သမီးေလး၏ “ပါပါး” ဟုေယာင္ရမ္းေခၚသံၾကားလ်ွင္ သူမတိတ္တဆိတ္မ်က္ရည္က်ရသည္။“အေမ တို့သားအမိလို မိသားစုေတြ ျမန္မာျပည္အနွံ႕အျပားမွာ ရွိေနတယ္သမီးရဲ႕ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း သမီးပါပါးျပန္လာမွာေပါ့”ဟုတီးတိုးရြတ္ဆိုေနခဲ့ဖူးသည္။
သမီး အသက္ ငါးနွစ္ေက်ာ္ေလာက္တြင္ သူမတို့မိသားစုအတြင္းသို. ထပ္မံဝင္ေရာက္လာသူမွာ သားငယ္ေလးျဖစ္သည္။ မိသားစုအားလံုး၏ ပီတိမ်က္နွာမ်ားသည္ မည္သည့္အရာမ်ားနွင့္ နွိဳင္းယွဥ္ေဖာ္ျပလို. ရမည္မဟုတ္ေခ်။ သားေလးအား နာမည္ေပးခဲ့သူမွာလည္း သူသာျဖစ္သည္။ သူ႕နာမည္နွင္ သားေလးအဖိုး၏နာမည္ပါေအာင္မွည့္ခဲ့သည္။ သူမကေတာ့ သူ၏ပီတိအျပံုး မ်ားကိုၾကည့္ရင္း အားရွိေနရသူသာ။ သားေမြးျပီးေနာက္ပိုင္း သူ၏ခံစားခ်က္မ်ားကို စာမ်ား အျဖစ္သို႕ေျပာင္းလဲလိုက္ျခင္းမွာ “ေက်ာင္းသားက သူပုန္ျဖစ္ သူပုန္က ဖခင္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ တိုက္ပြဲ တပြဲပါသား” ဟုေဆာင္းပါးတပုဒ္အားပါးတရ သူေရးျဖစ္ခဲ့သည္။ သူမမွာေတာ့ ပီတိအျပံုးမ်ားျဖင့္ သူ့ေဆာငး္ပါးကို ဖတ္ျဖစ္ခဲ့သူသာ….။
သားေလးသည္ ၃လသားအရြယ္တြင္ က်န္းမာေရးစတင္ခ်ိဳ႕တဲ့လာခဲ့သည္။ ေဆးစစ္ခ်က္အရ ထြက္လာေသာအေျဖက သူမတုိ႕မိသား မိသားစုကမၻာကို ေဇာက္ထိုးမိုးေမ်ွာ္ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ သားေလးေနမေကာင္းျဖစ္ခ်ိန္ ညတာရွည္မ်ားကို သူမတစ္ေယာက္တည္း အထီး က်န္စြာ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရသည္။ ထို႕ျပင္ က်န္းမာေရးမေကာင္းေသာ နာတာရွည္သားေလးကတဖက္ ေက်ာင္းတက္ေနေသာ သမီးေလးကတဖက္ႏွင့္ မိသားစုအတြက္ ဝင္ေငြရရွိရန္ သူမဝက္ေမြးျမဴေရးကို တနိုင္တပိုင္လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။ သားနွင့္သမီးအတြက္ သူမသည္သာ ဆရာဝန္ သူမသည္သာ ေက်ာင္းဆ၇ာ သူမသည္သာမိခင္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ သူကမိသားစုအျပင္ သူခ်စ္ေသာ ျမန္မာ ျပည္ ူလူထုအတြက္ တိုက္ပြဲမ်ား တခုျပီးတခုရင္ဆိုင္တိုက္ေနခ်ိန္ သူမသည္ လည္း ေနာက္တန္းရွိ သူမမိသားစုအတြက္ ဘ၀ဆုိသည့္တိုက္ပြဲအား မီးကုန္ယမ္းကုန္း ရင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္ေနရခ်ိန္ျဖစ္သည္ ။ထိုဘဝတိုက္ပြဲအား သူမသတ္တိရွိရွိျဖင့္ ဆက္လက္ရင္္ဆိုင္ခဲ့သည္။
သူမခ်စ္ေသာသူကေတာ့ျပန္ေရာက္လာလ်ွင္ “အားတင္းထားပါ မိန္းမရာ သားေလးကို က်န္းမာလာေအာင္ ကိုယ္တို့ၾကိဳးစားရမွာေပ့ါ ဘဝဆိုတာဒီလုိပါပဲ။တခါတရံ ကိုယ္ျဖစ္ ခ်င္တာေတြ ျဖစ္မလာတတ္သလို ကိုယ္မျဖစ္တာေတြလည္းျဖစ္လာတတ္တယ္” ဟုနွစ္သိမ္႕တတ္သည္။ သူမရင္ထဲတြင္ အတၱၾကီးေသာမိန္းမဟ ုအျပစ္တင္လွ်င္ ေက်နပ္စြာခံယူလိုက္မည္။ သားေလးက်န္းမာေရး ေကာငး္လာရန္အတြက္ သူတသက္လံုးယံုၾကည္ရာေတြကို ေလွကားထစ္ပမာ အသံုးျပဳရန္ (တတိယနိုင္ငံသို့ထြက္သြားရန္) တိုက္တြန္းခဲ့ဖူးသည္ ။ထိုကာလမွစ၍ သူမတုိ့နွစ္ဦးစား အတၱလြန္ဆြဲပြဲေတြ က်င္းပရပါေတာ့သည္။ လမိုက္ညမ်ားစြာ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ ေက်ာခ်င္းကပ္အိပ္လ်ွက္ သက္ျပင္းေမာကိုျပိဳင္တူခ်ရင္း သူမတို့နွစ္ေယာက္ မိုင္ေပါင္းမ်ာစြာ ေဝးကြာခဲ့ဖူးသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ တိုက္ပြဲဝင္ကၽြမ္းက်င္လွေသာ သူ႕ကို သူမက အနုိင္ေပးလိုက္ရသည္။ သားေလးအား ထိုင္းနုိင္ငံတြင္ပင္ ေဆးကုရန္ သူ၏မျပီးဆံုးေသးေသာ ေတာ္လွန္ေရးကို ဆက္လုပ္ရန္.. သားအတြက္ မိခင္၏ေသာကနွင့္ အတၱမ်ားကို သူမဖာသာက်ိတ္မိွတ္ ဝါးမ်ိဳခ်ခဲ့ရသည္။ မိန္းမတေယာက္ရဲ့ အားမာန္ေတြကိုအစြမ္းကုန္လွစ္ျပရင္း သူမသည္ သူခ်စ္ေသာ ေတာ္လွန္ေ၇း ခရီးတြင္ အုပ္တခ်ပ္သဲတပြင့္အျဖစ္ ပါဝင္နိုင္ဖို့ ၾကိဳးစားခဲ့သည္။ ထိုသုိ႕ ေတာ္လွန္ေျမတြင္ သူမတို့နွစ္ဦး တာဝန္ကိုယ္စီနွင့္ ရုန္းကန္လွုပ္ရွားေနၾကရာမွ… …။
တေန့သူမထံသို႕…..
“အျမန္လာခဲ့ပါ သူ႕ကို ေဆးရံုတင္ထားရတယ္” ဟူေသာအေၾကာင္းၾကားစာေရာက္လာသည္။ ထိုစဥ္က ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ သူရွိရာကိုလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု သူမမသိခဲ့ေပ။ သားေလးအားတင္းၾကပ္စြာေထြးေပြ႕ရင္း ေလထဲတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနသူပမာ သူရွိရာသို႕ေရာက္သြားခဲ့သည္။ ေဆးရံုေပၚတြင္ပိုက္ေတြ နွင့္ ရွုတ္ယွက္ခတ္ေနသည့္ၾကားမွ သူမခ်စ္သူ သူပုန္ကဗ်ာ ဆရာ၏ နူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေသာလက္မ်ားကုိ ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ျဖင့္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း သူမတိတ္တဆိတ္မ်က္ရည္က်ေနခဲ့သည္။ “ကိုျပန္လာခဲ့မယ္ေနာ္” ဟုအၾကိမ္ၾကိမ္ေျပာခဲ့ေသာ သူက သူမတို့သားအမိတေတြကို နွုတ္မဆက္ပဲ ထြက္သြားေတာ့မွာလား။ သူမနွုတ္မွလည္း “ရွင္ရဲ႕ ခြန္အားေတြ သတၱိေတြ ယံုၾကည္မွုေတြကို ေက်းဇူးျပဳျပီး က်မဆီလႊဲေျပာင္းေပးခဲ့ပါ”သို့ေသာ္ သူကေတာ့ သူမကို ထားရစ္ခဲ့ေတာ့သည္ ။ ထိုေန့ ဇြန္လ ဆယ့္ေျခာက္ရက္ သူမဘဝသည္ အိုးထိမ္းစက္ပမာ သြက္သြက္လည္ခဲ့ရသည့္ေန့ပင္ျဖစ္သည္။ “ၾကီးျမတ္သူရဲ့ စ်ာပနမွာအလြမ္းေတြေခၽြေနတဲ့ ေဒၚကူးေရ ေခတ္ၾကီးကိုယ္၌ကလည္း သူ႕ကိုရွံုးခဲ့ရပါတယ္ဗ်ာ ၾကည့္ပါလား၊ မိုးေတြရြာေနတာပဲ၊ အဲဒါေခတ္ၾကီးကသူအတြက္ ငိုေနတာေပါ့” တဲ့….။
ထိုကဗ်ာရြတ္ဆိုသံက သူမအား ပစၥဳပန္သို႕ ျပန္လည္ဆြဲေခၚလာခဲ့သည္။ မျပီးဆံုးေသးေသာ ခ်စ္သူ၏ ယံုၾကည္မွုမ်ားအတြက္ တာဝန္မ်ားကို လက္ဆင့္ကမ္းထမ္းေဆာင္နိုင္ရန္ သူခ်စ္ေသာ သားသမီးမ်ားနွင့္ အတူေဟာဒီကမၻာၾကီးမွာ သူမဆက္လက္ရွင္သန္ေနရအံုးမွာပါ။
(ရဲရင့္တည္ၾကည္ေသာ သူပုန္မယားျဖစ္သူ သူငယ္ခ်င္း ေဒၚကူးအတြက္ အမွတ္တရ)၃၁၊ဇူလိုင္၊၂၀၀၆

လေရာင္မဲ့ေသာညမ်ား

အလြန္ျမင့္မားၿပီး မဲေမွာင္ထူထဲလွသည့္ စက္ရုံ၏ အုတ္တံတုိင္းနံရံမ်ားကုိ စိတ္မွန္းႏွင့္ ေက်ာ္လြန္ကာ ၾကည့္မိသည္။ ထုိအခါလေရာင္ေအာက္တြင္ ေအးစက္အုံ႔စိုင္းေနမည့္ ကုကၠိဳပင္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ႐ႈ႕ေမွ်ာ္မဆုံးျဖစ္ေနမည့္ ေရႊ၀ါေရာင္စပါးခင္းမ်ားကုိ ျမင္ေယာင္လာသည္။ အေဆာင္တံခါးေပါက္ေလးမွ ၾကည္လဲ့ရႊန္းျမစြာသာေနမည့္ လမင္းႀကီးကုိ မျမင္ရေပမယ့္ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ေလာကႀကီးကုိ ေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္း ငုံ႔မုိးၾကည့္ေနမည့္ လမင္းႀကီးကေတာ့ ေကာင္းကင္ျပင္ရဲ့တေနရာ ထိန္ထိန္ညီးေနမွာပါ။ လူႏွစ္ေထာင္ေလာက္ ဆ့ံသည့္သည္စက္ရုံႀကီးရဲ့ ေဘးပတ္ပတ္လည္မွ လယ္ကြင္းျပင္မ်ား၊ သစ္ပင္ႀကီးငယ္မ်ား ၀ုိင္းရံထားသည္။ ဒီအခ်ိန္မ်ား စက္ရုံအျပင္ဘက္က ၀န္းက်င္ကုိ ၾကည့္႐ႈ႕ခြင့္မ်ား ရခဲ့လွ်င္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေလာကႀကီးက သာယာေနလိမ့္မလဲ။ အင္း…စိတၱဇညခ်မ္း ပန္းခ်ီကား တခ်ပ္လုိ အသက္၀င္ေနမည္မွာ အေသအခ်ာေပါ့။ တကယ္ဆုိၾကာခဲ့ၿပီပဲ။ ဒီလုိညခ်မ္းေအးေအးမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကစားခဲ့ရတဲ့ ငယ္ဘ၀ေတြက ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္ခဲ့တာ အေတာ္ပင္ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ညခ်မ္းတြင္ အိပ္မေပ်ာ္ေသာလဲ့ အေတြး နယ္ခ်ဲ႕ေနမိသည္။ ကုိယ့္ေဘးပတ္လည္ အေမွာင္ထဲတြင္ အတုံးအရုံး အိပ္ေမာက်ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ အားက်စိတ္ျဖင့္ ေငးေနမိသည္။

ထုိစဥ္ ‘ငါ့ခ်ည္လုံးဘာလုိ႔ ယူသြားတာလဲ…ျပန္ေပးေလ၊ လုပ္ေနတာမျမင္ဘူးလား’ ေအာ္သံၾကားရေတာ့ သူမအေမွာင္ထဲတြင္ မခ်ိၿပံဳး ၿပံဳးမိသည္။ ဘ၀တူ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ ဘ၀အေမာေတြက အိပ္ရာထဲတြင္ ေယာင္ေအာ္ေနရေလာက္ေအာင္ ေအးစက္ခါးသီးေနခဲ့သည္။ လဲ့လဲ့နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ ဘ၀ညတာေတြက အလြန္ပင္ရွည္လ်ားေမာပန္းဖြယ္ရာ ျဖစ္သည္။ ေဟာဒီေဆာင္းညေတြမွာဆုိ ညတာကပုိလုိ႔ပင္ ရွည္လ်ားေနတတ္သည္။

တကယ္တမ္းဆုိလွ်င္ လဲ့တေယာက္ သဘာ၀က်က်လွပသည့္ ေတာေတာင္ေရေျမမ်ားႏွင့္ ေ၀းကြာ ေနခဲ့သည္မွာ အခ်ိန္ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ေတာပန္းေတာင္ပန္းမ်ားႏွင့္ လယ္ကြင္းျပင္ေပါမ်ားေသာ အမိေျမေလာက္ သူမဘ၀ကုိ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြဖန္တီးေပးႏုိင္သည့္ေနရာ မည့္သည့္ေနရာမွ ရွိမည္မထင္ေပ။ သက္ျပင္းရွည္တခုကုိ ခ်မိသည္။ သူမ ဒီေနရာတြင္ ေနရသည္ကုိ နည္းနည္းမွ မေပ်ာ္ေမႊ႕ခဲပါဘူး။ တခါတရံ အထုပ္အပုိးကုိဆြဲၿပီး အမိျမန္မာျပည္ကုိ ခ်က္ခ်င္းပင္ ထျပန္ခ်င္စိတ္မ်ားျဖစ္မိသည္။ မၾကာခဏ အဲဒီလုိစိတ္မ်ိဳးေပၚခဲ့ေပမယ့္ လက္ေတြ႕တြင္ သူမဘယ္တုန္းကမွ အေကာင္အထည္မေဖာ္ျဖစ္ခဲ့ေပ။

ေထာင္နံရံမ်ားႏွင့္တူသည္ သည္စက္ရုံထဲကုိ ေရာက္ေနသည္မွာ ၃ ႏွစ္ပင္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ထုိသုံးႏွစ္အတြင္း သူမ၏ ဇာတိရြာေလးသုိ႔ တေခါက္မွပင္ မျပန္ျဖစ္ခဲ့ေပ။ မိန္းကေလးငယ္မ်ားအတြက္ သားရဲတြင္းႏွင့္တူသည့္ သည္ႏုိင္ငံတြင္ သူမ ေနထုိင္ရသည္ကုိ နည္းနည္းေလးမွ မေပ်ာ္ပုိက္ပါ။ ရုပ္ရည္ေလး သနားကမားႏွင့္ သူမကုိ သူငယ္ခ်င္းေတြက အဖြားေလးဟု က်ီစယ္ၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ သူမ အစုိးရိမ္လြန္ေနခဲ့ျခင္းမဟုတ္ပါ။ မိန္းကေလးမ်ား ဂိတ္ေပါက္က ထြက္တုိင္း ဟုိထိ သည္ထိႏွင့္ တုိ႔ကနန္း ဆိတ္ကနန္းလုပ္တတ္ေသာ ဂိတ္ေစာင့္မ်ား၊ ဟုိပုတ္ ဒီပုတ္လုပ္ခ်င္ၾကေသာ လုိင္းဆရာအစ စက္ျပင္ဆရာအဆုံး စေသာ ပုရိႆမ်ားကုိ သူမဘ၀တြင္ ထပ္မံႀကံေတြ႕ရျပန္ေတာ့ ဘယ္ေယာက်္ားသားမ်ားကုိ မဆက္ဆံ၀ံ့ေတာ့ေပ။ ေယာက်္ားမုန္း၀ါဒီ မဟုတ္ေပမယ့္ သူမ ဘယ္ေယာက်္ားကုိမွ မယုံၾကည္၀့ံ။ သူ႔ဘ၀တြင္ အလွအပထက္ မိန္းမတေယာက္တြင္ အရွိသင့္ဆုံး အျဖစ္သင့္ဆုံးအရာက စိတ္ဓါတ္ေကာင္းဖုိ႔ျဖစ္သည္ဟု သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ သူမအၿမဲေျပာခဲ့သည္။ အသားအေရ ျဖဴစင္၀င္း၀ါေနေသာ သူမအား ပုိ၍လွပသြားေစရန္ သူမကုိ ၀ုိင္း၀န္းျပင္ဆင္ေပးၾကသည္ကုိ သူမဘယ္တုန္းကမွ လက္မခံခဲ့ေပ။ သူမ မျပင္တတ္လုိ႔မွမဟုတ္ပဲ။ အလွအပေတြကုိ စိတ္ကုန္လြန္းလုိ႔ ျပင္ဆင္ရမွာကုိ ေၾကာက္လြန္းလုိ႔ပင္ျဖစ္သည္။ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္မ်ားထံမွ မိန္းမဆုိတာ လွဖုိ႔လုိတယ္၊ ပညာမတတ္ ပုိက္ဆံမခ်မ္းသာရင္ ပုိၿပီးေတာင္လွဖုိ႔လုိတယ္ဟု ေျပာသံၾကားရတုိင္း အလွအပကုိဗန္းျပၿပီး ၀မ္းစာရွာခဲ့ရတဲ့ သူမစိတ္မလုံမၿခံဳျဖစ္ခဲ့ရသလုိ ဒီလုိ သူမ ခ်စ္တဲ့လသာညေတြေရာက္တုိင္း အေတြးအိမ္မွာ ေနရာယူတတ္သည့္ ညတေစၦေတြက သူမကုိ ေျခာက္လွန္႔တတ္ၿမဲျဖစ္သည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ငါးႏွစ္ေလာက္က ဖုိးလမင္းႀကီးက ယေန႔တာ၀န္မ်ားကုိ ထမ္းေဆာင္ေနသလုိ တာ၀န္ေက်ခဲ့ပါသည္။ ဖုိးလမင္းႀကီးက သာၿမဲသာႏုိင္ခဲ့ေပမယ့္ သူမဘ၀ကေတာ့ မသာတလွည့္ သာတလွည့္ဟုပင္ တင္စားရမည္ထင္သည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွက ဒီလုိညခ်မ္းေအးေအးမွာ နမ့္ပိန္းေခ်ာင္း ေရအလွ်င္က လွပသည့္သံစဥ္ကုိဖန္တီးရင္း ညင္သာစြာေရြ႕လ်ားလုိ႔ေနသည္။ ေခ်ာင္းထဲတြင္ ေက်ာက္တုံးေက်ာက္ခဲမ်ားက ဟုိတစုသည္တစုႏွင့္ အုပ္စုဖြဲ႕သူဖြဲ႕ တကုိယ္တည္းရပ္သူရပ္ျဖင့္ ၿငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္လုိ႔ေနသည္။ ရံဖန္ရန္ခါ မုိးရာသီမ်ားတြင္ သူတုိ႔ခမ်ာ အၿငိဳး တႀကီးႏွင့္လိွမ့္ဆင္းလာေသာ ေရအလ်င္ဟူသမွ်ကုိ ရင္ေကာ့ကာ အံႀကိတ္ခံေနရသည္။ တခါတရံ ၾကည္ႏႈးလြမ္းဆြတ္ဖြယ္ရာ၊ တခါတရံဆုိလွ်င္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ထုိေရအလ်င္၏ သံစဥ္မ်ားက သူမဘ၀ေလးကုိ တစစီ ယူငင္ေခၚေဆာင္သြားဟန္ အထင္သားျဖစ္သည္။ ေခ်ာင္းကမ္းပါးရွိ သဘာ၀႐ႈ႕ခင္းမ်ားကလည္း သာယာစိမ္းလုိ႔ေနသည္။ ထုိလွပေသာ ၀န္းက်င္၏ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ သူမ ခ်စ္ေသာညမ်ားအား ရြံမုန္းစုိးရြံ႕မႈမ်ားကုိ ဖန္းတီးေပးထားေသာ အေဆာက္အဦးတခုရွိသည္။ အေနာက္တုိင္း သံစဥ္မ်ားႏွင့္ ဖုံးလြမ္းေနေသာ သူမ၏ညမ်ား၊ မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ခါးသီး အက်ည္းတန္လြန္းလွေသာ ညမ်ားစြာကုိ မမလက္မ်ားကုိ တင္းၾကပ္စြာ ဆုပ္ကုိင္ရင္း သူမအံႀကိတ္ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရသည္။

ထုိေနရာသည္ ပယင္းေရာင္မ်ား၏ တန္ခုိးျဖင့္ မႈးရစ္ရည္ေ၀ေနေသာ မဟာပုရိႆမ်ားကုိ မ်က္စိပသာဒျဖစ္ေအာင္ ေဖ်ာ္ေျဖေပးရေသာ သူမႏွင့္ ခ်စ္ေသာမမ၏ လုံၿခံဳမႈမဲ့စြာ ျဖတ္သန္း ရေသာဘ၀မ်ား၊ ကံၾကမၼာ၏ ေစစားခ်က္အရ ‘လမုန္းမယ္’ ဟုေခၚေသာ ဘားအကမယ္အျဖစ္ သူမႏွင့္မမ ဘ၀ကုိ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားခဲ့ရသည္။ လာေရာက္စားသုံးသူမ်ား စိတ္ေက်နပ္မႈရေစရန္ သူေဌးအလုိက် မိမိကုိယ္ခႏၶာကုိ လွပစြာဆင္ျမန္းရသည္။ စကပ္တုိတုိ ေပါင္ျဖဴျဖဴေလးမ်ားျဖင့္ ကျပေဖ်ာ္ေျဖရေသာ လမုန္းမယ္အလုပ္ကုိ သမာအာဇီ၀အလုပ္ဟု ရုိးသားစြာယုံၾကည္မိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိသုိ႔ သမာအာဇီ၀ အလုပ္မ်ားကုိျဖင့္ ရုိးသားစြာ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနေသာ ဘ၀တူအမ်ိဳးသမီးမ်ားအားေလွာင္ေျပာင္သေရာ္၍ ဆက္ဆံသူမ်ားကုိ ရြံမုန္းစြာ ဆက္ဆံရသည္။ အသက္ ၁၃ ႏွစ္ႏွင့္ ၁၅ ႏွစ္အရြယ္သူမတုိ႔ ညီအစ္မက တခုလပ္အေမကုိ လုပ္ေကၽြးျပဳစုခဲ့ရသည္။ ဘားသိမ္းခ်ိန္ ည ၂ နာရီအထိ စိတ္လက္ခ်စြာ အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္ေသာ အေမက သူတုိ႔ညီအစ္မျပန္လာခ်ိန္ကုိ ေစာင့္ဆုိင္းေနေလ့ရွိသည္။ ညေမွာင္ေမွာင္တြင္ အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာေသာ သမီးႏွစ္ေယာက္ကုိေတြ႕မွ အေမသည္ သက္ျပင္းေမာကုိခ်ရင္း ညတာ ရွည္မ်ားကုိ ဆက္လက္ရင္ဆုိင္ေလ့ရွိသည္။

တကယ္ေတာ့ သူမတုိ႔ညီအစ္က အေမ့အား စိတ္ခ်လက္ခ်အပ္ေမာက်ေနသည္ကုိသာ ျမင္လုိလွသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ အေမတြင္ အိပ္ေမာက်သည္ညဟုမရွိ ၾကက္အိပ္ၾကက္ႏုိးဆုိသလုိ သက္ျပင္းေမာမ်ားျဖင့္ မုိးလင္းခဲ့ေသာညမ်ား နည္းမည္မထင္ေပ။

အေမသည္ အေဖႏွင့္ မကြဲခင္ကပင္ ဘ၀အေမာမ်ားႏွင့္သာ လုံးခ်ာလည္ခဲ့သည္မ်ားကုိ မုိးပ်င္းၿမိဳ့ေလးေရာက္မွ သိခဲ့ရသည္။ မခ်စ္မႏွစ္သက္ေသာ ခင္ပြန္းႏွင့္ ကေလးသုံးေယာက္ရသည္အထိ ေပါင္းသင္းေနထုိင္ခဲ့သည္။ မ်ိဳးရုိးစဥ္ဆက္ခ်မ္းသာေသာ အေဖသည္ အေမ့ကြယ္ရာတြင္ ေဖာက္ျပန္ေနေလ့ရွိသည္။ အေမ့အား လုိခ်င္လြန္းလွသည္ဟုိ ဆုိသျဖင့္ အေမ့အသုိင္းအ၀ုိင္းက အေမ့အား အခန္းပိတ္ကာ ေခ်ာင္ပိတ္ယူေစခဲ့သည္။ ျမန္မာ့ယာဥ္ေက်းမႈအရ မခ်စ္မႏွစ္သက္ေသာ္လည္း ေယာက်္ားတေယာက္ႏွင့္ တခန္းတည္းတြင္ အတူေနမိျခင္းသည္ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမ်ားအတြက္ တသက္စာ ေထာင္ေခ်ာက္ကုိ နင္းမိသည္ႏွင့္ အတူတူပင္ျဖစ္သည္။ အေမျငင္းပယ္ေနသည့္ၾကားမွပင္ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ား၏ ညည္းအပ်ိဳျပန္ျဖစ္မလာႏုိင္ပါဘူးဟူေသာ ေထာပနာသံမ်ားၾကားမွ ငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ပင္ အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့ရသည္။ လူပ်ိဴဘ၀ကပင္ မိန္းမ႐ႈပ္ေပေသာအေဖက သားသမီးမ်ား ရရွိေသာ္လည္း ေျခမၿငိမ္ခဲ့ေပ။ မိသားစုကုိ ငဲ့ညႇာရမွန္း၊ ေထာက္ထားရမွန္းမသိ။ အေဖ့မိဘ (အဖိုးႏွင့္အဖြား)လည္း အေဖ့စိတ္ႏွင့္ပင္ လုံးပါးပါးခဲ့ၾကရသည္။ မိသားစုအေပၚ တာ၀န္မဲ့လြန္းလွေသာ အေဖ့အား လြန္စြာစိတ္ပ်က္ေနမည္ျဖစ္ေသာ အေမ့ကုိအသနားပုိမိေပမယ့္ ငယ္ရြယ္လြန္းေသာ သူမတုိ႔တေတြလည္း ဘာမွမတတ္သာခဲ့ေပ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အေဖေနာက္မိန္း၁ေယာက္ အိမ္ေပၚသုိ႔ေခၚလာခ်ိန္တြင္ အေမသည္ လဲတုိ႔ညီအစ္မကုိ လက္ဆြဲၿပီး သူ႕မိတ္ေဆြမ်ားရွိရာ မုိင္းပ်င္းၿမိဳ႕ေလးကုိ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။ အေမသည္ သူအလြန္ခ်စ္ေသာ သားႀကီးကုိပင္ အေဖႏွင့္ ထားပစ္ခဲ့သည္။

မုိင္းပ်င္းၿမိဳ႕ေလးတြင္ သူမတုိ႔ညီအစ္မ ႏုိက္လပ္တခုတြင္လမုန္းမယ္ (ဘားအကမယ္) ဘ၀ျဖင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းျပဳခဲ့ရသည္။ မမက လဲ့ေလာက္ ေခ်ာေမာလွပျခင္း မရွိေပမယ့္ သူလုပ္သင့္သည္ ထင္ေသာ အလုပ္ကုိ စြဲစြဲၿမဲၿမဲႏွင့္ ႀကိဳးစားလုပ္ကုိင္တတ္သူျဖစ္သည္။ သူမကေတာ့ ငယ္ရြယ္သူပီပီ အစ္မ အားကုိးႏွင့္ လႈပ္ရွားရန္းကန္ေနသူျဖစ္သည္။ သူမတုိ႔သားအမိေတြ ၀မ္း၀ေအာင္ႏွင့္ ခါးလွရန္အတြက္ သားအမိသုံးေယာက္စလုံး ရုန္းကန္လႈပ္ရွားခဲ့ရသည္။ တခုလပ္အေမႏွင့္ အပ်ိဳေပါက္သမီးႏွစ္ေယာက္ ေနထုိင္ေသာ အိမ္ေလးသည္ မည္သုိ႔မွ လုံၿခံဳမႈရွိမေနခဲ့ေပ။ သစ္စက္၀န္းရွိ အလုပ္သမ်ားကုိ အခ်က္ အျပဳတ္တာ၀န္ယူကာ လုပ္ကုိင္ေနေသာ အေမ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ ထုိ၀န္းထဲတြင္ပင္ ေနစရာ အိမ္ေလးတလုံးရခဲ့သည္။ ဘ၀တူအခ်င္းခ်င္းမုိ႔ ရုိင္းပင္သူမ်ား ရွိခဲ့ေသာ္လည္း လူတကုိယ္စိတ္တမ်ိဳးမုိ႔ သူမတုိ႔ သားအမိသုံးေယာက္ဘ၀ကုိ လုံၿခံဳမႈမဲ့စြာ ျဖတ္သန္းေက်ာ္လႊားခဲ့ရသည္။ တခါက သူမတုိ႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ ညဥ့္သန္းေခါင္းေက်ာ္တြင္ လူတေယာက္ အေပါက္မွေန၍ ေျခေထာက္ကုိ လာႏႈိက္သျဖင့္ လန္႔ဖ်တ္ေအာ္ကာ သားအမိသုံးေယာက္ ေနစရာပင္ မရွိခဲ့ျဖစ္သည္။ ေျပးစရာေျမ မရွိတဲ့ဘ၀မွာ ဒီေနရာေလးကုိပဲ သူမတုိ႔ သားအမိေတြ အလန္႔တၾကား ကုတ္ကတ္ဖက္တြယ္ေနခဲ့ရသည္။

သူမတုိ႔ရွိရာ ၿမိဳ႕ေလးသုိ႔ မရအရစုံစမ္းကာ အကုိလုိက္လာသည္။ အိမ္ေထာင္ေရးျပႆမ်ားၾကားတြင္ ႀကီျပင္းခဲ့ရေသာ ပညမတတ္သည့္ အစ္ကုိလည္း သစ္စက္အလုပ္သမားပဲ ျဖစ္ရသည္။ အစ္ကုိ ေရာက္လာေတာ့မွပင္ အေမ မုိးလင္းေပါက္ေခါင္းခ်ႏုိင္ခဲ့သည္။ အစ္ကုိ ေရာက္လာၿပီး ၃ လၾကာေတာ့ ေအးခ်မ္းၿပီထင္ေသာ သူမတုိ႔ဘ၀မ်ား မုန္တုိင္းထန္ခဲ့ျပန္သည္။ ညဥ့္သန္းေခါင္တြင္ ရန္သူမ်ား ပုိမ်ားလာသည္။ ညီမမ်ားကုိ အကာအကြယ္ျပဳလုိေသာ အကုိသည္ စိတ္ဓာတ္မ်ား ပုိမုိ ခက္ထန္လာသည္။ ထုိဘားသုိ႔မလာရန္ ေျပာေသာ္လည္း လက္မခံခဲ့ေပ။ တေန႔တြင္ ထုိဆုိင္တြင္ လွပစြာ အသုံးေတာ္ ခံကျပေနေသာ သူမတုိ႔ ညီအစ္မအား ကလိခ်င္ေသာ ပုရိႆမ်ားက သူတုိ႔ကခုိင္းေသာအကကုိ ေကာင္းေကာငး္မကရေကာင္းလားဟုဆုိကာ ေပါင္လည္ေလာက္ရွိေသာ အစ္မ၏ စကဒ္ကုိ ဆြဲလွန္လုိက္သည္။ အစ္မ၏ ရွက္ေဒါသလည္း ငယ္ထိပ္ေရာက္ကာ ထုိလူအား ပါးရုိက္ကာတုန္ ့ ျပန္ခဲ့သည္။ ဤသည္ကုိပင္ ေဒါသထြက္ကာ ရွက္ရမ္းရမ္းေသာ လူမွ အစ္မအား ျပန္လည္ရုိက္ႏွက္ရင္း ရန္ပဲြျပင္းထန္လာခဲ့သည္။ ထုိစဥ္ ဘယ္အခ်ိန္က ေရာက္လာမွန္းမသိေသာ အစ္ကုိမွ ကမႈး႐ႈးထုိးႏွင့္ ၀င္လာကာ ထုိသူအား မည့္သည့္အရာႏွင့္ ရုိက္ႏွက္လုိက္သည္ မသိေပမယ့္ ေနရာတြင္ပင္ ေခြေခါက္ သြားသည္။ ကံဆုိးလြန္းေတာ့ အစ္ကုိသစ္စက္၀န္းမွေကာက္လာေသာ သစ္တြင္သံပါေနသျဖင့္ ေနာက္ေန႔ေဆးရုံတြင္ ထုိလူဆုံးသြားသည္။ အစ္ကုိလည္း ထုိအမႈႏွင့္ပင္ ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ က်ခဲ့သည္။ အေမႏွင့္အစ္မလည္း ဇာတိျဖစ္ရာ ေျမျပန္႔ရြာေလးသုိ႔ ျပန္သြားသည္။ သူမေတာ့ ေဖာက္ျပနေသာ အေဖ့မ်က္ႏွာကုိလည္း မၾကည့္လုိ၊ ေငြရွိမွ လူထင္တတ္ေသာ အသုိင္းအ၀ုိင္းကုိလည္း ရင္မဆုိင္မလုိသျဖင့္ မုိင္းပ်င္းမွတဆင့္ ထုိင္းႏုိင္ငံသုိ႔ထြက္လာျဖစ္သည္။ သူမေငြရွာမွျဖစ္မည္၊ သူမဘ၀တြင္ အေမ့အား လုပ္ေကၽြးရမည္ဆုိသည့္အသိမွတပါး အျခားမည္သည့္အေတြးမ်ားမွ ေခါင္းထဲတြင္ရွိမေနေပ။ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ မျပည့္တတ္ေသးေသာ သူမဘ၀ ဒဏ္ေတြကုိခါးခါးသီးသီး ရင္စည္းခံခဲ့ရသျဖင့္ ေနာက္တခါ အနာမခံလုိ အလွအပျပင္ၿပီး လုပ္ရမည့္အလုပ္မ်ား သူမလွ်ာတြင္ ျမက္ေပါက္ေနပါေစ ဘယ္ေတာ့မွ လုပ္ျဖစ္မည္မဟုတ္ေတာ့ေပ။ ဒါေၾကာင့္ပင္ အလုပ္ကုိႀကိဳးစားလုပ္ကုိင္ရင္း သူမဘ၀ေလးကို အက်ဥ္း ေထာင္ႏွင့္ တူေသာ ဒီစက္ရုံ၀န္းထဲတြင္ ျမဳပ္ႏွံထားသည္မွာ ၾကာပါၿပီေကာလား။ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္း ထထုိင္လုိက္မွ သူမဆက္ကနဲျဖစ္ကာ အေတြးစမ်ားလည္း ျပတ္ေတာက္သြားသည္။

‘မအိပ္ေသးဘူးလား…ငါေတာင္တေရးႏုိးလာၿပီ၊ အိပ္ေတာ့ေလ။ မနက္အလုပ္ဆင္း ရဦးမယ္….ေတာ္ၾကာမႏုိးပဲေနဦးမယ္’။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူေျပာေသာ စကားမ်ားကုိျပန္လည္တုံ႔ျပန္ျခင္းမျပဳပဲ သူမအိပ္ယာေပၚသုိ႔ အသာလွဲခ်လုိက္သည္။ မ်က္စိကုိအမွိတ္ မ်က္၀န္းထဲတြင္ မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ႏွင့္ ေရာင္စုံမီးေရာင္မ်ားကုိ ျမင္ေယာက္လာသည္။ သူမလက္သီးကုိ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္၊ အံကုိႀကိတ္ရင္း ‘မျဖစ္ဘူး ဒီအနိဌာရုံျမင္ကြင္းေတြကုိ ဘ၀မွာ ေမ့ႏုိင္ေအာင္ ငါႀကိဳးစားရမယ္’ အသံမထြက္ပဲ ေရရြတ္လုိက္မိသည္။ ‘မလာပါနဲ႔…မလာခဲ့ပါနဲ႔ အိပ္မက္ထဲေတာင္မလာပါနဲ႔’ ဟု သူမအေၾကာက္ အကန္ျငင္းဆန္ေနမိေတာ့သည္။

ထေနာင္း

ကံၾကမၼာလိႈင္း

ကံၾကမၼာလိႈင္း
ထေနာင္း

စပါး႐ိုးျပတ္မ်ားႏွင့္ ဝင္းဝါေနေသာ လယ္ကြင္းျပင္ႀကီး၏ ေနာက္တြင္ အံု႔ဆိုင္းမိႈင္းပ်ေနေသာ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားက ခန္႔ထည္စြာ တည္လွ်က္႐ိွသည္။ ေဆာင္းအကုန္ ေႏြအကူး ညေနဆည္းဆာပီပီ ေလ႐ူးေတြႏွင့္အတူ ေရာ္႐ြက္ဝါေတြလည္း ဟိုတစသည္တစ ပ်ံဝဲလို႔ေနသည္။ ဒီလို ေႏြဦးရာသီမွာဆို က်မငယ္စဥ္ကေနခဲ႔ရေသာ ေက်ာင္းဝန္းႀကီးထဲတြင္ တမာေတြ လိႈင္လႈိင္ပြင္႔ၿပီး ေလအေဝွ႔ တမာရနံ႔ေတြသင္းပ်ံ႕ေနေရာေပါ႔။ ရင္ထဲတြင္ တစစ္စစ္နာလာသည္။ “အေဖ”ဟု တိုးသက္စြာ ေခၚမိသည္။
က်မ ၆တန္းႏွစ္တြင္ မနက္ေစာေစာ ထင္းသြားခုတ္စဥ္ ပိုးထိလို႔ အေဖဆံုးခဲ့သည္မ်ားကို ျမင္ေယာင္လာသည္။ ထင္း႐ွားပါး ေသာ က်မတို႔ေဒသသည္ စပါးမ်ားရိတ္သိမ္းၿပီးလွ်င္ လာမည့္ တႏွစ္စာအတြက္ ထင္းေပါေသာ ႐ိုးမအစပ္တြင္ ထင္းမ်ား သြားခုတ္ရသည္။ အေဖႏွင့္အစ္ကိုသည္ ထင္းခုတ္သည့္ေနရာသို႔ ႏြားလွည္းမ်ားႏွင့္ သံုးေလးနာရီၾကာသြားရသည္။ ကံဆိုး ေသာတေန႔တြင္ ထင္းေတာအေရာက္ လွည္းေပၚကဆင္းဆင္းခ်င္းမွာပဲ အေဖပိုးထိခံရသည္။ အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အေမႏွင့္က်မကို စကားတခြန္းမွ်ပင္ မေျပာႏိုင္ဘဲ အေဖဆံုးပါးသြားခဲ့သည္။ ေဆးေပးခန္း႐ိွေပမဲ့ ေဆးမ႐ိွေသာေၾကာင့္ ႐ြာတြင္အဆင္သင့္႐ိွေနေသာ က်န္းမာေရးမႉးးလည္း အေဖ့အား မည္သို႔မွ် မကယ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ စာမတတ္ေသာအေမႏွင့္ အ႐ြယ္ မေရာက္ေသးေသာ က်မတို႔ေမာင္ႏွမဘဝေတြ မုန္တိုင္းထန္ခဲ့ရသည္။ ခိုင္းႏြားႏွစ္ေကာင္႐ိွသည့္အနက္ တေကာင္ေရာင္း ၿပီး အေဖ့အသုဘလွေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့ရသည္။ ပညာတတ္ႀကီးျဖစ္ခ်င္ခဲ့ေသာ က်မဘဝရဲ႕ေရာင္ျခည္ေတြလည္း အေဖနဲ႔ အတူ ငုပ္လွ်ဳိးကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ရသည္။
အသုဘမပို႔မီ အေဖ့အား ေနာက္ဆံုးကန္ေတာ့ရင္း “အေဖ”လို႔ ခံစားခ်က္မ်ား ေရာေထြးစုစံုစြာ ေခၚျဖစ္သည္။ သားသမီး အေပၚတြင္ ဖခင္ပီသေသာအေဖသည္ အေမ့အတြက္ ခင္ပြန္းေကာင္းတေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ေပ။ အေဖသည္ “အိမ္ေထာင္ဦးစီး၊ အိမ္ဦးနတ္”ဟုဆိုကာ အေမ့ကိုၿငိမ္ဝပ္ေနေအာင္ အုပ္ခ်ဳပ္ထားႏိုင္တဲ့ အတၱသူရဲေကာင္းတေယာက္ လည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ အေဖလယ္ထဲသြားအလုပ္လုပ္ေနစဥ္ အေမသည္ အိမ္တြင္ ႏြားေခ်းႀကဳံးကအစ၊ အေဖျပန္လာလွ်င္ ထမင္းပဲြေ႐ွ႕ေရာက္ လုပ္ကိုင္ေပးရသည္။ အေမသည္ က်မလူမွန္းသိတတ္စအ႐ြယ္မွစ၍ ေနထြက္မွေနဝင္အထိ အလုပ္ မ်ားကို ဇယ္ဆက္သလို မနားတမ္းလုပ္ေနရသည္ကိုပင္ ေတြ႕ေနရသည္။ ဒါေတာင္ အေဖျပန္လာလွ်င္ တံပိုးမွႏြားမ်ားကို ဆီးႀကဳိျဖဳတ္ေပးရသည္။ အေဖသည္ စိတ္မထင္သလွ်င္ မထင္သလို အေမ့အား ေငါက္ငမ္းေလ့႐ိွသည္။ က်မမွတ္မိ သေလာက္ အေဖကအေမ့အား ခ်ဳိခ်ဳိသာသာဆက္ဆံသည္မ်ားကို မေတြ႕ဖူးပါ။ အေမသည္ သေဘာေကာင္းၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေနတတ္သူျဖစ္သည္။ အေမ၏ၿပဳံးရယ္မႈမ်ားကို အေဖ့ကြယ္ရာတြင္သာ ေတြ႕ရေလ့႐ိွသည္။ အေဖ႐ိွေသာအခ်ိန္မ်ားတြင္ အလုပ္မ်ားကို မနားမေနလုပ္ရင္း ဆူပူေငါက္ငမ္းျခင္း မခံရေအာင္သာ သတိထား၍ လုပ္ေနတတ္သည္။ အိမ္ေထာင္ တခုတြင္ မိန္းမႏွင့္ေယာကၤ်ားတို႔ လိုအပ္ခ်က္ကိုယ္စီႏွင့္ ဘဝကို ျဖည့္ဆီးေပါင္းဖက္တာခ်င္း တူညီၾကေသာ္လည္း မိန္းမ ျဖစ္ေသာအေမက ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုႏိုင္ထက္စီးနင္းျပဳမူမႈမ်ားကို အၿမဲေခါင္းငံု႔ခံေနရတာလဲလို႔ က်မ မၾကာခဏ စဥ္းစား ဖူးသည္။ တခ်ိန္တည္းတြင္ အေဖ့အားလည္း မေက်နပ္ခဲ့။ က်မကေတာ့ မဟုတ္မခံစိတ္႐ိွသူပီပီ အေဖကအေမ့အား ဆူပူ ေငါက္ငမ္းလွ်င္ “အေဖက ဘာမွန္းလည္းမသိဘူး၊ အေမလည္း တခ်ိန္လံုးအလုပ္ေတြ မနားတမ္းလုပ္ေနရတာ၊ ဆူဖို႔ပဲ သိတယ္”ဟု တခါတရံျပန္ေအာ္ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ သားသမီးအားလံုးထဲတြင္ သမီးကိုသာအခ်စ္ဆံုးဟု ေျပာေလ့ ႐ိွေသာ အေဖက က်မအား ေဒါသမ်က္လံုးမ်ားႏွင့္သာ စိုက္္ၾကည့္ေလ့႐ိွသည္။ အေမက က်မအား မသိမသာ ဆဲြဆိတ္ သည္။ အေဖ့ကြယ္ရာတြင္ အေဖ့ကိုျပန္ခံမေျပာဖို႔ ဆံုးမသည္။ က်မကေတာ့ အေမေျပာေနသည့္ၾကားမွ “အေမက ဒီလိုအေလွ်ာ့ေပးလို႔ အႏိုင္က်င့္ေနတာ၊ မဟုတ္ရင္ မခံနဲ႔ေပါ့”လို႔ ျပန္ေျပာသည္။ “မလုပ္ပါနဲ႔ေအ၊ သူလုပ္ေကၽြးလို႔ ငါတို႔ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ စားေနရတာ”ဟုလည္း ဆိုျပန္သည္။ ဒါေပမဲ့အေမ… အေမ့ရင္ထဲမွာ ဘာေတြ႐ိွေနတယ္၊ အေဖဆူရင္ ဘယ္လိုခံစားရတယ္ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ အေမတံု႔ျပန္မိဖို႔ေကာင္းပါတယ္လို႔ က်မက ေစာဒကတက္ျဖစ္ေအာင္ တက္ လိုက္ေသးသည္။ ထိုစဥ္က အေဖ့ကိုမုန္းလို႔မဟုတ္ေပမဲ့ အေမ့အား႐ိုက္ႏွက္ညႇင္းဆဲျခင္းမျပဳဘဲ အေမအားငယ္ၿပီး သူ႐ိွမွ ျဖစ္မယ္ထင္ေအာင္ ဘယ္လိုေတြလုပ္ထားပါလိမ့္လို႔ လူမမယ္အ႐ြယ္ ဦးေႏွာက္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ နက္နက္နဲနဲ စဥ္းစား ခဲ့ဖူးသည္။ အေမက အေဖ့ကိုခ်စ္၍ လက္ထပ္ခဲ့ျခင္းမဟုတ္ဘဲ က်မအေမႀကီး(အေမရဲ႕အေမ) စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ လက္ထပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ဟု က်မအေဒၚေတြေျပာျပလို႔သိရသည္။
အေဖႏွင့္အေမ အဆင္မေျပျဖစ္ၿပီဆိုလွ်င္ အေဖက အိမ္ေပၚမွဝုန္းဒိုင္းႀကဲၿပီး ဆင္းသြားခ်ိန္ အေမ့မ်က္ႏွာတြင္ မ်က္ရည္ ေတြႏွင့္ေတြ႕ရေတာ့ က်မေဒါသထြက္သည္။ အေဖကေတာ့ စိတ္ဆိုးၿပီး ဆင္းသြား၊ ညေနဆိုလွ်င္ ေရခ်ိန္ကိုက္ၿပီး ျပန္လာ ေလ့႐ိွသည္။ ျပန္လာခ်ိန္တြင္လည္း အေမ့အားႏႈတ္ျဖင့္ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ ထပ္မံႏွိပ္စက္တတ္သည္။ အေမကေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ၾကားမွာစိုးရိမ္သျဖင့္ မည္သို႔မွ်တံု႔ျပန္မႈ မျပဳခဲ့ေပ။ ထိုသို႔ က်မမ်က္စိေ႐ွ႕တြင္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေတြ႕ျမင္ေနရင္း က်မအ႐ြယ္ေရာက္လာသည္။ က်မဦးေႏွာက္ႏွင့္ စဥ္းစားတတ္သမွ်ႏွင့္ပင္ အေမ့အား ခြန္အားေတြကို မွ်ေဝႏိုင္ဖို႔ ႀကဳိးပမ္း ခဲ့သည္။ အႏုနည္းႏွင့္ႏွိပ္စက္တတ္သည့္အေဖ့အား ေပါင္းသင္းမေနဖို႔၊ အေမ အေဖ့ကိုကဲြလိုက္ပါလားလို႔၊ က်မတို႔ေမာင္ႏွမ အေမ့ကိုလုပ္ေကၽြးမွာေပါ့လို႔ လူငယ္စိတ္ႏွင့္ စိတ္လိုက္မာန္ပါ ေျပာျဖစ္သည္။ “တည္မိတဲ့ဘုရား ဠင္းတပဲနားနားတဲ့”။ ငါတို႔ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြရဲ႕ဘဝက “တခုလပ္ျဖစ္တာနဲ႔စာလွ်င္ မုဆိုးမျဖစ္ရတာက ပိုတင့္တယ္တယ္”လို႔ တုန္႔ျပန္တဲ့အေမ့ အား “ဘုရားေရ၊ အဲဒီစကားပံုေတြက အေမစိတ္ညစ္ရင္ ဘာေတြမ်ား မွ်ေဝခံစားေပးလို႔လဲ”ဟု သနားၾကင္နာစြာ ေမးမိ သည္။ “ပတ္ဝန္းက်င္လည္း ႐ိွေသးတယ္သမီးရဲ႕”ဟု တုန္႔ျပန္ေသာအေမ့အား က်မ ဘာမွ် ေစာဒကမတက္ႏိုင္ခဲ့ေပ။ အစ္ကိုက ေယာကၤ်ားေလးပီပီ အိမ္တြင္းေရးဘာေတြျဖစ္ေနသည္ကို မသိ။ အခ်ိန္တန္ အိမ္ျပန္လာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ေလွ်ာက္လည္၊ ဘာမွ် ပူပန္ေပးျခင္း၊ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ျခင္းမ႐ိွဘဲ ေနသာသလိုေနသည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္က်မအတြက္ “မိန္းမဆိုတာ မီးဖိုေခ်ာင္ႏိုင္ရတယ္”ဆိုတဲ့ ဆို႐ိုးစကားအၾကား ေခ်ာင္ပိတ္မိသူပီပီ တအိမ္လံုးရဲ႕အပူေတြ အထူးသျဖင့္ အေမ့၏ဘဝအေမာမ်ားၾကားတြင္ မြန္းၾကပ္စြာ ႐ွင္သန္ခဲ့ရသည္။
က်မ ၆တန္းေက်ာင္းသူဘဝတြင္ “တခုလတ္ျဖစ္ရတာႏွင့္စာလွ်င္ မုဆိုးမျဖစ္ရတာက ပိုတင့္တယ္တယ္”ဆိုေသာအေမ အမွန္တကယ္ပင္ မုဆိုးမျဖစ္ခဲ့ရသည္။ အေဖမ႐ိွလွ်င္ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္စားရမည္မထင္ေသာ အေမက ေဆြမ်ဳိးမ်ား၏ ဝိုင္းဝန္းေလွာ္ခတ္မႈႏွင့္အတူ မိသားစု၏ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ေျဖ႐ွင္းႏိုင္ရန္ဟုဆိုကာ သူမထက္အနည္းငယ္ ငယ္ေသာ ဦးေအာင္ႏွင့္ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္သည္။ အစ္ကိုက ပေထြးႏွင့္အတူမေနလိုဟု အေၾကာင္းျပကာ အိမ္သိပ္မကပ္ ေတာ့ေပ။ အေမက အစ္ကို႔အား အိမ္ကိုအခ်ိန္မွန္ျပန္လာရန္ႏွင့္ အေမ့ကြယ္ရာတြင္ မိုက္မိုက္မဲမဲမေနဖို႔ ေသာကမ်ားႏွင့္ တစာစာ ဆံုးမသည္။ ထိုသို႔ အေမ့ထံတြင္ ေသာကမ်ားႏွင့္ေတြ႕ရျပန္ေတာ့ က်မရင္နာရသည္။ အ႐ြယ္မေရာက္ေသးေသာ ေမာင္ေလးက အေဖသစ္ရၿပီဟုဆိုကာ ဝမ္းသာေနသည္။ အပ်ဳိေပါက္က်မအတြက္ မ႐ိုးသားတဲ့မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ တတ္ေသာ ပေထြးအား မႏွစ္ၿမဳိ႕မိ။ သူ႕ထံမွ “သမီး”ဟု တစ္ခါေခၚသံၾကားတိုင္း ငရဲတစ္ခါႀကီးရသည္။ ႐ိုးသားၿပီး ယုန္သူငယ္လို ျဖဴစင္ေသာအေမက သမီးႏွင့္ခင္ပြန္းသစ္ၾကားတြင္ နားလည္မႈရေစခ်င္သည္။ ဒီအခ်ိန္တြင္ မိသားစုအတြက္ အတၱႀကီးသည္ဟုဆိုႏိုင္ေသာ အေဖ့အား ပိုလို႔တမ္းတမိသည္။ “သမီးေမြးကတည္းက ေနလာတဲ့အိမ္ဟာ သမီးအတြက္ လံုၿခဳံမႈမ႐ိွေတာ့ဘူးလို႔ ခံစားသိနဲ႔သိလာရၿပီအေဖ”လို႔ တိုင္တည္မိသည္။
အေဖဆံုးၿပီးေနာက္ က်မေက်ာင္းထြက္လိုက္ရၿပီး အေမႏွင့္အတူ လယ္အလုပ္မ်ားဝိုင္းကူလုပ္ရသည္။ ကံၾကမၼာ၏ ေစစားခ်က္အရ ရ႐ိခဲ့ေသာ ပေထြးႏွင့္အတူ ဘဝကို လံုၿခဳံမႈမဲ့စြာ ျဖတ္သန္းရသည္။ ပေထြး၏မ႐ိုးသားမႈမ်ားကို အေမ့အား ဖြင့္မေျပာရက္ခဲ့။ အေဖ့ေလာက္သူ႔အေပၚတြင္ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္မျပဳမူေသာ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းကို ကံေကာင္းသည္ ဟုယူဆထားေသာ အေမ့ယံုၾကည္မႈကို မ႐ိုက္ခ်ဳိးရက္ခဲ့ေပ။ အေမ့ကြယ္ရာတြင္ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ေဖာက္ျပန္ေနေသာ ပေထြးသည္ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် အတင့္ရဲလာပါသည္။ က်မအား သမီးအရင္းလိုခ်စ္သည္ဟုဆိုကာ ဟိုပုတ္ ဒီပုတ္ႏွင့္ လက္ရဲဇက္ရဲႏိုင္စြာ ဆက္ဆံတတ္သည္။ က်မရည္းစားထားသည္ကို သိသြားေသာအခါ အၿမဲဆူပူသည္။ “အစ္မ သမီး၊ ၾကည့္ဆံုးမအံုး၊ ၾကည့္ေျပာထားအံုး”ဟု အေမ့အား မၾကာခဏ ေသြးထိုးေပးသည္။ “က်ေနာ္က ေစတနာနဲ႔ေျပာတာ” ဟုလည္း အဆစ္ပါေသးသည္။ အေမက က်မ၏မဟုတ္မခံစိတ္ကို သိေနေသာ မိခင္ပီပီ ပေထြးေ႐ွ႕တြင္ လိမ္လိမ္မာမာ ေနဖို႔ ေလေျပေလးႏွင့္ေျပာသည္။ စိတ္ဆိုးလြန္းသျဖင့္ အေမ့ေ႐ွ႕တြင္ အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ရင္း မ်က္ရည္ၿဖဳိင္ၿဖဳိင္ က်ခဲ့သည္။ ေသာကေတြနဲ႔ျပည့္တင္းေနတဲ့ ဘဝအေမာေတြ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပေပ်ာက္ႏိုင္မွာလဲ။
တေန႔ ေ႐ႊဝါေရာင္စပါးခင္းထဲတြင္ အေမ၊ ပေထြးႏွင့္ က်မ စပါးအတူရိတ္သိမ္းေနၾကသည္။ ေကာင္းကင္ျပင္မွာေတာ့ ေဆာင္းရာသီပီပီ မိုးတိမ္မ်ားကင္းစင္လို႔ေနသည္။ အျပာေရာင္မိုးသားေကာင္းကင္ႀကီးေအာက္႐ိွ လယ္ကြင္းျပင္ထဲတြင္ စာေျခာက္႐ုပ္မ်ားက ေလအေဝွ႔ ဟိုယိမ္းသည္ထိုးလို႔ေနၾကသည္။ စာငွက္ကေလးမ်ားသည္လည္း တက်ီက်ီေတးသီရင္း စပါးႏွံမ်ားကို ကိုက္ခ်ီရန္ စာေျခာက္႐ုပ္ႀကီးအလစ္ကို ေခ်ာင္းေျမာင္းလို႔ေနေလရဲ႕။ လယ္ကန္သင္း႐ိွ စိမ္းျမေနတဲ့ ေဇာင္ခ်န္းပင္မွာလည္း အခံြစိမ္းစိမ္း ပုပုလံုးလံုး ေဇာင္းခ်န္းသီးေတြႁပြတ္ခဲလို႔ေနသည္။ ေဇာင္းခ်န္းခ်ဥ္သိပ္ႀကဳိက္တဲ့ အေဖ့ကို သတိရမိသည္။ စပါးရိတ္ေနရာမွ ေက်ာဆန္႔ရင္း အဆံုးအစမ႐ိွတဲ့ မိုးသားေကာင္းကင္ျပာႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး အေဖ့ကို လြမ္းဆြတ္လာသည္။ ဘာလိုလိုနဲ႔ အေဖဆံုးတာ ၂ႏွစ္ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။ က်မပါးျပင္တြင္ မ်က္ရည္ပူမ်ား စီးက်လာသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ က်မခါးကိုေပြ႕ဖက္တဲ့အထိအေတြ႕ကို ႐ုတၱရက္ခံစားလိုက္ရသည္။ လက္မွာတံစဥ္ကိုင္ထား ရင္း လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့…သူ … ဘုရား … က်မမ်က္လံုးမ်ား ျပာေဝသြားသည္။ ဝန္းက်င္ကိုေဝ့ဝဲၾကည့္ရင္း စပါး အတူရိတ္ေနတဲ့ “အေမ” ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ။ “အေမ… က်မကို ကယ္ပါအံုး”ဟု ေအာ္ေတာ့ “နင့္အေမ ေသာက္ေရသြားယူတယ္၊ နာရီဝက္ေတာ့ အသာေလး”တဲ့။ ယုတ္မာလိုက္တဲ့ သူ။ သန္မာတဲ့လက္မ်ားႏွင့္ က်မကို အတင္း အၾကပ္ဖက္တြယ္ထားသည့္ၾကားတြင္ မလူးသာမလြန္႔သာ ႐ိွလွသည္။ က်မမ်က္ႏွာနား နီးကပ္လာတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာကို တံေတြးႏွင့္ေထြးၿပီး တုန္႔ျပန္မိခဲ့သည္။ ႏွစ္ေယာက္သား စပါး႐ိုးျပတ္ေတြေပၚမွာ လံုးေထြးေနရင္းက ခြန္အားေတြ ယုတ္ေလ်ာ့စျပဳလာသည္။ အျပာေရာင္မိုးသားေကာင္းကင္ႀကီးေအာက္က အေဖက်င္လည္ရာ ဒီလယ္ေတာထဲမွာ က်မဘဝ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ရေတာ့မွာလားဆိုတဲ့အသိက ရင္ကိုျပင္းစြာ ႏွိပ္စက္သည္။ စပါး႐ိုးျပတ္မ်ားကို အားကိုးတႀကီး ဆုပ္ကိုင္ေနစဥ္ လက္မွလြတ္က်သြားေသာ တံစဥ္ကိုျပန္စမ္းမိသည္။ ဘာမွစဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ ႐ိွသမွ်ခြန္အားႏွင့္ တံစဥ္ကို အားကုန္ေဝွ႕ယမ္းပစ္လိုက္သည္။ “အား”ဟူေသာ ေအာ္သံနက္ႏွင့္အတူ သူ ကိုယ္ေပၚမွ လြင့္စင္က်သြားသည္။ ေယာကၤ်ားေျခလွမ္းျဖင့္ ႏွစ္နာရီေလာက္ေလွ်ာက္မွေရာက္ေသာ က်မ၏ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္း႐ိွရာ႐ြာသို႔ ဘယ္ပံု ေရာက္သြားသည္ မသိေတာ့။ က်မအားလာေရာက္ေတြ႕ဆံုၾကေသာ အေမအပါအဝင္ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ် က်မလက္ခံေတြ႕ဆံုျခင္း မျပဳျဖစ္ခဲ့ေပ။ က်မအေပၚ ပေထြး၏မ႐ိုးသားမႈမ်ားကို ဖြင့္ဟတိုင္ပင္ခဲ့ဖူးေသာ ခ်စ္သူ၏ သံသယ ေမးခြန္းမ်ားကိုလည္း ရင္မဆိုင္လိုေပ။ အေမ၊ ေမာင္ေလးႏွင့္အစ္ကိုတို႔အား ႏႈတ္မဆက္ပဲ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏အကူအညီႏွင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ထြက္လာခဲ့သည္။
က်မဘဝတြင္ အ႐ြယ္ေရာက္ေယာကၤ်ား ၃ေယာက္ႏွင့္ တမိုးေအာက္တြင္ ဆံုဆည္းခြင့္ရခဲ့သည္။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ က်မကို သိပ္ၿပီးခ်စ္သည္ဆိုေသာ အေဖ။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ တအူတံုဆင္း အစ္ကို။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ က်မဘဝတြင္ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္မရလိုက္ပါဘဲ ေဆြမ်ဳိးေတာ္စပ္ခဲ့ရသူ၊ တနည္းအားျဖင့္ သူ႕ဘဝအတြက္ အေမ့ကို လိုအပ္ လွပါသည္ဆိုေသာ ပေထြး။
ထိုေယာကၤ်ားမ်ားသည္ တမိုးတည္းေအာက္တြင္ အတူတကြေနထိုင္ရေသာ မိန္းမသားႏွစ္ဦးကိုပင္ တခ်ိန္တည္းတြင္ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ စိုးစဥ္းမွ် မစြမ္းေဆာင္ခဲ့။ မဟာေယာကၤ်ားႀကီးဝါဒ စဲြကိုင္သူ၊ အေတြ႕အထိ၌ သာယာသူ၊ တကိုယ္ေကာင္းဆန္သူမ်ားအျဖစ္ လူ႔ေလာကကို သူတလူငါတမင္း ႀကီးစိုးခ်င္ၾကသူမ်ားသာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ လူ႔ေလာက ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ထိုထိုေသာေယာကၤ်ားမ်ားကဲ့သို႔ မိမိကိုယ္ကိုသာ ဦးစြာၾကည့္တတ္ေသာ၊ ခ်စ္တတ္ေသာေယာကၤ်ားမ်ား မ်ားစြာ႐ိွေနမည္မွာ ယံုမွားသံသယျဖစ္ဖြယ္ မ႐ိွေပ။ အေမသည္ ရ႐ိွလာေသာ လူ႕ဘဝကို တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲစြာျဖင့္ ထိုေယာကၤ်ားသားမ်ား၏ ဘဝလိုအင္ဆႏၵျပည့္ဝေရးအတြက္ အျဖည့္ခံလူသားအျဖစ္ ႐ွင္သန္ခဲ့ရသည္။ ေသာက္ေရခပ္ၿပီး အျပန္ အေမဆံုေတြ႕ရေသာ ဒဏ္ရာရခင္ပြန္းႏွင့္ တဖက္တြင္ ယခုအခ်ိန္အထိ ေတြ႕ဆံုခြင့္မရခဲ့ေသာ သမီးအၾကား အေမ့ ဘဝကို ဘယ္လိုဆက္ေလွ်ာက္လွမ္းမလဲဆိုတာကိုေတာ့ သမီးသိခ်င္လွပါတယ္အေမ။
တမာရနံ႔ေတြကို လြမ္းသည္။ တမာရနံ႔ေတြအစား ဒီမွာ႐ႉ႐ိႈက္ရသည့္ က်မလိုအမ်ဳိးသမီးေတြအေပၚမွာ ဖိႏွိပ္ေနတဲ့ နည္းလမ္းေပါင္းစံု ေရာႁပြမ္းေနတဲ့ ကာဗြန္နံ႔ေတြကို ေၾကာက္႐ြံ႕လာသည္။ အမ်ဳိးသမီးေတြအေပၚတြင္ နည္းမ်ဳိးစံုႏွင့္ ခဲြျခားဖိႏွပ္ခံရမႈမ်ားကို ေတြ႕ျမင္ေနရသည္။ ဒါေတြ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚေနတာလဲ။ က်မတို႔အမ်ဳိးသမီးေတြက လူ႕ေလာက ဇာတ္ခံုမွာ အဖိႏွိပ္အညႇင္းဆဲခံေတြအျဖစ္ ဘာေၾကာင့္ ႐ွင္သန္ေနၾကရတာလဲ။ မလွပတဲ့ကံၾကမၼာကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ က်မရဲ႕အနာဂါတ္ကေရာ ဘယ္လိုလဲ။ က်မသိပ္ခ်စ္ရတဲ့ အေမနဲ႔ေရာ ဆံုဆည္းခြင့္႐ိွႏိုင္ပါ့မလား။ မ်က္စိတဆံုးျမင္ေနရတဲ့ အဆံုးအစမ႐ိွ မိုးကုတ္စက္ဝိုင္းႀကီးေအာက္မွာ ေလာကဓံဆိုတဲ့ ဘဝမုန္တိုင္းေတြၾကားမွာ မလွပတဲ့ကံၾကမၼာေတြကို ပိုင္ဆိုင္ထားၿပီး ဘဝကိုေလွ်ာက္လွမ္းေနရတဲ့ အေမႏွင့္က်မလို အမ်ဳိးသမီးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား မ်ားျပားေနၿပီလဲ။ ။

၂၀၀၇ စက္တင္ဘာလထုတ္ ခ်ဳိးလင္းျပာအမ်ဳိးသမီးစာေစာင္ အတဲြ ၄၅၊ အမွတ္ ၆ မွ